Ωρες ώρες, οι επισημάνσεις του ΚΚΕ είναι εύστοχες στο 100%. Οπως σχετικά με τη ρήξη στις σχέσεις των δύο ενδοκυβερνητικών εταίρων. «Ενα πιθανό διαζύγιο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ παραμονές των εκλογών για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα δεν διαγράφει ούτε τον τυχοδιωκτισμό και των δύο, ούτε την τετράχρονη μνημονιακή συμβίωση του ΣΥΡΙΖΑ μ’ έναν ακροδεξιό εταίρο». Αν και από τις 32 όλες κι όλες λέξεις, μία ήταν αρκετή. Ο τυχοδιωκτισμός. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τον (πολιτικό) βίο και την πολιτεία του Πάνου Καμμένου; Το 2011 διαγράφεται από τη Νέα Δημοκρατία αρνούμενος να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Για να εισαγάγει στον πολιτικό λόγο τους «γερμανοτσολιάδες» και το «εσείς στα τέσσερα». Είναι οι συνθήκες που ευδοκιμούν τέτοιου είδους φαινόμενα. Ζαλισμένο το εκλογικό σώμα από τις συνέπειες των αλλεπάλληλων μνημονιακών μέτρων ψηφίζει πλέον στο κουτουρού.

Συνονθύλευμα

Το δήθεν καινούργιο που ήρθε να αντικαταστήσει το παλιό είναι το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και το συνονθύλευμα των ΑΝΕΛ. Σε πρώτη φάση. Στη δεύτερη, το καλαμπούρι της Ενωσης Κεντρώων και το άνευ ιδεολογικού υπόβαθρου Ποτάμι. Ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ έβρισκε τις πλέον κατάλληλες συνθήκες για να πουλήσει το δικό του παραμύθι. Τέλος στα Μνημόνια, μ’ ένα άρθρο κι ένα νόμο. Οχι στο ξεπούλημα αεροδρομίων και λιμανιών. Οχι στο Ελληνικό, κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη. Τι πιο εύκολο για τον ζαλισμένο και απελπισμένο ψηφοφόρο, που λέγαμε, να στραφεί στον νέο, άφθαρτο και συμπαθητικό Αλέξη; Το αφελές «τι είχαμε τι χάσαμε» ήταν αυτό που κυριάρχησε. Να δοκιμάσουμε και την (δήθεν όπως αποδείχθηκε) Αριστερά. Το να συναντηθούν και να συνυπάρξουν από κει και πέρα οι δύο εκφραστές του τυχοδιωκτισμού ήταν νομοτελειακό. Αν δεν ταιριάζανε, δεν θα συμπεθεριάζανε.

Σαχλαμάρες

Ο κοινός τυχοδιωκτισμός ήταν η μοναδική βάση για να τα βάλουν κάτω, να συνεννοηθούν, να τα βρουν και να συμπράξουν. Το τι λέγανε προεκλογικά, όπως π.χ. ο Παπαδημούλης, «μην ανησυχείτε, ο Καμμένος είναι τόσο δεξιός, που δεν υπάρχει περίπτωση να έδινε ανοχή σε μία κυβέρνηση συνεργασίας της Αριστεράς», δεν είχε πλέον καμία σημασία. Οπως οι σαχλαμάρες του Τέρενς Κουίκ «με προσβάλλει όταν ακούω ότι θα συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ». Υπεράνω όλων, η νομή της εξουσίας. Εν ονόματι της οποίας αμφότεροι ψήφιζαν τον ένα μνημονιακό νόμο μετά τον άλλον. Οι ιδεολογίες και οι αρχές πήγανε περίπατο. Και καλοπεράσανε αυτά τα τέσσερα χρόνια θα πρέπει να πούμε. Δεν τους έλειψε τίποτα. Και γι’ αυτό και θέλουν να το πάνε μέχρι τέρμα. Χωρίς τους 151 της δεδηλωμένης. Το υπουργιλίκι φέρνει γνωριμίες κι ανοίγει μεγάλες πόρτες. Ποιος ήξερε τον Φλαμπουράρη και τον Παππά; Οσοι ξέρανε πριν από το 2015 και τον Πετσίτη.

Παρατράγουδο

Το «τι είχαμε τι χάσαμε» βέβαια, που επαναλήφθηκε και στο δημοψήφισμα (ανεξάρτητα από την κωλοτούμπα του Αλέξη), ήταν κάθε άλλο παρά ανώδυνο. Και «είχαμε», την προοπτική ανάκαμψης της Οικονομίας. Και «χάσαμε» χρόνο και (πολύ) χρήμα με τον μαθητευόμενο μάγο Γιάνη Βαρουφάκη. Ολα κάποτε τελειώνουν όμως. Κι αν ο Αλέξης διατηρεί επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς την ψυχραιμία του και το χαμόγελό του, ο Καμμένος κραυγάζει. Ολο και περισσότερο. Καταγγέλλει προδότες, αναφέρεται σε αποστασίες και κηρύττει ανένδοτους. Είναι αργά όμως. Ξέρει πολύ καλά ότι το πολιτικό παρατράγουδο που ακούει στο όνομα ΑΝΕΛ έχει τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα. Η θέση του μετά τις εκλογές θα είναι στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Οι λεονταρισμοί, οι ψευτοτσαμπουκάδες και τα μεγάλα λόγια δεν πείθουν κανέναν. Ο τυχοδιωκτισμός φέρνει κάποιες φορές αποτελέσματα, αλλά όχι επ’ άπειρον. Εχει, καλή ώρα, ημερομηνία λήξεως.