Μόλις διαβεί κάποιος το κατώφλι της μεγαλοπρεπούς βίλας και βρεθεί στον κήπο θα διαπιστώσει πως στο πέρας του διαδρόμου τον υποδέχεται ένα γλυπτό. Αν το παρατηρήσει προσεκτικά θα αναγνωρίσει πως πρόκειται για μια μικρογραφία του αγάλματος που βρίσκεται στα κεντρικά γραφεία του ΒΒC στο Λονδίνο. Στον τοίχο πίσω του είναι χαραγμένη η φράση: «Εάν η ελευθερία σημαίνει κάτι, αυτό είναι το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν». Και ακριβώς από κάτω η υπογραφή: Τζορτζ Οργουελ.

«Ζήτησα ένα αντίγραφο για μένα», λέει ο Ρίτσαρντ Οράτιο Μπλερ, ο μοναχογιός του θρυλικού συγγραφέα, ο οποίος υιοθετήθηκε το φθινόπωρο του 1944. Ο 74χρονος σήμερα συνταξιούχος μηχανικός μπορεί να έχει να θυμηθεί αρκετά από τη θλιβερή, όπως τη χαρακτηρίζει, ιστορία της υιοθεσίας του, αλλά και από τις ώρες που μοιράστηκε με τον διάσημο πατέρα του, ωστόσο δεν θέλησε ποτέ να συστήνεται ως Οργουελ, όπως ήταν το λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ερικ Αρθουρ Μπλερ καθώς προτιμά, όπως υποστηρίζει, να ζει διακριτικά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Στη ζωή του συγγραφέα, που άφησε τη σφραγίδα του στην παγκόσμια λογοτεχνία με έργα-σταθμούς όπως το «1984» και «Η Φάρμα των Ζώων», μπήκε λίγους μήνες πριν γνωρίσει τη διεθνή αναγνώριση. Αν και ο Οργουελ ήθελε να αποκτήσει έναν απόγονο, πίστευε ότι λόγω της φυματίωσης που αντιμετώπιζε δεν θα τα κατάφερνε. Μια συγγενής της συζύγου του γνώριζε μια εγκυμονούσα της οποίας ο σύζυγος έπεσε μαχόμενος στο μέτωπο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το ζευγάρι υιοθέτησε τον Ρίτσαρντ όταν ήταν τριών εβδομάδων και ο συγγραφέας έσβησε τα ονόματα των φυσικών γονέων από το πιστοποιητικό καίγοντάς τα με τσιγάρο, γεγονός που δυσκόλεψε το παιδί αργότερα να φτάσει και πάλι στους φυσικούς του γονείς. Εννέα μήνες αργότερα η σύζυγος του Οργουελ πέθανε κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης κι ενώ οι περισσότεροι τον συμβούλευαν να «επιστρέψει» το παιδί, εκείνος ήταν αποφασισμένος να το κρατήσει.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ. Η κοινή ζωή πατέρα και γιου δεν είχε μεγάλη διάρκεια, καθώς ο συγγραφέας υπέκυψε στη φυματίωση όταν το παιδί ήταν μόλις έξι ετών. Οι αναμνήσεις όμως είναι ιδιαίτερα τρυφερές. «Θυμάμαι τη φωνή του που ήταν απαλή, όπως τον θυμάμαι και να με ταΐζει μετά τον θάνατο της μητέρας μου. Και βεβαίως τον ήχο από τα πλήκτρα της γραφομηχανής», λέει ο 74χρονος άνδρας στην ιταλική «Ρεπούμπλικα», που σήμερα είναι εκτός των άλλων και επικεφαλής του ιδρύματος που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα του συγγραφέα, το οποίο έχει αποδειχθεί σε χρηματιστήριο, καθώς τα βιβλία του Οργουελ είναι ιδιαίτερα δημοφιλή.

Δεν έλειψαν βεβαίως και οι φορές που οι αναμνήσεις είναι μεν θετικές αλλά ενδεδυμένες και με τον μανδύα του φόβου, όπως η περίπτωση της βαρκάδας του Αυγούστου του 1947 όταν το πλεούμενο αναποδογύρισε. «Ο μπαμπάς κατάφερε να φτάσουμε σε ένα νησάκι και με προστάτευε με το σώμα του μέχρι να μας σώσει ένας ψαράς», λέει. Η ουλή στο μέτωπό του είναι συνδεδεμένη με ακόμη μία θύμηση από το παρελθόν. Δημιουργήθηκε όταν έπεσε από το παιδικό του καρεκλάκι και χτύπησε την ώρα που ο πατέρας του μαστόρευε για να του φτιάξει ένα ξύλινο παιχνίδι.

Είναι όλα όσα έζησε ο Ρίτσαρντ Οράτιο Μπλερ εκείνα που δεν γνωρίζουμε για τον Τζορτζ Οργουελ; «Υπάρχουν ακόμη ορισμένες ανέκδοτες επιστολές του, αλλά κυρίως οι φωτογραφίες και τα ημερολόγια που διατηρούσε κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου. Εχουν κλαπεί από σοβιετικούς πράκτορες και πέραν τούτου δεν γνωρίζουμε τίποτα. Ξέρουμε ότι βρίσκονται στη Μόσχα αλλά η Ρωσία δεν μας δίνει πρόσβαση στα αρχεία. Θα μου αρκούσαν κι απλά φωτοαντίγραφα. Είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να μάθω για τον πατέρα μου, το τελευταίο κομμάτι του παζλ που μου λείπει. Η απόκτησή τους όμως είναι αδύνατη, το ξέρω», καταλήγει.