Το σκηνικό είχε θύμησες από τα παλιά: εξέδρες γεμάτες, παλμός απίστευτος, φωνές που δεν σταματούσαν ποτέ, μόνο η ημέρα ήταν διαφορετική. Κυριακή και όχι Πέμπτη όπως τότε, στον καλπασμό του Αρη προς τα Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τώρα, οξύμωρο αλλά πέρα για πέρα αληθινό, ο στόχος ήταν να ξεκολλήσει από τον βυθό της βαθμολογίας. Ενα κακό φεγγάρι στην ιστορική διαδρομή του άλλοτε Αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ, που παλεύει χρόνια ολόκληρα να θυμίσει τον καλό του εαυτό. Να ευθύνονται οι παράγοντες και οι κακές, οι όχι αντάξιες των προσδοκιών διοικήσεις; Οι προπονητές που αδυνατούν να δώσουν το κάτι παραπάνω; Ή μήπως οι παίκτες που είναι φανερό ότι δεν μπορούν να σηκώσουν μια φανέλα που παραμένει βαριά; Το θέμα είναι πως ο μπασκετικός Αρης κινδυνεύει και το χθεσινό ματς κόντρα στον Ηφαιστο Λήμνου ήταν ένα προσκλητήριο σωτηρίας. Το Παλέ γέμισε. Πολλοί από όσους βρέθηκαν στις εξέδρες, σίγουρα δεν θα είχαν εικόνες από τα παλιά. Ακουσαν όμως, γνωρίζουν την ιστορία και δήλωσαν παρόντες στην κινητοποίηση. Του Αρη δεν του πρέπει να βιώνει τέτοιες καταστάσεις ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η ζωή κύκλους κάνει. Το να μάχεται για να κρατηθεί στην κατηγορία, το να ζητεί μια νίκη για να ξεφύγει από ένα σερί ηττών που πλήγωσε το κορμί του, φαντάζει ξένο προς την ομάδα που έμαθε σε μεγάλο ποσοστό μπάσκετ όλους τους Ελληνες. Για να φτάσεις ψηλά, χρειάζεται να πέσεις χαμηλά και να εκτιναχθείς με την προοπτική να τρυπήσεις το ταβάνι σου. Ισως αυτό να δούμε πλέον στον Αρη. Αν και θα πρέπει να μάθει να ζει με αντιξοότητες, με παίκτες που δεν είναι το βεληνεκούς του και με διοίκηση που πασχίζει να αποφύγει λάθη του παρελθόντος. Δεν είναι όλα θέμα χρημάτων, αν και λείπουν σαφέστατα τα πολλά ευρώ από τα ταμεία. Οι επιλογές ας γίνουν καλύτερες προκειμένου να γυρίσει ο τροχός και να μην ψάχνουμε στον βαθμολογικό πίνακα μια ομάδα που έχει συνηθίσει να κυνηγά τις κορυφές τις αληθινές και όχι τις… ανάποδες!

Και κάτι ακόμη για το μπάσκετ: μέσα σε λίγες ημέρες η ΑΕΚ δέχθηκε δύο κατοστάρες εκτός έδρας. Τόσο από τον Παναθηναϊκό όσο και χθες από τον Ολυμπιακό. Για να αποδειχθεί πως αφενός δεν παίζει καλή άμυνα και αφετέρου ότι η απόσταση της Ευρωλίγκας από το Τσάμπιονς Λιγκ είναι μεγάλη και δεν καλύπτεται τόσο εύκολα. Οσο για τον Βασίλη Σπανούλη, απλά είναι ένας μύθος για το άθλημα.