«Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχαρίστου». Η φράση αυτή, που είναι μια ιστορική παρεξήγηση, καθώς αποδίδεται άλλοτε στον Ηράκλειτο, άλλοτε στον Αριστοτέλη και άλλοτε στον Σωκράτη, ουδέποτε ειπώθηκε από κανέναν εκ των τριών. Παραδόθηκε σε εμάς από στόμα σε στόμα, mouth to mouth, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο με εκείνη την προφορά που θυμίζει κάτι μεταξύ Οξφόρδης και Κέιμπριτζ (και στέλνει σε πρώτη ευκαιρία για ψυχοφάρμακα αγγλοσάξονες ωτακουστές…), και κάθε τόσο την αναφέρει κάποιος για να επιδείξει γνώσεις που τον… διακατέχουν (για να το κάνω κι εγώ… Κούγκι!).

Εγώ αν την καταχωρίζω σήμερα, το κάνω μόνο και μόνο ως ένδειξη συμπαράστασης στον Καμμένο πρόεδρο Πάνο, τον οποίο τον έχει ξεπουπουλιάσει, ως κότα ελευθέρας βοσκής, ο πρόεδρος Τσίπρας, παρά το γεγονός ότι χωρίς τη δική του στήριξη και συμβολή, όχι πρωθυπουργός δεν θα γινόταν, αλλά ούτε θυρωρός στη Μεγάλη Βρεταννία (το ξενοδοχείο). Και να σου λέει τώρα, και ενώ εκκρεμεί η συνάντησή του, ότι δεν τον έχει ανάγκη, ότι έχει διαμορφώσει πλειοψηφία – τους 151 τους έχει στο τσεπάκι του. Και για την υπερψήφιση της συμφωνίας για τις Πρέσπες, και για τη στήριξη της κυβέρνησής του.

Αχαριστία, αχαριστία ατελείωτη…

Νομικά κενά

Εχω την αίσθηση, και χωρίς να είμαι και ειδήμων περί τα νομικά, ότι η Δικαιοσύνη πρωτίστως και η κυβέρνηση δευτερευόντως θα πρέπει να το πάρουν αλλιώς με την περίπτωση του καθηγητή Μανιαδάκη, τον οποίο ΔΕΝ γνωρίζω προσωπικά, και μεταξύ μας δεν έχω και καμία όρεξη να τον γνωρίσω. Αλλά η λογική μου λέει ότι μάλλον δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον για παθητική δωροδοκία από τη Novartis από τη στιγμή που αυτός ο κάποιος δεν έχει διατελέσει υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας, ειδικός γραμματέας, ακόμη και μετακλητός υπάλληλος υπουργείου. Και ο Μανιαδάκης, διότι περί αυτού πρόκειται, δεν είχε καμία τέτοια ιδιότητα ποτέ, για όλο αυτό το διάστημα κατά το οποίο προσδιορίζεται το σκάνδαλο της Novartis. Αρα, αν τα πήρε από τη Novartis, καλώς τα πήρε, και προφανώς δεν μπορεί να ελεγχθεί γι’ αυτό. Τα πήρε, ας πούμε, διότι ήταν φίλος του ο γενικός διευθυντής Φρουζής ή γιατί είναι ωραίο παλικάρι ή γιατί παίζει καλή μπιρίμπα και η Novartis τον είχε ανάγκη για να οργανώνει καλύτερα τα ταξίδια με τους γιατρούς.

Πόθεν λοιπόν προκύπτει, αν τα πήρε (που τα πήρε), ότι αυτό συνιστά «παθητική δωροδοκία»; Επίσης κάτι άλλο: αν τα πήρε «μαύρα» και δεν τα δήλωσε, ως όφειλε, αυτό είναι ένα φορολογικό αδίκημα και καμία σχέση δεν έχει με δωροδοκία, ενεργητική ή παθητική.

Γι’ αυτό λέω ότι η υπόθεση της μετατροπής του από προστατευόμενο μάρτυρα σε κατηγορούμενο μπάζει από διάφορες μπάντες…

Κουβέντα να γίνεται

Η πρώτη συνάντηση των πέντε δεξιών (Β. Αντώναρος, Χρ. Ζώης, Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος, Σ. Τσιτουρίδης, Χρ. Μαρκογιαννάκης), που ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί έχουν ζωηρές επιφυλάξεις για τον πρόεδρο Κυριάκο και τους συν αυτώ, πήγε περίπου άπατη. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες ορισμένων εξ αυτών (λέγε με Αντώναρο) να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι υπάρχουν ευοίωνες προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός «καραμανλικού» πόλου στα πλαϊνά της ΝουΔου, ενημερώνω ότι εγκύρως πληροφορήθηκα πως ούτε προϋποθέσεις υπάρχουν ούτε κάτι το αισιόδοξο προέκυψε.

Οι πέντε αποχώρησαν από τη συνάντηση με τη δέσμευση «να ξανασυναντηθούν» και με τη δεύτερη δέσμευση «ο καθένας ας μιλήσει με όποιον νομίζει ότι συμφωνεί, και να τον φέρει μαζί του στην επόμενη συνάντηση». Πότε θα είναι αυτή; Την προσεχή εβδομάδα, διότι, όπως μου δήλωσε ένας εκ των πέντε, «είπαμε να περιμένουμε να δούμε πώς θα διαμορφωθεί το κλίμα μετά την ψήφιση από τη Βουλή των Σκοπίων της συμφωνίας των Πρεσπών και τι θα γίνει εδώ με τους ΑΝΕΛ».

«Υπολογίζουμε να είμαστε καμιά 20αριά στη συνάντηση» μου είπε η πηγή μου.

– Θα κάνετε κόμμα; ρώτησα.

– Μπα, δεν το βλέπω. Κουβέντα κάνουμε και θα δούμε. Αλλά για κόμμα είναι νωρίς να πούμε οτιδήποτε…

Το γινάτι

Και πολύ σωστά, θα προσθέσω, διότι το «φτιάχνω κόμμα» δεν είναι «φτιάχνω μπακλαβά ή μουσακά» – απαιτεί μια ολόκληρη διαδικασία, ήτοι χρηματοδότηση, οργάνωση, πολλαπλασιαστές, πρόγραμμα, μέσα ενημέρωσης και ένα σωρό άλλα.

Τούτου δοθέντος, επισημαίνω ότι υπάρχει μια μεγάλη απόσταση μέχρι να περάσεις από τα λόγια και τις επιπέδου καφενείου συζητήσεις στα έργα.

Ως απόδειξη δε ότι άλλο τι κουβεντιάζουμε και άλλο τι θα κάνουμε τελικά, ενημερώνω ότι εγώ χθες βρήκα έναν τουλάχιστον εκ των πέντε προαναφερόμενων καραμανλικών ή καραμανλογενών (παρεμπιπτόντως, ουδείς εξ αυτών διέρχεται έστω από το πεζοδρόμιο της Παναγή Κυριακού…), ο οποίος μου δήλωσε ευθαρσώς ότι στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές θα είναι υποψήφιος «με κόμμα που θα λάβει άνω του 3% και θα εισέλθει στη Βουλή».

Πρόκειται, τον ονοματίζω, για τον κύριο Χρήστο Μαρκογιαννάκη, του οποίου ο θυμός για τον αποκλεισμό του από το ψηφοδέλτιο της ΝουΔου στα Χανιά παραμένει ασίγαστος.

– Θα είμαι ανεξάρτητος υποψήφιος, συνεργαζόμενος με κόμμα του 3%, και θα εκλεγώ βουλευτής Χανίων, μου ανέφερε με πείσμα χθες το απόγευμα.

Κατά τη λαϊκή σοφία, πάντως, το σχόλιο για κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι «το γινάτι βγάζει μάτι»…

Το γράμμα

Ενα μικρό διαμάντι, από αυτά που σπάνια πια εμφανίζονται στον Τύπο, ανακάλυψα στο ΦΕΚ «ΕφΣυν» και σπεύδω να αναδημοσιεύσω ένα τμήμα του, διότι εκτιμώ πως είναι κρίμα να χαθεί από τη μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστών μου (αρκετά περισσότεροι, ως γνωστόν, εκείνων του ΦΕΚ «ΕφΣυν»). Πρόκειται για το… σπαρακτικό γράμμα καθηγητή μέσης εκπαίδευσης γυμνασίου του Χαϊδαρίου, ο οποίος απευθύνεται στον Καραμανλή, τον Κώστα, τον «δικό» μου, τον άρχοντα της Ραφήνας, και τον προτρέπει να «μείνει στην Ιστορία». Πώς; Αφήνω τον ίδιο να το περιγράψει (τον κύριο καθηγητή, όχι τον Καραμανλή):

«Τώρα, κ. πρόεδρε, ήρθε η δική σας ώρα να επιλέξετε τι ίχνος θα αφήσετε πίσω σας.

Θα αφήσετε το Βατοπέδι, τα δομημένα ομόλογα, τις πυρκαγιές του 2007, τις καταστροφές στην Αθήνα το 2008, τις κατηγορίες του ΚΙΝ.ΑΛΛ. ότι εσείς χρεοκοπήσατε τη χώρα, τη συνύπαρξή σας στο ίδιο κόμμα και την ανοχή που δείχνετε στους ακροδεξιούς;

Ή θα αφήσετε το στίγμα του εθνικού ηγέτη που ξέρει και τη δημοκρατία να προασπίζει και κόντρα στην κοινή γνώμη να πηγαίνει εμπρός στο εθνικό συμφέρον; Μπορείτε να το κάνετε, κι έτσι όλα τα προηγούμενα θα ξεχαστούν. Πώς; Στην ψηφοφορία για τη Συμφωνία των Πρεσπών ορθώστε το ανάστημά σας και πείτε ένα μεγάλο “ναι”.

Τσακίστε έτσι τον ακροδεξιό φασιστικό εθνικισμό και χαρίστε στην πατρίδα μια νέα ηγετική προοπτική στα Βαλκάνια που θα φράξει τον δρόμο σε μεγαλοϊδεατισμούς και στην ερντογανική Τουρκία.

Κύριε πρόεδρε, γράψτε εσείς την Ιστορία και μην αφήσετε την Ιστορία να γράψει για εσάς».

Δακρύζω, ρε φίλε, δακρύζω…