Οχι, δεν ελπίζω. Σταμάτησα να ελπίζω. Ποια νέα χρονιά; Ποιες νέες προσδοκίες; Τα χρέη διογκώνονται. Οι νεόπτωχοι αυξάνονται. Η μοναξιά σηκώνει κεφάλι. Η κρίση «γονάτισε» ψυχές. Γκρέμισε ζωές. Η κοινωνία ηττημένη. Χρεοκοπημένη. Γύρω μας όλοι με σκυμμένο το κεφάλι. Τα παιδιά μας με μισθούς πείνας. Οι συντάξεις έγιναν πλέον επιδόματα. Η ανασφάλεια συνώνυμη με την καθημερινότητα. Τα όνειρα κάηκαν στις στάχτες της παρακμής, της κρίσης αξιών και ιδεών. Χάθηκαν οι φίλοι, τα ξενύχτια, οι έρωτες. Μετατράπηκαν σε κατάθλιψη, σε αρρώστιες, χωρισμούς, σε εσωστρέφεια και μιζέρια. Σκυμμένοι όλοι σε ένα παλιοκινητό, σε λάικ και περιηγήσεις σε ιντερνετικούς προορισμούς. Χάσαμε και την επαφή με τους ανθρώπους. Και την ίδια ώρα γιγαντώνεται καθημερινά ο θυμός μας για τους ψεύτες πολιτικούς. Που δημιουργούν φρούδες ελπίδες με μοναδικό στόχο την πολιτική τους επιβίωση.

Και ενδόμυχα, ενώ θέλουμε να ελπίζουμε, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, ότι δήθεν περνάμε καλά.

Οχι, δεν ελπίζω. Σταμάτησα να ελπίζω.