«Ο άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να μπορεί να έρθει και στη θέση του άλλου, του ομοίου του. Γιατί απ’ όσα θα σας πω, και τα παθήματα και τα φταιξίματα ίδια είναι». Τα λόγια του Μάρκου Βαμβακάρη είναι υπογραμμισμένα στις εσωτερικές σημειώσεις του Κώστα Νικολόπουλου. Αλλά για τον ηλεκτρικό κιθαρίστα η φιλοσοφία του ρεμπέτη διακρίνεται σε όλο του το έργο. Πώς θα μπορούσε να το προσεγγίσει χωρίς να προδώσει την πρόθεση του δημιουργού; Η απάντηση δόθηκε μέσα από το πρότζεκτ «Markos Electric», στο οποίο καταγράφηκε η αγάπη για το κλασικό έργο του Βαμβακάρη, από την ομώνυμη μπάντα. Τραγούδια που έχουν συνδεθεί με το δωρικό παίξιμο και τη λιτή, ιδιόμορφη ερμηνεία του δημιουργού τώρα αποκαλύπτονται ξανά. Ετσι κομμάτια που έχουν στεγάσει το κοινό αίσθημα, όπως τα «Ψεύτικος ντουνιάς», «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν», «Μπλε παράθυρα», «Νόστιμο τρελό μικρό μου», «Πλημμύρα», «Πολίτισσα», βρήκαν νέα αφήγηση. Το μπουζούκι αντικαταστήθηκε από την ηλεκτρική κιθάρα και οι μελωδίες αναπτύχθηκαν μέσα στο νέο ηχητικό σύμπαν από rhodes, αναλογικό synth, μπάσο και τύμπανα. Ο Κώστας Νικολόπουλος θεωρεί ότι η απουσία του βασικού πρωταγωνιστή, του μπουζουκιού, έδωσε έναν νέο ήχο. «Ομως ο χρόνος θα δείξει τι πραγματικά νέο έχει φέρει. Αυτά τα τραγούδια έμειναν κλασικά διότι είναι βγαλμένα από την καρδιά, χωρίς εξυπνάδες και καριερίστικες προθέσεις, από έναν σπουδαίο μουσικό και ποιητή». Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που στις παραστάσεις του το μουσικό σχήμα παίζει μόνο Μάρκο. «Γιατί να τα ανακατεύεις τα πράγματα; Εχει τόσο πλούσιο υλικό. Ας είμαστε όσο καθαροί μπορούμε σε αυτό που προτείνουμε σε αυτή την τόσο ανάκατη και γεμάτη πληροφορίες εποχή».

Πείτε μου μια μαγική στιγμή που εντοπίσατε σε τραγούδι του Βαμβακάρη.

Αυτή που συνταράσσει εμένα, ακούγοντας πρώτες εκτελέσεις αυστηρά, είναι κάθε φορά που παραλλάσσει κάτι από την εισαγωγή ή μια απάντηση. Σε αντίθεση με πολλούς και σπουδαίους συνθέτες, ο Μάρκος έπαιζε σαν αυτοσχεδιαστής σχεδόν, σε μια εποχή που ο χρόνος της ηχογράφησης ήταν άκρως περιοριστικός.

Το πρότζεκτ θα το επιχειρούσατε και με λαϊκά τραγούδια;

Μου αρέσει να ακούω τις πρώτες εκτελέσεις. Οχι από ακαδημαϊκό σεβασμό, αλλά επειδή μου αρέσουν πολύ οι συγκεκριμένοι μουσικοί. Νομίζω πως σήμερα δεν μπορούμε να τα αποδώσουμε τόσο καλά.

Είχατε συνεργαστεί με τη Λίνα Νικολακοπούλου σε δύο παραστάσεις με θέμα τον Βαμβακάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η μία μάλιστα είχε παρουσιαστεί στο Βarbican του Λονδίνου με τη συμμετοχή του Alex Kapranos των Franz Ferdinad. Είναι και το «Markos Elektrik» μια προσπάθεια να ακουστούν διεθνώς ο Βαμβακάρης και το ρεμπέτικο;

Οι δυο παραστάσεις, σταθμός για εμένα, έσπειραν μέσα μου κάτι που αργότερα μετατράπηκε στη σημερινή μορφή της εργασίας μου. Από αυτές τις δύο παραστάσεις, μία στο Λονδίνο και μία στο Ισραήλ, άρχισα να καταλαβαίνω μέσα μου τη δύναμη του ρεμπέτικου και πόσο σημαντικό είναι να ταξιδέψει εκτός συνόρων. Είναι ο απώτερος στόχος του «Markos Elektrik» αυτός. Πιστεύω βαθιά στη διεθνή αξία του ρεμπέτικου, αλλά, όπως και καθετί άλλο που είναι κλασικό στον τόπο του, χρειάζεται πάντα να βρεις τον κώδικα να το επικοινωνήσεις, ξεπερνώντας κάθε τοπικιστικό εμπόδιο.