Με τον ίδιο και το κόμμα του να καταρρέουν παταγωδώς, γκρινιάζει τώρα και κλαίγεται ο υπουργός Εθνικής Αμυνας για τα ζοφερά μελλούμενα που τον αφορούν. Είναι το μόνο που του έμεινε καθώς βλέπει ότι οι δυνάμεις του, κοινωνικές, πολιτικές και, πλέον, κοινοβουλευτικές εξανεμίζονται. Οι πρώτες από τα όσα έκανε ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια. Οι άλλες από τον «απορροφητήρα» Τσίπρα, που τον αφήνει στρατηγό χωρίς στρατό – τουλάχιστον θα του μείνουν οι στολές.

Μέσα σε αυτή την γκρίνια και την κατήφεια, στην τελική ευθεία της ολικής πολιτικής του κατάρρευσης, ο Πάνος Καμμένος βλέπει ξαφνικά αποστάτες, ολετήρες, οδοστρωτήρες και άλλα συναφή. Υφίσταται όμως σήμερα εκείνα που πρώτος ο ίδιος κάποτε έκανε: είναι η προδοσία της προδοσίας. Επιπλέον, τόσα χρόνια δίπλα δίπλα με τους… ολετήρες στο Υπουργικό Συμβούλιο δεν ήξερε; Τώρα κατάλαβε; Τόσον καιρό που είναι στο μένω φεύγω από το πρωί μέχρι το βράδυ σε κυβέρνηση καφετέρια δεν κοιτούσε γύρω του; Αφού επί πολλούς μήνες εξασφάλιζε στον Τσίπρα ότι θα έφτανε μέχρι εδώ, τι περίμενε; Οτι θα έβαζε την τελευταία στιγμή μπροστά τα στήθη του και θα σταματούσε μία συμφωνία που η δική του κυβέρνηση επιδίωξε, σχεδίασε και υπέγραψε; Γελοία πράγματα. Η ευθύνη του στο Μακεδονικό είναι ακέραιη, στο 100%.

Ο Καμμένος σπεκουλάρισε αγρίως πολιτικά στην κρίση. Εξίσου όσο και ο Αλέξης Τσίπρας. Και, όπως και εκείνος, φτιάχτηκαν από αυτήν για να πουλήσουν ευθύς μόλις φτιάχτηκαν τους πάντες και τα πάντα. Θα έπρεπε λοιπόν να το ξέρει εξ ιδίας πείρας: Πάντοτε, όσο χαμηλά και αν φτάσει κανείς, θα υπάρχει και κάποιος χειρότερος. Πάντα θα βρεθεί εκείνος, ή εκείνοι, που θα έρθει η δική τους στιγμή να πουλήσουν τον προηγούμενο και να πάνε στον επόμενο μόλις τους βολέψει. Γιατί περί αυτού συζητάμε. Οπως περί αυτού συζητούσαμε όταν και ο ίδιος έφτιαχνε τους τόσο… ανεξάρτητους Ελληνές του με κεφάλαιο την εκμετάλλευση της απελπισίας.

Τώρα λοιπόν, ήρθε η δική του σειρά. Οπως είναι ξεκάθαρο από πολύ καιρό, στο τέλος θα σφαχτούνε με τον Τσίπρα. Μόνον που ο ένας θα βγει από όλα αυτά με γδαρσίματα, ενώ ο άλλος θα βγει νοκάουτ. Ισως μάλιστα θα έπρεπε να επιχειρήσει να αντιγράψει τον πρωθυπουργό: λ.χ., έρχεται η Μέρκελ στην Αθήνα για να βοηθήσει τον Τσίπρα να περάσει τη συμφωνία των Πρεσπών. Εξίσου όμως έρχεται και για να τον βοηθήσει να επιβιώσει στις ερχόμενες εκλογές. Οπως άλλωστε πολύ εύστοχα επισήμανε προ ημερών ο Στέφανος Μάνος, οι δανειστές και η κυβέρνηση τα έχουν βρει, τα έχουν κάνει πλακάκια. Ετσι, ό,τι κι αν τάζει ο Τσίπρας, αυτοί, οι τόσο άτεγκτοι με τους προηγούμενους, που έφτασαν να μην τους δώσουν μία πρακτικά κλεισμένη αξιολόγηση και ουσιαστικά να τους ρίξουν, με τον Τσίπρα κάνουν ότι δεν ακούν κι ότι δεν βλέπουν. Είναι μες στα σιρόπια. Ε, γιατί δεν πάει μαζί κι ο Καμμένος να τους παρακαλέσει; Στο κάτω κάτω, μαζί τα… σκίσανε τα Μνημόνια, μαζί καταστείλανε τις αντιδράσεις, μαζί «ξεχάσανε» τα περί γερμανικών αποζημιώσεων, μαζί σε όλα. Εχει λοιπόν κι αυτός credit για την… επιτυχία. Ας πάει να ζητήσει κι αυτός παρακαλετός το πολιτικό μερτικό του.