Οι πρώτες φήμες κυκλοφορούν το απόγευμα της 4ης Ιουλίου ενώ η πολιτική ηγεσία βρίσκεται στην πρεσβευτική κατοικία της οδού Παναγή Κυριακού για να τιμήσει την επέτειο της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Ερωτώμενος εμπιστευτικά από φίλο του δημοσιογράφο, ο Πρόεδρος της Βουλής κύριος Νίκος Βούτσης βάζει τα γέλια. «Αυτό είναι το άκρον άωτον των fake news!» σχολιάζει, διακορεύοντας με την οδοντογλυφίδα μια ελιά.

Το πρωί ωστόσο της επομένης, από το Μέγαρο Μαξίμου ανακοινώνεται ότι ο Πρωθυπουργός θα απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. «Επέλεξε την επέτειο του δημοψηφίσματος για να προκηρύξει τις εκλογές» προεξοφλούν κύκλοι της αντιπολίτευσης. «Δεν θα του βγει σε καλό…». «Γνωρίζει άραγε ο κύριος Τσίπρας τη σημασία της λέξης “αυτεπίστροφον”;» αναρωτιέται καυστικά ο Βαγγέλης Βενιζέλος σε στενό κύκλο φίλων του.

Οι ώρες περνούν και ο Αλέξης Τσίπρας δεν εμφανίζεται.

Στις 19.30, ο Νίκος Παππάς λέει στα τηλεοπτικά συνεργεία να αποχωρήσουν από την Ηρώδου Αττικού. Το διάγγελμα ματαιώνεται.

Στις 21.37, η Προεδρία της Δημοκρατίας δημοσιοποιεί την επιστολή του Αλέξη Τσίπρα προς τον Προκόπη Παυλόπουλο.

«Αγαπητέ Κύριε Πρόεδρε,

Σας ανακοινώνω την παραίτησή μου από τη θέση του πρωθυπουργού και την οριστική μου αποχώρηση από τα κοινά.

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, κάθε μου πράξη, κάθε μου λέξη, κάθε μου αναπνοή ήταν φορτισμένη πολιτικά. Πέρασα, σπατάλησα, τα χρόνια μου διεκδικώντας εμμονικά την εξουσία. Πρώτα τη μικρή και βαθμιαία τη μεγάλη. Καθετί άλλο μού ήταν ουσιαστικά αδιάφορο. Είχα βεβαίως την αυταπάτη – ή το άλλοθι – ότι μόνο με εμένα στο τιμόνι η νεολαία, το κόμμα, η χώρα θα πάει μπροστά.

Ποτέ μου δεν χαλάρωσα αρκετά για να απολαύσω ένα ηλιοβασίλεμα, ένα τραγούδι, έναν έρωτα, ένα παγωτό ακόμα ακόμα. Ούτε για μια στιγμή δεν αφέθηκα στη ροή των πραγμάτων.

Εχτιζα με εξαιρετική επιμέλεια την εικόνα του αγοριού της διπλανής πόρτας. Του αυθόρμητου, μαχητικού, εγκάρδιου εικοσιπεντάρη κι έπειτα τριανταπεντάρη κι έπειτα σαρανταπεντάρη. Υποδυόμουν, στην πραγματικότητα, με απάνθρωπη πειθαρχία, έναν ρόλο. Γινόμουν η οθόνη, που πάνω της πάρα πολλοί Ελληνες πρόβαλλαν τις επιθυμίες, τα απωθημένα και τα ελαττώματά τους ακόμα.

Οι περισσότεροι – όλοι σχεδόν – οι πολιτικοί παντού και πάντα κάνουν το ίδιο. Και με λιγότερη από τη δική μου επιτυχία. Απορώ πώς αντέχουν μέχρι τα γεράματα. Εγώ κλάταρα.

Καιρός να γευτώ την αληθινή ζωή.

Κινήστε παρακαλώ τις διαδικασίες για τη διαδοχή μου».

Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα γίνεται ακαριαία πρώτο θέμα διεθνώς, τα λόγια του αναπαράγονται σε όλες τις γλώσσες. Αναυδος ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα καθυστερεί να αντιδράσει.

Ακόμα και τα ανακλαστικά του Αδωνη Γεωργιάδη τον προδίδουν – πρέπει να φτάσουν μεσάνυχτα για να δηλώσει ότι «ο πρωθυπουργός, μπροστά στην αναπότρεπτη συντριβή του στις εκλογές, προτίμησε να το βάλει στα πόδια». Στο ίδιο περίπου πνεύμα κινείται γενικά η αντιπολίτευση, ενώ οι σκανδαλοθηρικοί ιστότοποι διοχετεύουν πληροφορίες – απολύτως ανεξακρίβωτες – περί νευρικής κατάρρευσης, περί ιατρικού εν πάση περιπτώσει προβλήματος.

Μονάχα η Αλέκα Παπαρήγα εκπλήσσει υπενθυμίζοντας μια φράση από το Ευαγγέλιο. «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;».

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει να τοποθετηθεί πάνω στο γεγονός. Ανακοινώνει απλώς ότι θα δρομολογηθεί ταχύτατα η ανάδειξη νέας ηγεσίας.

Από τις έξι κιόλας Ιουλίου εμφανίζονται οι μνηστήρες. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δηλώνει «παρών» για τη διαφύλαξη της ενότητας ενώ ο Νίκος Φίλης καταθέτει τις αγωνιστικές περγαμηνές του, αυτοσυστήνεται σαν «η καρδιά της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Ο Παύλος Πολάκης αναγγέλλει την υποψηφιότητά του από τα Σφακιά με μαντινάδα – παρατηρητές σχολιάζουν ότι έχει σοβαρές ελπίδες να συσπειρώσει το πιο μαχητικό κομμάτι του κόμματός του. Τα φώτα της δημοσιότητας στρέφονται, λίγες ώρες αργότερα, στην Κατερίνα Νοτοπούλου, η οποία εμφανίζεται ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς. Την στηρίζει με γριφώδη προφορική δήλωσή του ο Μίκης Θεοδωράκης. «Μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο…» απαγγέλλει τον στίχο από το Αξιον Εστί.

Οι διαδικασίες αποδεικνύονται εξαιρετικά μακρόσυρτες. Μέχρι τα τέλη Ιουλίου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμα αποφασίσει εάν ο διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα θα εκλεγεί από έκτακτο συνέδριο ή με ανοιχτή ψηφοφορία όλων των ενδιαφερόμενων πολιτών. Στο μεταξύ, καθήκοντα πρωθυπουργού ασκεί ο Νίκος Παππάς. «Ισως αυτός να ήταν εξαρχής ο σκοπός τους…» σχολιάζει η Νέα Δημοκρατία.

Ενδιαφέρεται ο ελληνικός λαός για το μείζον εθνικό ζήτημα; Οχι αρκετά ώστε να εγκαταλείψει τις παραλίες. Οι μόνοι εκτός των πολιτικών και των δημοσιογράφων που παραμένουν στην Αθήνα είναι όσοι διαθέτουν διαμερίσματα στο κέντρο και τα νοικιάζουν – Airbnb – στους Κινέζους που έχουν κατακλύσει την πρωτεύουσα…

Αύγουστος

Ακούγεται η φωνή του Σεφέρη

Στις 2 Αυγούστου, η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώνει τις οριστικές της αποφάσεις. Η ανάδειξη του καινούργιου ηγέτη θα γίνει κατευθείαν από τον λαό, την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Μόλις εκείνος ορκιστεί πρωθυπουργός και λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, θα διαλύσει τη Βουλή και θα προκηρύξει εκλογές.

Δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως στις δέκα Αυγούστου, εμφανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει χάσει επτά ποσοστιαίες μονάδες, τις οποίες όμως δεν κερδίζει η Νέα Δημοκρατία. «Το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει ανάγκη από δύο ισχυρούς πόλους εξουσία» τουιτάρει ο Ευάγγελος Αντώναρος, με τον συνήθη στόμφο τού «αντ’ αυτού».

Εντονη πολιτικοκαλλιτεχνική κινητικότητα εκδηλώνεται. Ο Γιάνης Βαρουφάκης ανακοινώνει την προσχώρηση στο Μέρα25 τού Παύλου Κοντογιαννίδη, επικεφαλής του Κινήματος των Φτωχών. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δηλώνει θαυμάστρια της Νατάσσας Μποφίλιου, δίχως όμως να υποτιμά και το αγωνιστικό φρόνημα της Ελεωνόρας Ζουγανέλη. Ο Σταμάτης Κραουνάκης απειλεί πως στις χειμερινές του εμφανίσεις δεν πρόκειται να φέρει στριπτιζέζ, όπως έπραξαν πρώτα ο Φοίβος Δεληβοριάς στην Ταράτσα του και έπειτα ο Διονύσης Σαββόπουλος στο Αλσος. Θα γδυθεί ο ίδιος ενώπιον του κοινού του. «Και ο Μάνος Χατζιδάκις αυτό θα έκανε!» καταλήγει και σηκώνει θύελλα αντιδράσεων.

Σε παραλία της Αττικής, μία απροσδόκητη παρέα παραθεριστών τραβάει επάνω της τα φλας. Στις φωτογραφίες εμφανίζονται το ζεύγος Πατούλη με χρυσοποίκιλτα μαγιό, ο Αύγουστος Κορτώ με τον Δήμο Βερύκιο πάνω σε ιπτάμενο χαλί από την γκαλερί Μοιραράκη και – οποία έκπληξις – η Ελενα Ακρίτα σε τρυφερή περίπτυξη με τον Μάρκο Σεφερλή. «Ετσι τιμάμε εμείς τον Νίκο Πλουμπίδη!» δηλώνει ο (πρώτα κομμουνιστής και ύστερα άνθρωπος) Νίκος Μπογιόπουλος χαϊδεύοντας το λενινιστικό του μούσι. «Μας έχει καλέσει ο Γιώργος Λάνθιμος για να πρωταγωνιστήσουμε στην καινούργια του ταινία» διαφοροποιείται ο Κορτώ. «Στροφή του Λάνθιμου προς το φελινικό σινεμά;» αναρωτιούνται οι κινηματογραφικοί κριτικοί.

Τα ξημερώματα της 30ής Αυγούστου, στην έρημη Πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο, αντηχεί η φωνή του Γιώργου Σεφέρη. Η Εκκλησία αποδίδει το φαινόμενο σε βασκανία, διατάσσει δε την τέλεση μνημοσύνων για τον ποιητή σε όλους τους ναούς και ναΐσκους της επικράτειας. Μάρτυρες μεταφέρουν τα όσα άκουσαν: «Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή τον χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές. Που ηχούν και που τις προσκυνούμε…».