Η λαϊκή παράδοση θέλει να ανοίγουν οι ουρανοί τη νύχτα πριν από τα Θεοφάνια και να δέχονται τις ευχές των πιστών. Η παράδοση δεν κάνει φυσικά ιδιαίτερη αναφορά στο ποδόσφαιρο, αλλά εμείς το συμπεριλαμβάνουμε στη γενίκευση του κλίματος των ημερών.

Τι θα μπορούσαμε λοιπόν να ευχηθούμε αύριο βράδυ για το καταταλαιπωρημένο εν Ελλάδι άθλημα; Με μια πρώτη σκέψη οι ευχές συμπληρώνουν βιβλίο. Θα μας έπιανε το χάραμα με την ανάγνωση της λίστας και πάλι δεν θα είχαμε τελειώσει.

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Η δημοτικότητά του έχει ταυτιστεί με τη δύναμη και όχι με τη χαρά που προσφέρει ως άθλημα.

Είναι πλεονασμός να αναφέρουμε πως ο σκοπός του παιχνιδιού – όπως σε κάθε παιχνίδι – είναι η νίκη. Ωστόσο το ποσοστό του απρόβλεπτου είναι τόσο υψηλό ώστε το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα αθλήματα.

Στο ποδόσφαιρο δεν έχει θέση το θέσφατο «νικά ο καλύτερος». Η επιτυχία δεν είναι εξασφαλισμένη ούτε για τον πλουσιότερο, ούτε για τον δυνατότερο, ούτε για τον πιο ταλαντούχο.

Αυτή η σημαντική λεπτομέρεια φαίνεται πως διαφεύγει από την προσοχή όλων όσοι ασχολούμαστε με το άθλημα.

Να λοιπόν μία πρώτη καλή ευχή που μπορούμε να κάνουμε αύριο το βράδυ που θα ανοίξουν οι ουρανοί. Να αντιληφθούμε πως η νίκη, η επιτυχία, η κατάκτηση τροπαίων δεν αποτελούν συμβόλαιο, αλλά μια προσπάθεια που καρποφορεί μέσα από μια δαιδαλώδη διαδικασία από την οποία δεν απουσιάζει η τύχη.

Είναι η Λέστερ καλύτερη από τη Λίβερπουλ; Η Ιταλία του Μπέαρζοτ από την ομάδα των Σόκρατες και Ζίκο; Ο Μπεκενμπάουερ από τον Κρόιφ; Ο Γκέτσε από τον Μέσι;

Να ευχηθούμε επίσης να διαλυθεί το σύννεφο της αμφιβολίας που σκοτώνει μέρα με τη μέρα κάθε κύτταρο του ποδοσφαίρου μας. Γιατί όταν θα καταλήξει άπνεο όλοι θα ξύνουμε το κεφάλι και θα αναρωτιόμαστε «και τώρα τι;».