Η τηλεόραση δεν είναι σαν το Twitter. Αλλά για κάποιον που δεν έχει πρόβλημα να πει αυτό και ακριβώς το αντίθετό του ελάχιστη σημασία έχει το μέσο. Δεν έχει σημασία με ποιον τρόπο εκφράζεις την ασυνέπειά σου, εάν πληκτρολογείς στον υπολογιστή σου το νιοστό tweet ή εάν μιλάς στο στούντιο μιας τηλεοπτικής εκπομπής. Κάπως έτσι, ως λάτρης των σόσιαλ μίντια ο Δημήτρης Παπαδημούλης γράφει στον λογαριασμό του πως είναι αδύνατη η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Και ως τηλεοπτική περσόνα δηλώνει πως «εμείς θα θέλαμε να πάμε μαζί μέχρι το τέλος της τετραετίας».

Εντάξει, είναι τέσσερα χρόνια που χωρίζουν τις δύο δηλώσεις. Και ο Παπαδημούλης ήταν ήδη στις Βρυξέλλες, πολύ μακριά, για να ξέρει ότι ο Αλέξης Τσίπρας με τον Πάνο Καμμένο φλέρταραν μετά ή μπορεί και λίγο πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015. Ενδεχομένως να του είχε διαφύγει και η δήλωση που είχε κάνει ο Τσίπρας ως αρχηγός της αντιπολίτευσης για το ενδεχόμενο συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ ότι «εφόσον και εάν το απαιτήσουν οι συνθήκες, τότε ναι, ίσως και θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε». Ακόμη και αν δεχθεί κανείς ότι με τόσους υποθετικούς συνδέσμους και με τόσα επιρρήματα δισταγμού, ο Παπαδημούλης δεν πίστεψε πως το αδιανόητο θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα, το ερώτημα παραμένει: γιατί τέσσερα χρόνια μετά δεν επιχαίρει για το τέλος της συνεργασίας με την εθνικιστική Δεξιά των ΑΝΕΛ, όπως θα κάνει πιθανότατα ο Φίλης ή ο Σκουρλέτης, αλλά δηλώνει πως θα ήθελε να πάει ώς το τέλος; Πώς η αρχική απέχθεια και η κατηγορηματική άρνηση για το ενδεχόμενο συνεργασίας δεν έγιναν απλώς ανοχή απέναντι στη συνεργασία, αλλά επιθυμία να συνεχιστεί η συνεργασία;

Η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στη χρονική ούτε στη χιλιομετρική απόσταση. Με άλλα λόγια, δεν είναι τα τέσσερα χρόνια ούτε οι Βρυξέλλες που ρίχνουν φως στο μυστήριο. Η απάντηση βρίσκεται στον ίδιο τον ευρωβουλευτή Παπαδημούλη. Σε έναν πολιτικό που όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα να πάει εκεί όπου φυσάει ο άνεμος. Αλλά πηγαίνει ακόμη κι όταν δεν ξέρει προς τα πού φυσάει.