Η κρίση της ευρωζώνης απέδειξε αν μη τι άλλο πως η κατασκευή του κοινού νομίσματος είχε δομικά προβλήματα. Αν και ένα πανίσχυρο νόμισμα, το ευρώ έπασχε στην αρχιτεκτονική του όχι μόνο για πολιτικούς και οικονομικούς, αλλά και για ιστορικούς λόγους, οι οποίοι μπορούν να συνοψιστούν στο εξής: η Γερμανία αντάλλαξε το σκληρό μάρκο με μια οικονομική ορθοδοξία που θα διασφάλιζε την οικονομική της ευρωστία.

Θα ήταν άδικο όμως να μνημονεύεται το κοινό νόμισμα μόνο με τα κατασκευαστικά του ελαττώματα. Ο απολογισμός των είκοσι χρόνων της ύπαρξής του είναι πολύ ευρύτερος από τις αδυναμίες του. Οχι μόνο επειδή τα γενέθλια απαιτούν γενναιοδωρία και όχι γκρίνια. Αλλά και επειδή το κοινό νόμισμα έχει γίνει με το πέρασμα του χρόνου μία από τις βασικές συγκολλητικές ουσίες στον δρόμο προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Παρά τα προβλήματα, το ευρώ έφερε τους Ευρωπαίους πιο κοντά.

Ο πρόεδρος της Κομισιόν δήλωσε πως αρκεί να επισκεφθεί κανείς ένα στρατιωτικό νεκροταφείο για να δει την εναλλακτική απέναντι στην ενωμένη Ευρώπη. Αλλά αυτή δεν είναι παρά μια ιστορική και πάντως μισή αλήθεια. Γιατί στον σύγχρονο κόσμο τα ευρωπαϊκά έθνη δεν θα πολεμούσαν μεταξύ τους. Απλώς, και με τον πλούτο να μεταφέρεται πλέον σε άλλες ηπείρους και κυρίως την Ασία, θα γίνονταν ουραγοί στον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη.

Το κοινό νόμισμα υπενθυμίζει ότι μόνο ενωμένη μπορεί η Ευρώπη να είναι ισχυρή. Υπενθυμίζει και πως η χώρα μας έχει μέλλον μόνο στον πυρήνα της Ενωσης.