Ποια ταινία να πρωτοδιαλέξω. Είναι τόσο πολλές. «Για την αγάπη του παιδιού μου», «Αμαρτωλά χέρια», «Για την τιμή και τον έρωτα», «Είναι μεγάλος ο καημός», «Ζητιάνος μιας αγάπης», «Καρδιά μου πάψε να πονάς».

Ποιος Νίκος Ξανθόπουλος και ποιο παιδί του λαού. Εδώ έχουμε τον Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς που πρωταγωνιστεί στην καλύτερη ταινία μελό των τελευταίων δεκαετιών.

Το τι μπαρούφες έχω διαβάσει τις τελευταίες ώρες, το τι αλαφροΐσκιωτες απόψεις, δεν έχει προηγούμενο. Το παιδί του παοκτσίδικου λαού που θα δοξαστεί αν γυρίσει την πλάτη στα πετροδολάρια της Αλ Ιτιχάντ. Ακόμα και ο Νίκος Ξανθόπουλος θα δεχόταν την πρόταση χωρίς δεύτερη σκέψη και θα ‘ριχνε και ένα τραγούδι φεύγοντας για να παρηγορήσει αυτούς που αφήνει πίσω.

Προς τι η ωρυγή; Δεν γνωρίζουν όλοι αυτοί οι απίθανοι σεναριογράφοι πως το ποδόσφαιρο είναι επαγγελματικό και οι αθλητές παίζουν για τα χρήματα;

Ο Πρίγιοβιτς δεν ξύπνησε ένα ωραίο πρωί και είπε «τι φοβερή ομάδα είναι αυτός ο ΠΑΟΚ, τι κόσμος, τι γήπεδο» και κατηφόρισε προς τα μέρη μας για να τον βοηθήσει να κατακτήσει τίτλους.

Οπως ο ΠΑΟΚ του πρόσφερε περισσότερα χρήματα και τον ενέταξε στο ρόστερ του έτσι και η Αλ Ιτιχάντ κάνει ακριβώς το ίδιο. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης.

Αμ το άλλο επιχείρημα. Να μείνει ο Πρίγιοβιτς στην Τούμπα για να κατακτήσει τον τίτλο και να γίνει ίνδαλμα, να του στήσουν άγαλμα δίπλα σ’ αυτό του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να καταθέτουν στέφανα κάθε χρόνο στην επέτειο του πρωταθλήματος.

Κι αν μείνει ο Πρίγιοβιτς και ο ΠΑΟΚ δεν πάρει το πρωτάθλημα; Θα σας πω εγώ τη συνέχεια. Ολοι θα κατηγορήσουν τον Σέρβο πως ξεμυαλίστηκε από τα λεφτά και έμεινε παρά τη θέλησή του.

Γι’ αυτό, αγαπητέ Αλεξάνταρ, πάρε τα λεφτά και τρέχα. Δουλειά των ανθρώπων του ΠΑΟΚ είναι να βρουν έναν άλλον Πρίγιοβιτς. Αλήθεια, ο πρώτος σκόρερ της Σούπερ Λίγκας σε ποια ομάδα ανήκει;