Αν ακόμη και ο πιο εύκολος αγώνας χρειάζεται πού και πού ένα διάλειμμα, μπορεί να φανταστεί κανείς τι χρειάζεται ολόκληρος ανένδοτος. Μέχρι και ταξίδι ώς το μακρινό Ντουμπάι όπου πήγε ο Πάνος Καμμένος για να παραστεί στο πάρτι που παρέθεσε η κόρη του τοπικού σεΐχη για την πρώτη επέτειο του γάμου της. Το πάρτι, λέει το κοσμικό ρεπορτάζ, ήταν του είδους που κάνουν οι σεΐχηδες της Αραβικής Χερσονήσου. Για το πολιτικό ρεπορτάζ, πάλι, σημασία έχουν το πριν και το μετά. Ο Καμμένος έκανε το χλιδάτο διάλειμμά του μετά την επίθεση που εξαπέλυσε στον Νίκο Κοτζιά, αλλά και πριν συναντηθεί με τον Αλέξη Τσίπρα – ένα ραντεβού που μετατέθηκε τελικώς για την Παρασκευή, προφανώς σε ώρα που η Ανγκελα Μέρκελ θα έχει εγκαταλείψει την Αθήνα.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. Από τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων μπορεί να εξαγάγει κανείς διάφορα συμπεράσματα. Το ένα είναι ότι ο Καμμένος δεν είχε προλάβει καν να κουραστεί – για το Ντουμπάι έφυγε το Σάββατο και λίγο αφότου είχε κηρύξει τον ανένδοτο από το Twitter. Το δεύτερο, ότι τίποτε δεν υπερισχύει για τον αρχηγό των ΑΝΕΛ όσο μια πρόσκληση σε ένα καλό πάρτι. Αλλά αν τα δύο πρώτα συμπεράσματα μπορεί να έχουν μια κάποια δόση αυθαιρεσίας, το τρίτο είναι απολύτως στέρεο. Και λέει ότι το επόμενο διάστημα θα είναι εξαιρετικά δύσκολο τόσο για τον ίδιο όσο και για τον κυβερνητικό του εταίρο.

Εύκολα μαντεύει κανείς ότι πρωταγωνιστικό ρόλο θα παίξει η πολιτική ψυχολογία. Ανάμεσα στους δύο, εκείνος που αισθάνεται σε αυτήν τη φάση ότι βρίσκεται σε θέση ισχύος είναι ο Πρωθυπουργός. Το αίσθημα υπεροχής αποτυπώθηκε ακόμη και σε πρωτοσέλιδο φιλοκυβερνητικής εφημερίδας που με την οικειότητα των τεσσάρων χρόνων κυβερνητικής συμβίωσης συνέστησε στον «Πάνο» να «κάτσει φρόνιμα». Αυτό είναι θεωρητικά και το πνεύμα του Μαξίμου: αν κάποιος έχει ανάγκη τον άλλον, αυτός δεν είναι ο Τσίπρας τον Καμμένο αλλά ο Καμμένος τον Τσίπρα. Τους 151 για να ψηφίζουν τα νομοσχέδιά της, όποτε χρειαστεί, τους βρίσκει η κυβέρνηση και από αλλού.

Η πεποίθηση, με άλλα λόγια, είναι πως η αριθμητική της συμφωνίας των Πρεσπών θα δείξει τον δρόμο. Ποιος θα αρνηθεί στη συνέχεια να ψηφίσει νομοσχέδια «φιλολαϊκού χαρακτήρα» που θα φέρνει η κυβέρνηση στη Βουλή; Ποιος θα διανοηθεί να στερήσει από ευπαθείς κοινωνικές ομάδες έστω και το παραμικρό βοήθημα; Μόνο που, αντίθετα με την αριθμητική, η ψυχολογία δεν διέπεται από καρτεσιανή λογική. Και σε επίπεδο ψυχολογίας, το πρόβλημα για τον Καμμένο τίθεται χοντρικά ως εξής: πώς είναι δυνατόν κάποιος που λαμβάνει πρόσκληση από τον σεΐχη Μοχάμαντ μπιν Ρασίντ αλ Μακτούμ του Ντουμπάι προσωπικά, να πετιέται σαν στημένη λεμονόκουπα στην Αθήνα; Πώς κάποιος που καλείται στο πιο χλιδάτο πάρτι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων τρώει πόρτα στο κυβερνητικό πάρτι στην ίδια του τη χώρα;

ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ. Τον τόνο στην απάντηση δίνει η ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου που από τα ρετιρέ της τρυφηλής ζωής μπορεί να βρεθεί ανά πάσα στιγμή στον δρόμο – τουλάχιστον εάν δεν «κάτσει φρόνιμα», όπως του συνέστησε και η φιλοκυβερνητική εφημερίδα. Αλλά ιδιοσυγκρασιακά μιλώντας πάντα, ο Καμμένος δύσκολα θα ακολουθήσει τη συμβουλή. Ακόμη και αν από τη συνάντηση με τον Τσίπρα βγει ο λευκός καπνός μιας συμφωνίας, ακόμη και αν αυτή η συμφωνία εικονογραφηθεί με μια αγκαλιά όπως εκείνη που έκανε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ένα σώμα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, για να τους κάνει στη συνέχεια και μια ψυχή, η συνάντηση στο βάθος δεν έχει παρά τον χαρακτήρα μιας προσωρινής εκεχειρίας.

Αυτό σημαίνει πως θα αρκεί πάντα έστω και μισή δήλωση του Κοτζιά για να ανάψει το μπουρλότο και να πάρει νέα φόρα ο ανένδοτος ώστε να χρειαστεί και πάλι ένα διάλειμμα και ίσως ένα χλιδάτο πάρτι και ακόμη μία συνάντηση για ένα νέο παιχνίδι ισχύος ανάμεσα στους δύο εταίρους. Πόσο όμως μπορεί να διαιωνιστεί αυτή η κατάσταση; Οι αντοχές δεν λείπουν ασφαλώς από κάποιους που πολύ αγάπησαν την εξουσία και αφού έζησαν έναν πολιτικό έρωτα τώρα ζουν μια πολιτική σαπουνόπερα. Δεν είναι καθόλου βέβαιο όμως ότι διαθέτει τέτοιες αντοχές και η χώρα.