Ηταν μόλις πριν από δεκαπέντε ημέρες όταν ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους του Τύπου πως ο κυβερνητικός του εταίρος δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την κυβέρνηση με το ρητορικό ερώτημα «Πού να πάει ρε παιδιά;». Από τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου χθες αποδεικνύεται πως η διαβεβαίωση εκείνη δόθηκε για τα μάτια του κόσμου: δεν μπορεί να ξέρει κανείς πού θα πάει ο κυβερνητικός εταίρος, αλλά πάντως θα φύγει. Και ο Πρωθυπουργός ετοιμάζεται να ηγηθεί κυβέρνησης μειοψηφίας.

Οσο όμως είναι γεγονός ότι οι κυβερνήσεις μειοψηφίας δεν είναι άγνωστο είδος στην Ευρώπη, είναι άλλο τόσο αλήθεια πως οι ιδιαιτερότητες της χώρας μας, από την πολιτική της κουλτούρα έως τον ασφυκτικό έλεγχο που ασκεί η κυβέρνηση στο κράτος, καθιστούν το εγχείρημα δύσκολο. Κυβερνήσεις μειοψηφίας μπορούν να υπάρξουν αποδοτικά εκεί όπου το κλίμα είναι συναινετικό και όπου ο πολιτικός πολιτισμός δεν προδίδεται από τη διχαστική ρητορική, πεδίο στο οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει πρωτεύσει. Μπορούν επίσης να υπάρξουν σε χώρες όπου η Δημόσια Διοίκηση λειτουργεί ανεξάρτητα και απρόσκοπτα από την κυβέρνηση και η οικονομία δεν διαταράσσεται από τους εκλογικούς κύκλους.

Η χώρα μας δεν πληροί δυστυχώς καμία από αυτές τις προϋποθέσεις. Επιπλέον, η συγκυρία είναι αρνητική. Το κυβερνών κόμμα θα πρέπει επομένως να εξετάσει όλες τις παραμέτρους πριν θυσιάσει τα πάντα για να παραμείνει γαντζωμένο στην εξουσία ως κυβέρνηση μειοψηφίας. Μια κυβέρνηση εξάλλου θα κρίνεται πάντα και από τον τρόπο που φεύγει.