Στις 30 Δεκεμβρίου, μιλώντας στο ειδησεογραφικό πρακτορείο των Σκοπίων, ο πρώην ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς δήλωσε για την κοινοβουλευτική επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών:

«Ναι, ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία. Η πλειοψηφία αυτή έχει δημιουργηθεί. Θα έλεγα ότι έχει βρεθεί ήδη από το 2017».

Ενδεχομένως ο Κοτζιάς λέει παπάρες.

Σαν εκείνες τις μυστηριώδεις δημοσκοπήσεις που ισχυριζόταν ότι διέθετε και οι οποίες κατέγραφαν συντριπτική υποστήριξη στη συμφωνία με τα Σκόπια.

Αν όμως δεν λέει παπάρες, τότε μάλλον έχουμε την πρώτη πλειοψηφία που συγκροτήθηκε χωρίς ακόμη να έχει προκύψει το αντικείμενο επί του οποίου πλειοψηφούν.

Υποθέτω ότι τέτοια στρατιά ηλιθίων δεν έχει υπάρξει ξανά στο παγκόσμιο στερέωμα.

Ούτως ή άλλως η αποκάλυψη είναι ενδιαφέρουσα. Για δυο λόγους.

Αφενός επειδή μας λέει ότι η κυβέρνηση είχε δημιουργήσει μια πλειοψηφία υπέρ των απόψεών της πριν μάθουμε τις απόψεις της. Πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση.

Αφετέρου επειδή η πλειοψηφία αυτή είχε δημιουργηθεί ως επτασφράγιστο μυστικό. Υπόγεια, παρασκηνιακά, κρυφά, έξω από τον δημόσιο χώρο.

Δεν ξέρω πως γίνονταν αυτά στις λαϊκές δημοκρατίες που θαύμαζε ο Κοτζιάς, αλλά στις δικές μας δημοκρατίες οι πλειοψηφίες δημιουργούνται ανοιχτά, δημόσια, δηλωμένα και κατά προτίμηση στο Κοινοβούλιο.

Ποιοι αποτελούν αυτήν την πλειοψηφία; Πότε συναντήθηκαν; Τι συζήτησαν; Τι αποφάσισαν; Τι όρους έβαλαν, αν έβαλαν όρους; Μυστήριο.

Στο «Ονομα του Ρόδου», ο Γουλιέλμος του Μπάσκερβιλ εξηγεί στον νεαρό βοηθό του:

«Δεν αμφισβήτησα την αλήθεια των σημείων, Αντσο. Είναι το μόνο πράγμα που έχει ο άνθρωπος για να προσανατολίζεται στον κόσμο. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι η σχέση μεταξύ των σημείων».

Πάμε λοιπόν με την ίδια μέθοδο να αναζητήσουμε «το Ονομα του Κορόιδου».

Πρώτος ύποπτος θεωρείται λογικά ο Θεοδωράκης με τους τρεις δικούς του που θέλουν να ψηφίσουν τη συμφωνία.

Αλλά ο Θεοδωράκης συναντήθηκε με τον Τσίπρα δυο φορές μέσα στο 2018: στις 27 Ιανουαρίου (ο Τσίπρας είχε μόλις συναντηθεί με τον Ζάεφ, στις 24 Ιανουαρίου…) και στις 12 Μαρτίου, όταν είχε ήδη αρχίσει να κάνει νερά στο Κίνημα Αλλαγής.

Στις 27 Ιανουαρίου ο Ζάεφ συγκαλούσε σύσκεψη πολιτικών αρχηγών στα Σκόπια όπου (σύμφωνα με τα πρακτικά) αποκαλύπτει ότι «τον Αύγουστο τελειώνει το οικονομικό πρόγραμμα (κι) ο Τσίπρας θα πάει σε πρόωρες εκλογές». Δεν λέει λέξη για Θεοδωράκη.

Στις 16-17 Μαΐου, ο Ζάεφ συναντά τον Τσίπρα στα Σκόπια.

Στις 19 Μαΐου συγκαλεί νέα σύσκεψη στα Σκόπια όπου (σύμφωνα με τα πρακτικά) δηλώνει ότι ο Τσίπρας «δεν μπορεί να σχηματίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και αυτή δεν θα προέλθει από τις ψήφους του Καμμένου, αλλά από Το Ποτάμι. Αυτό θα οδηγούσε σε πρόωρες εκλογές».

Αν ισχύουν όσα είπε ο Τσίπρας στον Ζάεφ, τότε πώς εξηγείται η διαβεβαίωση του Κοτζιά ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπήρχε από το 2017;

Μια υποψία δίνει ο Σπύρος Δανέλλης, βουλευτής του Ποταμιού. Στις 10 Δεκεμβρίου δηλώνει:

«Αν Το Ποτάμι κρατήσει άλλη στάση, βέβαια θα φύγω. Φύγαμε από το ΚΙΝΑΛ επειδή εκεί διαφωνήσαμε στο Μακεδονικό. Τι θα κάνουμε τώρα; Θα δικαιώσουμε τη Φώφη;».

Διπλά ενδιαφέρον.

Πρώτον, επειδή ο Δανέλλης ομολογεί ότι έφυγαν από το ΚΙΝΑΛ λόγω Μακεδονικού. Εως τότε η επίσημη εξήγηση του Θεοδωράκη είναι ότι έφυγαν επειδή δεν ήθελαν να απορροφηθούν από το ΠΑΣΟΚ.

Δεύτερον, επειδή τον Νοέμβριο 2017 ο Θεοδωράκης ήταν υποψήφιος για την αρχηγία της παράταξης κι όσο κι αν έψαξα στη δίμηνη εκλογική διαδικασία, δεν βρήκα καμία νύξη για το Μακεδονικό. Εστω μια δήλωση που να σημειώνει τη σπουδαιότητά του. Λέξη.

Οταν ένα θέμα είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτο τον Νοέμβριο 2017, πώς εξηγείται ότι έγινε τόσο σημαντικό τέσσερις μήνες αργότερα ώστε να φύγουν οι ποταμίσιοι;

Η μία εξήγηση είναι ότι λέει παπάρες ο Κοτζιάς κι απλώς η πλειοψηφία συγκροτήθηκε το 2018, κάποια στιγμή ανάμεσα στις δύο συναντήσεις Τσίπρα – Θεοδωράκη.

Η άλλη εξήγηση είναι ότι «η πλειοψηφία του 2017» είχε συγκροτηθεί ερήμην της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Για λόγους και με μεθόδους που αγνοούσε και αγνοεί το δημόσιο ακροατήριο ακόμη και σήμερα.

Η τρίτη εξήγηση είναι το αλλοπρόσαλλο των ανθρώπων.

Θα δεχόμουν την πρώτη εξήγηση, ακόμη και την τρίτη, αλλά υπάρχει ένα κενό: πώς ξεκίνησε τον Ιανουάριο ο Τσίπρας τη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια χωρίς να έχει μιλήσει με κανέναν και χωρίς να έχει καμία βεβαιότητα ότι διαθέτει πλειοψηφία επί του θέματος;

Είναι τόσο τυχοδιώκτης κι ανερμάτιστος;

Διότι ο Τσίπρας αποκλείεται να γνώριζε τότε τον χρησμό του Μαντείου των Λιάκων ότι η τελική συμφωνία είναι «ό,τι καλύτερα μπορούσε να πετύχει η Ελλάδα», ούτε την κατάρα του μάντη «να αυτοκτονήσουν πολιτικά και ηθικά στα παγωμένα νερά των Πρεσπών» όσοι δεν την ψηφίσουν κι εκβιάζουν τον Τσίπρα (Α. Λιάκος, «ΕφΣυν», 31/12).

Το πιθανότερο είναι ότι εκείνος έστησε μια υπόθεση με στόχο να εκβιάσει την αντιπολίτευση είτε μπλοφάροντας για τα στηρίγματά του, είτε μεθοδεύοντας υπογείως μια στήριξη που θα έφερνε την αντιπολίτευση με την πλάτη στον τοίχο.

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Τώρα βρίσκεται στη δύσκολη θέση να φτιάξει με κόστος μια πλειοψηφία για να ψηφίσει μια συμφωνία που θα του κοστίσει διότι αν δεν το κάνει θα του κοστίσει περισσότερο.

Πολύ λογικά η αντιπολίτευση προτίμησε αντί να εκβιάζεται από τον Τσίπρα, να του επιστρέψει τον εκβιασμό. Τόσο απλό.

Να τον αφήσει (σχεδόν) ολομόναχο να καταβάλει το κόστος της πολιτικής του. Και θα πληρώνει και θα τον βρίζουν. Ούτε πενηνταράκι λιγότερο.

Αποδεικνύοντας ότι τελικά «το Ονομα του Κορόιδου» δεν είναι πάντα εκείνο που νομίζουμε.