Πού να φανταζόταν, τρεις μέρες πριν από την ονομαστική του εορτή, τι… δώρο τού επεφύλασσε το πρόγραμμα της Ευρωλίγκας. Ντέρμπι μεθαύριο στο ΣΕΦ κόντρα στην ομάδα στην οποία ανδρώθηκε, τον Ολυμπιακό, με μια υποδοχή που (δυστυχώς) κάθε άλλο παρά φιλική θα είναι. Και λέμε δυστυχώς γιατί οι φίλοι των ομάδων ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα αρνούνται να δεχτούν τον επαγγελματισμό, την προσφορά και τη ζήτηση, την ελεύθερη βούληση και μετακίνηση από ομάδα σε ομάδα. Σε τελική ανάλυση το παλικάρι δεν… σκότωσε και κανέναν, ομάδα άλλαξε και από τα ερυθρόλευκα φόρεσε τα πράσινα, με τα οποία έγινε γνωστός άλλωστε στο πανελλήνιο πριν από χρόνια ο πατέρας του Αργύρης. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου θα βιώσει σίγουρα μια δύσκολη βραδιά, αλλά δεν είναι από τους παίκτες που θα προκαλέσει, ό,τι και αν γίνει, δεν είναι στον χαρακτήρα του και στο ήθος με το οποίο μεγάλωσε από την οικογένειά του. Ακόμα και σήμερα να τον ρωτήσει κανείς, δεν θα αρνηθεί να πει ότι χρωστάει πολλά στον Ολυμπιακό και στους αδελφούς Αγγελόπουλους προσωπικά, που δεν τον στήριξαν μόνο στα εύκολα (όταν έπαιζε και ήταν καλά) αλλά ιδιαίτερα στα δύσκολα όταν είχε μείνει έξω από μακροχρόνιο (και σοβαρό) τραυματισμό. Τότε που χρειαζόταν συμπαράσταση και ένα χέρι βοηθείας να τον στηρίξει ψυχολογικά δίπλα, οι πρόεδροι των Πειραιωτών ήταν πάντα εκεί και δεν το αρνήθηκε ποτέ.  Ακόμα και το καλοκαίρι όταν μπήκε στο γραφείο τους στην Arcadia δεν περίμενε ίσως να ακούσει τέτοια λόγια πίστης και εμπιστοσύνης από τους προέδρους του Ολυμπιακού. Ούτε καν τόσο καλή οικονομική προσφορά για νέο συμβόλαιο 2+1 χρόνων. «Ολα πήγαν καλά. Οπως είδατε, ήρθα μόνος μου χωρίς τον ατζέντη μου. Μιλήσαμε με τους προέδρους σε πολύ καλό κλίμα, θα ξέρουμε οριστικά σε μία με δύο ημέρες. Ολα είναι θετικά» είπε εκείνο το απόγευμα βγαίνοντας από το γραφείο των προέδρων. Δεν ήταν υποκριτής και είπε αυτό που ένιωθε. Ουσιαστικά είχε μπει στο γραφείο για να πει ότι φεύγει και δεν μπόρεσε γιατί ένιωσε πραγματικό ενδιαφέρον από την πλευρά των ανθρώπων που είχαν δώσει γην και ύδωρ (αναλογικά με την εποχή) για να τον φέρουν πρώτη φορά στην ομάδα. Την ίδια στιγμή όμως τον παίκτη τον είχε κερδίσει ξεκάθαρα ο τρόπος με τον οποίο του μίλησε, για τον ρόλο του κυρίως, ο τεχνικός του Παναθηναϊκού Τσάβι Πασκουάλ και ουσιαστικά ενώ είχε πάρει την απόφασή του ταρακουνήθηκε λίγο μετά το ραντεβού με τους διοικητικούς ηγέτες του Ολυμπιακού (και με τον Ντέιβιντ Μπλατ από την πλευρά του να του ξεκαθαρίζει τι θέλει από αυτόν) γιατί δεν περίμενε τέτοια στάση.

Θέμα θέσης

Ισως πιο σημαντικό και από τα χρήματα ήταν το γεγονός ότι ο παίκτης ήθελε πάση θυσία να αποκτήσει ξεκάθαρη θέση στο «3». Εκεί που εκ των πραγμάτων μοιραζόταν το πόστο του σμολ φόργουορντ με τον Κώστα Παπανικολάου, με τον οποίο έχει δημιουργήσει ισχυρό δεσμό φιλίας, αλλά αισθανόταν πως για να κάνει το επιθυμητό βήμα μπροστά, πραγματοποιώντας τη δική του αγωνιστική εκτόξευση, πρέπει να έχει περισσότερο ενεργό χρόνο συμμετοχής. Αλλωστε παλαιότερα «τράκαρε» και με τον Ματ Λοτζέσκι σε αυτή τη θέση και μετά με τον Χόλις Τόμπσον και το παράπονό του είχε περισσότερο να κάνει με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, από τον οποίο ήθελε πιο ξεκάθαρο ρόλο και περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έχει τονίσει αρκετές φορές πως το μπασκετικό του ένστικτο βρίσκεται στην περιφέρεια, κινούμενος από έξω προς τα μέσα, έχοντας την μπάλα στα χέρια του. Εκεί πιστεύει πως μπορεί να αποδώσει καλύτερα και όχι μέσα στη ρακέτα. Και είναι διαφορετικό να βοηθήσει σε κάθε θέση όποτε χρειαστεί (κάτι που το έχει κάνει αρκετές φορές, παίζοντας από το «2» έως και το «5») και άλλο να γίνεται προσπάθεια να αλλάξει ουσιαστικά αγωνιστικό προφίλ. Ειλικρινής με τον εαυτό του, ξέρει ότι είχε κάνει και αυτός τα λάθη του που τον κράτησαν αρκετά στάσιμο. Διότι διαθέτει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, το ύψος, αλλά και τα αθλητικά προσόντα ώστε να διαπρέψει, αλλά δεν το έκανε στον βαθμό που μπορούσε. Ναι, οι ατυχίες, οι τραυματισμοί, οι αλλαγές σε θέσεις έπαιξαν κομβικό ρόλο, αλλά και δικά του προσωπικά λάθη τον πήγαν αρκετά πίσω ακόμα και στο δικό του το ταβάνι. Στα 24 του, όμως πήρε τη μεγάλη απόφαση.