Αν δεν ασχοληθούμε τώρα με την ποίηση, πότε θα το κάνουμε; Δεν είναι αδέσποτο το ερώτημα που προέκυψε σε έναν διάλογο μεταξύ νέων καλλιτεχνών που εξέφρασαν έτσι την αγωνία τους. Η απορία διατυπώνεται για χάρη αυτής της συνέντευξης από τον Απόστολο Κίτσο. Ομως η ίδια αγωνία διακατέχει και τους συνοδοιπόρους του, τους Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη με τους οποίους συναντήθηκε στους δίσκους «Κάτι παράξενο», που κυκλοφορεί από τη Μικρή Αρκτο και εμπεριέχει πέντε μελοποιημένα ποιήματα και δύο ορχηστρικές συνθέσεις των Μιχάλη  Γκανά, Αριστέας Παπαλεξάνδρου, Αχιλλέα Παράσχου, Νίκου Σαραντάκου και Μάνου Χατζιδάκι. Αξίζει κανείς εδώ ν’ αναφέρει ότι και ο δίσκος που κυκλοφόρησε πριν από τρία χρόνια από τα αδέλφια Καλογεράκη κατέγραψε την επιμονή τους για την ποίηση: Γκρέγκορι Κόρσο, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Πάμπλο Νερούδα, Φερνάντο Πεσόα, Τζελαλεντίν Ρουμί, Πάουλ Τσέλαν, αλλά και Μιχάλης Γκανάς, Μηνάς Δημάκης, Γιάννης Ευθυμιάδης, Ντίνος Σιώτης, Παντελής Καλογεράκης. Με όχημα το υλικό θα παρουσιάσουν μια παράσταση στην Αγγλικανική Εκκλησία στην οποία θα εκθέσουν ό,τι διαμόρφωσε την εσωτερική τους γεωγραφία. «Σίγουρα η κοινή αισθητική μας είναι ένα σημείο τομής, όμως αυτό που μας ένωσε  και μας ώθησε στο να δημιουργήσουμε μαζί είναι η φιλία μας, η αγάπη και ο θαυμασμός που έχουμε ο ένας για τον άλλον» εξηγεί ο Απόστολος Κίτσος και ο Μιχάλης Καλογεράκης συμπληρώνει και την κοινή μουσική καταγωγή. Εκείνη δηλαδή που αναζητά τη μουσικότητα των λέξεων που θέλει το ποιητικό κείμενο να είναι τα λόγια που θα ντύνουν τις μελωδίες. Πόσο δύσκολο όμως είναι σήμερα σε αυτές τις συνθήκες να αναπνεύσει μέσα από τους ποιητές; Για τον Μιχάλη Καλογεράκη είναι «μια διαδικασία που δεν συνδέεται ούτε με τον χρόνο ούτε με το πώς μπορεί να φανεί. Η ποίηση για μένα δεν διαφέρει από έναν άρτιο, μεστό, ειλικρινή στίχο», ενώ ο Παντελής Καλογεράκης πιστεύει ότι η μελοποίηση έχει την ίδια δυσκολία με «όλα εκείνα που έχουν πραγματική αξία για την εξέλιξη του ατόμου». Η ποίηση δεν είναι κάτι ελιτίστικο, καθώς – όπως εξηγεί ο Απόστολος Κίτσος – μιλάει για πράγματα που όλοι ζούμε και νιώθουμε: «Ναι, ίσως στην αρχή στέκεσαι έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο ενός ωραίου ποιήματος, αλλά πρέπει να το αντιμετωπίζεις χωρίς φόβο, με θάρρος ίσως και με θράσος». Αυτός θα είναι ο καμβάς της παράστασής τους, αλλά δίπλα στη δική τους δημιουργία θα τοποθετήσουν και τραγούδια του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου που έχουν παίξει ρόλο στη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού τους ιδιώματος. Μια διαδρομή δηλαδή από τον Μάνο Χατζιδάκι στους Beatles και από τον Γιάννη Σπανό στον Βασίλη Τσιτσάνη.

Ποιο τραγούδι του δίσκου «Κάτι παράξενο» σας συγκινεί περισσότερο;

Παντελής Καλογεράκης: Το «Λουξεμβούργο».

Απόστολος Κίτσος: Δεν μπορώ να διαλέξω. Ολα τα κομμάτια που περιλαμβάνονται σ’ αυτόν τον δίσκο είναι διαλεγμένα ένα προς ένα και το καθένα έχει τη δικιά του ιστορία. Είναι όλος ο δίσκος ένα αφήγημα από το οποίο δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κεφάλαιο.

Μιχάλης Καλογεράκης: Το «Αλλού να μ’ αγαπάς», ένα ποίημα γραμμένο σε καθαρεύουσα από τον Αχιλλέα Παράσχο. Ενα ποίημα αφιερωμένο στη δύναμη της αγάπης.