Αλλοτε δεν θα χρειάζονταν ούτε οι «whips», δηλαδή τα «μαστίγια» των κομμάτων που στη Βρετανία της μακράς κοινοβουλευτικής παράδοσης είναι επιφορτισμένα με την τήρηση της κομματικής πειθαρχίας. Αλλοτε θα αρκούσε ένας βρυχηθμός του Πάνου Καμμένου για να συνταχθούν βουλευτές και εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί των ΑΝΕΛ πίσω από τον αρχηγό. Αρκεί όμως να ρίξει κανείς μια ματιά στη δήλωση της Χρυσοβελώνη, που είπε ότι δεν αισθάνεται βαλίτσα και άρα κανένας δεν μπορεί να την αποσύρει από την κυβέρνηση, για να αντιληφθεί ότι τώρα δεν είναι όπως άλλοτε. Τώρα ο Καμμένος βρυχάται και, παραμένοντας στη βρετανική επικράτεια και εκείνη την ξεκαρδιστική σάτιρα με τον Πίτερ Σέλερς, ακούγεται στο κόμμα του όχι σαν αρχηγός αλλά σαν ποντίκι που βρυχάται.

Ολα αυτά άλλοτε θα ήταν πολύ ανελίτικα. Αλλά τώρα πια δεν είναι. Τώρα η Χρυσοβελώνη, όπως και οι υπόλοιποι ανελίτες που δηλώνουν πίστη στον Τσίπρα, είναι η πεταλούδα που με το κούνημα των φτερών της μπορεί να προκαλέσει χάος στην κυβέρνηση. Το πρόβλημα από κομματικό γίνεται ενδοκυβερνητικό. Και ως ενδοκυβερνητικό, γίνεται και πρόβλημα για τη χώρα με μια εξίσωση που δεν είναι και τόσο πολύπλοκη: αν κάποιοι ανελίτες μένουν στην κυβέρνηση, είναι επειδή κάποιος τους το επιτρέπει να μείνουν. Διατυπωμένο πιο μπρούτα, εάν οι ΑΝΕΛ φυλλορροούν, είναι επειδή τους κανιβαλίζει το Μαξίμου. Από όπου προκύπτει και το ερώτημα: θα στηρίξει ο Καμμένος μια κυβέρνηση που κάνει φύλλο και φτερό το κόμμα του; Θα αποσύρει εκτός από τον εαυτό του και την εμπιστοσύνη του; ‘Η θα τη στηρίξει στη θεωρία για να επιστρέψει τον κανιβαλισμό στην πράξη σερβιρισμένο με το πιάτο της εκδίκησης που όπως πάντα τρώγεται κρύο;

Τα σενάρια. Το πρώτο σενάριο οδηγεί σε κυβέρνηση μειοψηφίας, την πρώτη από το μακρινό 1875 και την εποχή του Δημήτρη Βούλγαρη ή Τζουμπέ, όπως υπενθυμίζουν πολλοί για να επισημαίνουν την ανυπαρξία σχετικής πολιτικής παράδοσης στην Ελλάδα και άρα τον κίνδυνο μιας σχετικής ακυβερνησίας. Τα άλλα δύο σενάρια, πάλι, οδηγούν σε πλήρη ακυβερνησία. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό, είναι πολιτικό. Ελάχιστη σημασία θα έχει εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μαζέψει ως κυβερνών κόμμα αδέσποτους ανελίτες και σκόρπιους ανεξάρτητους όταν ο Καμμένος θα βρυχάται ως πρώην συμπολιτευόμενος καταγγέλλοντας αποστασίες και προδοσίες που θα διανθίζει με υπαρκτά ή φανταστικά ενδοκυβερνητικά ενσταντανέ για να στηρίξει τους ισχυρισμούς του.

Ο τρόμος. Το ποντίκι που βρυχάται είναι ένα ενδεχόμενο το οποίο δεν μπορεί παρά να τρομάζει μια κυβέρνηση που, τουλάχιστον ως προς την παχυδερμία, μοιάζει με ελέφαντα. Ο τρόμος αποτυπώθηκε στη δήλωση Παπαδημούλη που ευχήθηκε από τον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» να «ολοκληρωθεί με έναν ήρεμο, ώριμο και πολιτισμένο τρόπο» το διαζύγιο Τσίπρα – Καμμένου. Αντίθετα από τον Σκουρλέτη που επιχείρησε να ακυρώσει τον ισχυρισμό του Καμμένου περί αποστασίας, ο Παπαδημούλης επιδόθηκε σε μια επιχείρηση κατευνασμού του αρχηγού των ΑΝΕΛ – ήταν εξάλλου αυτός που έφτασε ακόμη και να στραπατσάρει πριν από λίγες ημέρες το αριστερό του προφίλ δηλώνοντας πόσο θα ήθελε να πάνε τα δύο κόμματα μαζί ως το τέλος.

Αν πάντως λάβει υπόψη του κανείς ότι ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τουίταρε την προηγουμένη του γάμου Τσίπρα – Καμμένου, το 2015, πως δεν υπάρχει περίπτωση συγκυβέρνησης, αντιλαμβάνεται πως δεν πρόκειται ακριβώς για πολιτικό ανεμοδείκτη. Με το Μαξίμου να κανιβαλίζει τους ΑΝΕΛ, οι άνεμοι δύσκολα θα φυσήξουν προς την πλευρά του βελούδινου διαζυγίου. Το ξέρει το Μαξίμου, κι ας συνιστά στη ΝΔ, που ζητεί από τον Πρωθυπουργό είτε να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης είτε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, «αν έχει ειλικρινείς απορίες για τη στήριξη της Βουλής στην κυβέρνηση να δοκιμάσει καταθέτοντας πρόταση δυσπιστίας». Κανονικά, στις συνθήκες ακυβερνησίας που διαμορφώνονται δεν θα χρειάζονταν καν τέτοιου τύπου δοκιμές. Και αυτό το ξέρουν ακόμη και οι ελέφαντες.