Μέσα στη φασαρία που προκάλεσε προχθές ο Βασίλης Σπανούλης, πολύ θα ήθελα, αλλά δεν πρόλαβα ο δόλιος να τον ρωτήσω εάν έχει άλλο απωθημένο, πέρα από τη θεμιτή ματαιοδοξία του, προϊόντος του χρόνου, να βάλει άλλους 237 πόντους, να ξεπεράσει τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο και να μοστράρει την αφεντομουτσουνάρα του και στο Νο 1 των σκόρερ της Ευρωλίγκας…

Θα τον προκαλούσα κιόλας μπας και ο μύχιος και ανομολόγητος πόθος του είναι ο ίδιος με εκείνον του ΛεΜπρον Τζέιμς που ονειρεύεται, λέει, να αποσυρθεί, αφού προηγουμένως παίξει στο ΝΒΑ μαζί με τον γιο του!

Οι (τέσσερις) γιοι του Σπανούλη είναι ακόμη πιτσιρικάδες του δημοτικού και ο μπαμπάς περπατάει στα 37, αλλά ξα του: παίζει και όχι απλώς επιβιώνει, αλλά δρέπει κιόλας δάφνες με τα σέα του και τα μέα του!

Ο αναπόφευκτος από τη νομοτέλεια χρόνος επιτίθεται πάνω του, αλλά ο λεγάμενος αντιστέκεται σθεναρώς και του βάζει τρικλοποδιές, εάν όχι με την ταχύτητα των ποδιών του, σίγουρα με την ταχύτητα του μυαλού του, με την ιδιοφυή μανιέρα του, με την πνευματική δύναμή του, με το ασίγαστο πάθος του, με την αγάπη του για το μπάσκετ, με την αφοσίωσή του στο παιχνίδι και με όλα τα συναφή που στοιχειοθετούν κιόλας μια αληθινή ψύχωση…

Το έχει πει άλλωστε και ο ίδιος ότι «είμαι ψυχάκιας με το μπάσκετ»!

Ο Σπανούλης συνιστά επίσης μια περιπτωσιολογία αποδεικνύοντας καθ’ όλο τον βίο του στα γήπεδα πως τα ετερώνυμα έλκονται, τουτέστιν ένας χαρισματικός παίκτης μπορεί να βρίσκεται στο Νο 1 τόσο των εκτελεστών όσο και των δημιουργών.

Πρώτος σκόρερ και συνάμα πρώτος πασέρ στην ιστορία μιας διοργάνωσης, ε, τέτοιο κατόρθωμα δεν το έχει πετύχει ούτε κι ο Οσκαρ Ρόμπερτσον, χώρια που – ο Θεός να τον έχει καλά – σε λίγο καιρό θα δηλώνει στο πόθεν έσχες του όχι ένα, αλλά δύο νταμπλ!