Ενα πράγμα που τα τελευταία χρόνια με διασκεδάζει είναι ν’ ακούω πολιτικούς και πολιτευτές να λένε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση είναι καλοί μόνο στην επικοινωνία». Με διασκεδάζει διότι πιστεύω ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο: δεν ξέρω σε τι ακριβώς είναι καλή η κυβέρνηση, σίγουρα όμως στην επικοινωνία παίρνει κακό βαθμό. Σε τι είναι χρήσιμη η επικοινωνία; Νομίζω σε τρία πράγματα. Το πρώτο είναι η προβολή ενός έργου. Το δεύτερο «η δυνατότητα  άμυνας», δηλαδή η επικοινωνιακή διαχείριση των κρίσεων. Το τρίτο είναι πιο σύνθετο  η επικοινωνία χρειάζεται για την υπεράσπιση των ιδεών αλλά και ανθρώπων – καλή επικοινωνία κάνεις π.χ. όταν τονίζεις αρετές, εστιάζοντας στις ικανότητες της ηγεσίας. Τι από αυτά έχει κάνει καλά η κυβερνητική επικοινωνία; Νομίζω σχεδόν τίποτα!

Τις προηγούμενες μέρες είδαμε να εγκαινιάζεται το μετρό της Θεσσαλονίκης, κάτι δηλαδή που ακόμα δεν υπάρχει: αν αυτό είναι επικοινωνιακή προβολή κυβερνητικού έργου οι κωμωδίες των Μonty Python ήταν μελοδράματα. Λίγες μέρες αργότερα οι εξελίξεις στην υπόθεση Novartis απέδειξαν ότι μπροστά σε μια αναποδιά, όχι μόνο δεν υπάρχει επικοινωνιακή κυβερνητική ψυχραιμία, αλλά προκύπτει πανικός: δείτε τις γνωστές αναρτήσεις του Παύλου Πολάκη κατά της Δικαιοσύνης. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που είδαμε αυτόν τον πανικό: μετά την πυρκαγιά στο Μάτι αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ένα αληθινό θέατρο του παραλόγου, με κυβερνητικές συσκέψεις που είχαν πρωταγωνιστή έναν αμήχανο πρωθυπουργό και συνεντεύξεις Τύπου που επικοινωνιακά υπήρξαν τόσο επιτυχημένες, που όποιος σε αυτές εμφανίστηκε πήγε σπίτι λίγες μέρες αργότερα! Είναι τόσο καλή η επικοινωνία της κυβέρνησης ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβρισκε για μήνες υποψηφίους για τις δημοτικές εκλογές: όποιος είχε δεχθεί πρόταση, αναρωτιόταν πώς θα υπερασπιστεί το κυβερνητικό έργο και το ‘βαζε στα πόδια.  Το αληθινό επικοινωνιακό Βατερλώ όμως έχει να κάνει με την ίδια την προστασία της ηγεσίας της κυβέρνησης και θα το δούμε τώρα που πλησιάζει το τέλος της σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Ενα σοβαρό επικοινωνιακό επιτελείο θα προετοίμαζε τον Πρωθυπουργό και τους πρωτοκλασάτους υπουργούς του για αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο από την πρώτη στιγμή που η πολιτική αυτή τερατογένεση εμφανίστηκε ως κυβερνητικό σχήμα. Δεν υπήρχε επικοινωνιακά τίποτα πιο εύκολο για τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ από το να κρατάνε διαρκώς αποστάσεις από τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ του: κάποιοι το κάνανε, αλλά υπήρξαν ελάχιστοι. Οι πιο πολλοί αντιθέτως (με πρώτο τον Πρωθυπουργό) σφιχταγκαλιάστηκαν με τον υπουργό Εθνικής Αμυνας και σε πολλές περιπτώσεις σύρθηκαν πίσω του υιοθετώντας τις πρακτικές του και χειροκροτώντας τις υπερβολές του – ακόμα και χυδαίες κραυγές εντός της Βουλής, του τύπου «στα τέσσερα». Ανάμεσα στις παραδόσεις της Αριστεράς και την επιθετική επικοινωνιακή χυδαιότητα διάλεξαν το δεύτερο. Η περίπτωση της απόλυσης του Νίκου Κοτζιά (έπειτα από τον απαραίτητο καθόλου μυστικό αλλά πολυδιαφημισμένο δείπνο) είναι η πλέον ενδεικτική του γούστου του Πρωθυπουργού, αλλά και της επιπολαιότητας του επικοινωνιακού του επιτελείου: ο καιροσκοπισμός όμως φέρνει πάντα προβλήματα.

Είναι δεδομένο πως μετά το διαζύγιο με τους ΑΝΕΛ θα ακούμε υπουργούς να κατηγορούν τον Καμμένο ως ακροδεξιό ενώ αυτός θα μιλάει για προδότες. Ο δρόμος της πολιτικής γελοιοποίησης είναι κατηφορικός, αλλά το πράγμα έχει κι ένα καλό: όπως ακριβώς και μετά τα εγκαίνια του μετρό της Θεσσαλονίκης το γέλιο θα είναι πάλι άφθονο. Η χώρα έπειτα από δέκα χρόνια ύφεσης και τρία Μνημόνια το έχει ανάγκη. Κι αν κρίνω από τις επικοινωνιακές ικανότητες των πρωταγωνιστών του επικείμενου διαζυγίου, πιστεύω πως θα το καταδιασκεδάσουμε…