Παραμονή Μαραθωνίου. Η Ελευθερία παρατηρεί τον χάρτη της μαραθώνιας διαδρομής στο πακέτο συμμετοχής της. «Είναι δυνατόν; Θα τρέξω από ΕΔΩ ώς ΕΔΩ;» ρωτά με απορία τον προπονητή της… Αστειευόταν φυσικά, αφού την επόμενη μέρα η 27χρονη δρομέας του ΑΟ Μυκόνου όχι μόνο ολοκλήρωσε εξαιρετικά τον πρώτο της Μαραθώνιο, αλλά τερμάτισε 1η Ελληνίδα και 3η γυναίκα (γενικής) σε 2:46:09. Η κορύφωση της μέχρι τώρα δρομικής της πορείας που μετρά σημαντικές διακρίσεις: Ημιμαραθώνιος Αθήνας 2018 σε 1:20:01 (1η), 10 χλμ. Πανελλήνιου Πρωταθλήματος 2018 (2η), Ημιμαραθώνιος Κρήτης (1η για 3 συνεχείς χρονιές 2016-2018 με ρεκόρ διαδρομής φέτος 1:20:37), συμμετοχή στον Ημιμαραθώνιο των Μεσογειακών Αγώνων 2018 στην Ισπανία (7η) κ.ά.

Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα λοιπόν. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σητεία. Στα 12 της, σε ένα τεστ ανίχνευσης ταλέντων, την προέτρεψαν να ασχοληθεί με τον στίβο. Ξεκίνησε κάνοντας λίγο απ’ όλα, μέχρις ότου ο πρώτος προπονητής της Μιχάλης Γωνιωτάκης την κατηύθυνε προς τα αθλήματα αντοχής κι έκτοτε άρχισε επίσημα η ενασχόλησή της με τον (πρωτ)αθλητισμό, τις μεσαίες και –  αργότερα – τις μεγάλες αποστάσεις. Ακόμα και την περίοδο των Πανελληνίων συνδύαζε περίφημα προπονήσεις και διάβασμα, κι έτσι το 2009 μπήκε πρώτη στα ΤΕΦΑΑ Αθήνας! Πήρε δύο υποτροφίες «καλύτερης φοιτήτριας» και ολοκλήρωσε τις σπουδές της με βαθμό πτυχίου 8. «Ξεκίνησα να γυμνάζομαι στον Σητειακό Αθλητικό Όμιλο. Είχαμε έναν εξαιρετικό προπονητή που μας έμαθε κατ’ αρχάς να αγαπάμε τον αθλητισμό και την άσκηση. Οι επιδόσεις, οι θέσεις, οι διακρίσεις να έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αισθάνομαι τυχερή που ασχολήθηκα από μικρή με το τρέξιμο. Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά μου διαμορφώθηκαν από αυτό. Εμαθα να πιστεύω στον εαυτό μου και να μην τα παρατάω ποτέ. Οταν ξεκίνησα δεν υπήρχε γήπεδο στην πόλη μου. Πηγαίναμε 60 χλμ. μακριά για προπόνηση… Εμαθα πως ακόμη κι αν δεν τα έχεις όλα, αξίζει να προσπαθείς για το καλύτερο!».

Να το καλύτερο! Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας 2018. «Στην αφετηρία έπαθα ένα μικρό σοκ: δεν ήμουν συνηθισμένη σε πολυπληθείς εκκινήσεις. Παρ’ όλ’ αυτά ανυπομονούσα! Μερικά χιλιόμετρα μετά, περνώντας από το Μάτι συγκινήθηκα πολύ. Ημουν τελείως μόνη κι άκουγα μόνο τον αέρα. Κατέβασα το κεφάλι και θέλησα να προσευχηθώ και να βάλω τα δυνατά μου για εκείνους τους ανθρώπους στους οποίους και αφιέρωσα τη νίκη μου. Από το περιβόητο Alex Pak πέρασα σχεδόν ανώδυνα. Ημουν καλά και μου αρέσουν οι ανηφόρες. Ταιριάζουν στο δρομικό στυλ και τον σωματότυπό μου. Στο 30 συνάντησα τον προπονητή μου που με ενθάρρυνε λέγοντας “είσαι καλά, είσαι μπροστά, πίστεψε στον εαυτό σου!”. Στο 34 με περίμεναν φίλοι που με ενημέρωσαν πως η Κενυάτισσα 3η γυναίκα γενικής ήταν 150 μ. μπροστά. Ενιωσα πως μπορούσα να την περάσω και τα κατάφερα! Στο 40 είπα “Τελείωσε! Τώρα είναι η στιγμή σου! Απόλαυσέ το!”. Και στην Ηρώδου Αττικού αισθάνθηκα απίστευτη χαρά με τον κόσμο να χειροκροτεί και τον εκφωνητή από το Στάδιο να ανακοινώνει πως πλησιάζει η πρώτη Ελληνίδα! Ηταν τρελό συναίσθημα! Στον τερματισμό – ακούγοντας από τα μεγάφωνα το όνομά μου – ένιωσα την απόλυτη ολοκλήρωση! “Ζήσε το” είπα “Τα κατάφερες!”».

Κόποι, θυσίες, δυσκολίες… πώς βίωσε την πρωτόγνωρη προετοιμασία; «Ο προπονητής μου ήθελε ο πρώτος Μαραθώνιος να είναι κάποιος ευκολότερος. Εγώ επέμενα στον Αυθεντικό, οπότε δέχτηκε επειδή – όπως μου είπε – “όταν θέλεις κάτι πολύ, το κάνεις και πολύ καλά μάλιστα”. Ξεκίνησα τέλη Ιουλίου χωρίς να έχω ξεκουραστεί από μια γεμάτη χρονιά. Στις πρώτες προπονήσεις τα χρειάστηκα! Αλλο να προπονείσαι για δεκάρι ή Ημιμαραθώνιο και άλλο για τα 42. Εβγαινε κούραση λόγω ζέστης, αλλά και παράπονο επειδή δεν είχα χαλαρώσει καθόλου. Μετά τον πρώτο μήνα όμως συνήθισα. Τις τελευταίες εβδομάδες έκανα φορμάρισμα στο Καρπενήσι. Καθαρός αέρας, ωραίο κλίμα, ξεκουράστηκα και γέμισα μπαταρίες. Τότε ήταν που σιγουρεύτηκα πως ήμουν σε κατάσταση που δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να χάσει. Δούλεψα σκληρά και σωστά, κουράστηκα, ζορίστηκα! Αξιζα τη νίκη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Στα πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα το επιβεβαίωσα: ήμουν καλά, ελαφριά, αεράτη, χωρίς στρες. Ενιωσα πως ήταν η μέρα μου. Αν έχανα, θα ήταν από απρόβλεπτη αιτία ή δικό μου λάθος. Επίσης, σε αυτήν την προετοιμασία είχα διαφορετική νοοτροπία: για πρώτη φορά έλεγα δημοσίως πως πάω για να κερδίσω χωρίς να φοβάμαι μήπως εκτεθώ. Ακολούθησα τα λόγια της φίλης Μαρίας (σ.σ.: Μπελιμπασάκη, αργυρή πρωταθλήτρια Ευρώπης) “πες το δυνατά για να το πιστέψεις πρώτη εσύ”».

Τι της έμαθαν το τρέξιμο και ο Μαραθώνιος; «Ο Μαραθώνιος είναι ένα ταξίδι. Κάθε δρομέας το βιώνει πολύ ιδιαίτερα. Οι αθλητές αντοχής αξίζει κάποια στιγμή να αναμετρηθούν με τη μαραθώνια απόσταση. Θα μάθουν πολλά για τον εαυτό τους, όπως κι εγώ. Κατ’ αρχάς την υπομονή. Είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που το διαμόρφωσε 100% το τρέξιμο κι επιβεβαιώθηκε στον Μαραθώνιο. Επίσης, την πίστη. Ο αθλητισμός με έχει κάνει να πιστεύω στον εαυτό μου και τις – όποιες – ικανότητές μου σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Ομως θα ήθελα να με χαρακτηρίζουν επίσης η ταπεινότητα και ο σεβασμός. Στις καταστάσεις, τους συναθλητές μου και κυρίως τον εαυτό μου. Νομίζω πως αυτές οι δύο αξίες είναι απαραίτητες για να πορευτεί κάποιος στη ζωή και να συνυπάρξει με τους άλλους. Δεν ησυχάζω: συνεχίζω την προσπάθεια να βελτιώνομαι».

Ομως ο πρωταθλητισμός δυστυχώς έχει και μια σκοτεινή πλευρά… «Από μικρή έμαθα να αγαπώ τον αθλητισμό και να παλεύω με βάση τις δυνατότητές μου. Δεν θα διακινδύνευα ποτέ την υγεία μου, ούτε θα μπορούσα να κοιμάμαι ήσυχη. Πιστεύω πως με πολλή και σκληρή δουλειά, θυσίες και αφοσίωση μπορείς να φτάσεις σε υψηλότατο επίπεδο και σπουδαία αποτελέσματα. Συχνά δεν φταίνε οι αθλητές πάντως. Τους βάζουν σε ένα τριπάκι (χρήματα, χορηγίες κ.λπ.) και τους εκμεταλλεύονται. Κι όταν μπεις σε αυτό, δεν υπάρχει επιστροφή».

Ποιοι άνθρωποι τη στηρίζουν; «Κατ’ αρχάς ο Παναγιώτης Γερακός, προπονητής μου από το 2012. Οταν με πρωτοείδε μου είπε πως θα έτρεχα πάρα πολύ καλά αν είχα υπομονή να διορθώσω κάποια πράγματα και αν ήμουν διατεθειμένη να γυμνάζομαι για 3-4 χρόνια χωρίς να περιμένω τίποτα… Ημουν! Τότε βρισκόμουν σε φάση που είχα χάσει τη διάθεση για τρέξιμο. Εκείνος με ενέπνευσε. Πίστεψε σε μένα από την αρχή! Η επιτυχία μου ανήκει και στους δυο μας! Επίσης η οικογένειά μου είναι πολύ υποστηρικτική, αν και μακριά. Και η εργοδότριά μου, η ιδιοκτήτρια του καταστήματος Outrun όπου δουλεύω τα τελευταία τρία χρόνια, η Δήμητρα Ανδρέου, αποτελεί για μένα σημαντικό στήριγμα και πολύ καλή φίλη. Και βέβαια κοντά μου είναι οι φίλοι και οι χορηγοί μου».

Οι στόχοι της για τα επόμενα χρόνια; «Μεγάλος στόχος είναι ο Μαραθώνιος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Σε αυτόν θα αφοσιωθώ το 2019. Επίσης σκοπεύω να κυνηγήσω τα όρια Μαραθωνίου του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στο Ρότερνταμ. Φυσικά θα τρέχω και μικρότερες αποστάσεις, αλλά σε προπονητικό πλαίσιο. Είμαι πια μαραθωνοδρόμος! Μετά το Τόκιο, θα ήθελα να συνεχίσω ίσως σε μια ακόμη Ολυμπιάδα, εφόσον φυσικά το επιτρέπει το σώμα μου. Ε και μετά θα τρέχω μόνο για τον εαυτό μου! Ακόμη, θα ήθελα να εργαστώ στην εκπαίδευση. Σε μια μικρή πόλη, σε σχολείο αλλά και έχοντας μια δική μου ομάδα. Να προπονώ πιτσιρίκια και ενηλίκους σύμφωνα με τη δρομική μου φιλοσοφία: να αγαπήσουν τον αθλητισμό, να τον κάνουν τρόπο ζωής. Ισως να έχω και δική μου οικογένεια… Και θέλω να κάνω ταξίδια! Οχι για αγώνες, αλλά για τουρισμό».

Η Ελευθερία μιλά συγκροτημένα, σταράτα και περιεκτικά. Εχει τσαγανό και θέληση κι έναν ξεχωριστό τρόπο να σε παρασύρει στον νεανικό ενθουσιασμό και την αισιοδοξία της. «Αυτό θέλω, να εμπνεύσω στους δρομείς, να ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν! Αν δεν νιώθουν έτσι, τότε το τρέξιμο ίσως να μην τους ταιριάζει. Το τρέξιμο πρέπει να φέρνει ευφορία, ούτε στρες ούτε αρνητικές σκέψεις. Και να επιμένουν! “Συνέχισε”. Αυτό επαναλάμβανα μέσα μου και στον Μαραθώνιο. “Ο, τι κι αν γίνει, συνέχισε!”».