Ως άσκηση επί χάρτου μοιάζει απλή: αφού δεκατέσσερις χώρες στην Ευρώπη έχουν κυβερνήσεις μειοψηφίας, ανάμεσα στις οποίες η Ισπανία και η Πορτογαλία, γιατί να μην έχει και η Ελλάδα; Μόνο που πουθενά αλλού στον ευρωπαϊκό χάρτη δεν υπάρχει Καμμένος. Πουθενά αλλού κάποιος δεν μένει μέχρι να φύγει, δεν στηρίζει μέχρι να ρίξει, δεν φεύγει μένοντας και δεν μένει φεύγοντας, καταγγέλλοντας στο μεταξύ προδοσίες, αποστασίες, ολετήρες και – ακόμη χειρότερα – αδέσποτες.

Με άλλα λόγια, δεν είναι η ανύπαρκτη παράδοση των κυβερνήσεων μειοψηφίας που κάνει το εγχείρημα δύσκολο, η απουσία του ιστορικού προηγουμένου. Είναι το δύσοσμο παρόν. Είναι ένας πόλεμος απολύτως σημερινός που κήρυξε κάποιος που βλέπει την εξουσία να φεύγει πια μέσα από τα χέρια του σε κάποιον που κάνει ό,τι μπορεί για να παρατείνει τη δική του στον χρόνο. Ακριβώς για πόλεμο μίλησε ο Καμμένος στο ηρωικό tweet με το οποίο σχολίασε τις δηλώσεις Κοτζιά – «Είμαι σε πόλεμο από τότε που τράβηξα τον δικό μου δύσκολο δρόμο και δεν δέχτηκα τη ΝΔ των Μνημονίων και των Πλεύρηδων. Σε πόλεμο με τα συμφέροντα ακόμη και “μαφιόζικα”, δεν θα πάω ούτε από αδέσποτη ούτε θα γονατίσω να με εκτελέσουν οι συνοδοιπόροι του ολετήρα Κοτζιά. Το επέλεξαν…».

Αποδραματοποιώντας κανείς, όπως θα όφειλε εξάλλου, δεν θα μιλούσε για πολέμους αλλά για παιχνίδια εξουσίας. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας που παίζεται κυρίως ανάμεσα στους δυο κυβερνητικούς εταίρους, με τον Κοτζιά να προσφέρεται στον ρόλο του σαμαριού που σπεύδει να χτυπήσει ο Καμμένος αντί για το γαϊδούρι. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών δηλώνει με μια καλή δόση χαιρεκακίας στον News 24/7 ότι ο αρχηγός των ΑΝΕΛ «σταμάτησε να λέει ότι θα ρίξει την κυβέρνηση όταν κατάλαβε ότι δεν θα τον ακολουθήσουν πολλοί δικοί του», ασφαλώς για να παίξει με το ευαίσθητο νευρικό σύστημα του άσπονδου εχθρού του. Επί της ουσίας όμως δεν λέει κάτι που δεν σκέφτονται ή δεν λένε ακόμη και δυνατά στο Μαξίμου μετρώντας κουκιά στην αριθμητική της επιβίωσης.

Ο Παπαχριστόπουλος. Μάρτυρας ο Παπαχριστόπουλος. Οι φήμες ήθελαν τον βουλευτή των ΑΝΕΛ να συναντάται κρυφά με τον Πρωθυπουργό. Η αλήθεια τελικά ήταν πως απλώς στήθηκε στην ουρά στο πρωθυπουργικό μέγαρο για να ευχηθεί στον Αλέξη Τσίπρα για το νέο έτος. Αλλά σε επίπεδο συμβολισμών δεν αλλάζουν πολλά πράγματα. Κι αν ο ένας συμβολισμός είναι πως ο Τσίπρας έχει πέσει πια στην ανάγκη του Παπαχριστόπουλου, ο άλλος είναι πως ο Παπαχριστόπουλος διάλεξε στρατόπεδο.

Το μέγεθος της ανάγκης Τσίπρα αποτυπώνεται στην παρέμβαση Σκουρλέτη από τον 9,84 που είπε ότι θα ήταν λάθος να χαρακτηριστούν οι Παπαχριστόπουλοι αποστάτες. Ωραία, αλλά με τους ΑΝΕΛ να έχουν φυλλορροήσει και τον αρχηγό τους να μην κατεβαίνει ούτε δευτερόλεπτο από τα κάγκελα, πόσους Παπαχριστόπουλους χρειάζεται ο Τσίπρας για να κυβερνήσει; Στο ερώτημα αποτυπώνεται ανάγλυφα η επικινδυνότητα του παιχνιδιού ανάμεσα στους δύο εταίρους. Επιστρέφοντας στον ευρωπαϊκό χάρτη, παρατηρεί κανείς ότι πουθενά η κυβέρνηση μειοψηφίας δεν ταυτίζεται με την αδυναμία νομοθετικής παραγωγής. Ακόμη χειρότερα, δεν είναι μόνο τα μείζονα, όπως η συνταγματική αναθεώρηση, που θα υποχρεωθεί να ξεχάσει η κυβέρνηση Τσίπρα, με τον Καμμένο να λέει πως στηρίζει ενώ θα πριονίζει. Είναι και τα ελάσσονα της καθημερινής διαχείρισης, και μάλιστα σε ένα βάθος πολλών μηνών, ακόμη και αν οι κάλπες στηθούν τον Μάιο.

Ο κίνδυνος, με άλλα λόγια, δεν είναι μόνο να πιστεύει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι εκπροσωπεί μια κυβέρνηση ανοχής που στην πραγματικότητα δεν θα ανέχεται κανείς. Ο κίνδυνος είναι η αριθμητική της επιβίωσης να μην αφορά απλώς την κυβέρνηση αλλά για άλλη μία φορά την ίδια τη χώρα. Είναι ο κίνδυνος μιας παραλυτικής ακυβερνησίας.