Παράπονο δεν έχουμε, η κυβέρνηση, χρονιάρες μέρες, μας χάρισε πλούσιο εορταστικό πρόγραμμα. Μία ρεβί πίστας με χιουμοριστικά σκετς σε φόντο εικονικής πραγματικότητας ζωγραφισμένης σε μουσαμάδες σε εγκαίνια μετρό τύπου «Θα ‘ναι, σαν να μπαίνει η άνοιξη, θα ‘ναι, αλλά και δεν θα ‘ναι», με κλόουν, μάγους και κωλοτούμπες στου Μαξίμου. Και άλλα που, λόγω της αλαφράδας των ημερών, πήραμε στον διαδικτυακό χαβαλέ και σιγά σιγά ανακαλύπτουμε τις οργουελικές τους διαστάσεις.

Στο θέατρο όμως και δη στις επιθεωρήσεις, υπάρχει συνήθως ένας ρόλος που μπορεί να μην είναι πρωταγωνιστικός, αλλά κλέβει την παράσταση. Και αν δω την κυβέρνηση ως έναν θίασο, αυτόν τον ρόλο τον αναγνωρίζω στον Δημήτρη Τζανακόπουλο. Αν και από τα πρώτα βιολιά της παράταξης, έχω την εντύπωση ότι τον τελευταίο καιρό έχει βάλει σουρντίνα στις χορδές του, άλλωστε αυτές τις μέρες αλώνισε ως Μάγια Μελάγια τη σκηνή η Κατερίνα Νοτοπούλου (που είναι και μπριόζα και θα γίνει Βραζιλιάνα με το σομπρέρο της, να τος ο καμπαλέρο της – γιατί για δήμαρχο Θεσσαλονίκης δεν την κόβω).

Ξαναγυρίζω όμως στον κύριο Τζανακόπουλο που έφτανε μια απλή του κίνηση, το αυτονόητο των πρωτοχρονιάτικων ευχών για να αναδυθεί το «μεγαλείο» της μικρότητας του ανδρός. Στο ευχητήριο tweet του για το 2019 ανάρτησε ένα απόσπασμα από εορταστική εκπομπή των «Απαράδεκτων», του πλέον εμβληματικού σήριαλ του Mega, πάνω στο οποίο έπεσε το «μαύρο» το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου. Να σκεφτώ ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν ήξερε τους συνειρμούς που θα προκαλούσε η συγκεκριμένη ανάρτηση; Είμαι αρκετή μεγάλη και όχι όσο θα βόλευε αθώα για μια τέτοια σκέψη.

Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος ανήκει στη νεότερη συριζογενιά. Δεν είναι τέκνο της δρακογενιάς των Τσίπρα – Παππά ούτε της γενιάς των γεμιστών της Φωτίου. Φοράει κοστούμια sur mesure και δεν θα θεωρούσε επίτευγμα ότι μπαινοβγαίνει αγραβάτωτος στα διεθνή φόρα. Δεν έχει τη χλιμιντρίζουσα μπρουταλιτέ του αναπληρωτή υπουργού Υγείας ούτε φαίνεται να ποστάρει στο Διαδίκτυο ξημερώματα μετά από τσιπουροκατάνυξη. Ενεργεί με την ψυχρότητα χειρουργού (ή εκτελεστή). Μόνο που στη μάχη με τον εαυτό του δεν ξέρω – ειδικός δεν είμαι – αν αυτό το προσμετρά ως κατάκτηση ή απώλεια.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, επίτηδες συνδύασε τις ευχές του με το σίριαλ του Mega. Κάτι σαν πρωτοχρονιάτικη χολή επί του ηττημένου. Ακριβώς όπως θα έκανε μια διεστραμμένη εκδοχή της Μαντάμ Σουσού και όχι οι λαϊκοί άνθρωποι του Αιγάλεω, όπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος παινεύεται ότι έχει ατσαλοδέσει την αριστεροσύνη του. Μικροψυχία (για να μη βάλω χρονιάρες μέρες άλλο συνθετικό) και μισανθρωπισμός έτσι όπως ο Μολιέρος τον συνδέει με τη θεωρία του Γαληνού για τους «χυμούς του Ιπποκράτη» (αίμα, φλέγμα, κίτρινη και μαύρη χολή) που αντιστοιχούν στους τέσσερις χαρακτηριστικούς τύπους ανθρώπων. Παγιδευμένος στο σύνδρομο του καθρέφτη, δεν αναγνωρίζει ότι αυτό που χλευάζει είναι το είδωλό του. Οπως δηλαδή το λέει η Δήμητρα Παπαδοπούλου στη συγκεκριμένη σκηνή: «Στο μέτρο και στον βαθμό που οι ανάγκες του αγρότη, εργάτη, φοιτητή οξύνονται και η διεθνής πάλη κλιμακώνεται δεν καταλαβαίνω γιατί να μην παραγγείλουμε ένα τζατζίκι».