Γυρισμένη ασπρόμαυρη και με έναν αποκαλυπτικό ηθοποιό ως πρωταγωνιστή, τον Μαξ Χουμπάχερ, η «Στολή του λοχαγού»  («Der Hauptman», Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, 2017) είναι μια ταινία κατ’ αρχάς εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία ενός γερμανού φαντάρου ονόματι Ουίλι Χέρολντ. Στην εκπνοή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Γερμανία κατέρρεε και η λιποταξία έμοιαζε με σανίδα σωτηρίας των γερμανών στρατιωτών, ο Χέρολντ υποδύθηκε κάτι που δεν ήταν προκειμένου να επιβιώσει. Ως λιποτάκτης ο ίδιος, ο Χέρολντ βρήκε μια στολή λοχαγού και αποφάσισε να τη φορέσει. Και έτσι «μεταμορφώθηκε». Ενας αδίστακτος καταχραστής της εξουσίας αντικατέστησε τον τρομαγμένο για τη ζωή του ανθρώπινου πλάσματος και ενώ αρχικά η πανέξυπνη σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Σβέντκε σού δίνει την εντύπωση ότι ο στρατιώτης υποδύεται κάτι που δεν είναι προκειμένου να επιβιώσει, σύντομα βλέπεις ότι ο ρόλος που έχει οικειοποιηθεί τού γίνεται εθισμός. Και εγένετο τέρας! Είναι άραγε αυτός ο πραγματικός εαυτός του; Η απάντηση είναι ζήτημα του καθενός μας σε αυτή την εύστοχη κινηματογραφική αλληγορία πάνω στον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού και στην ευκολία με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να μεταλλαχτεί μπροστά στον τρόμο του θανάτου.

Βαθμολογία: 8

Κορεάτικη έκπληξη

Ιστορία πασίγνωστη, ιστορία χιλιοειπωμένη αλλά και πάντοτε ενδιαφέρουσα: μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο άντρες, το νεανικό τρίο της κορεάτικης ταινίας «Το παιχνίδι με τη φωτιά» («Burning», 2018) του Λι Τσανγκ Ντονγκ. Ιδού μια ταινία γνήσιου ερωτικού πάθους, γεμάτη εικόνες «καθαρού» κινηματογράφου, σεκάνς που δεν φεύγουν εύκολα από τη μνήμη. Από τη μια πλευρά, ο φτωχός συνεσταλμένος νεαρός που θέλει να γίνει συγγραφέας (έχει πρότυπο τον Γουίλιαμ Φόκνερ), από την άλλη η κοπέλα που όταν ήταν παιδιά κορόιδευε για την ασχήμια της αλλά τώρα έχει ερωτευτεί. Και στη μέση ένας άλλος άντρας, το αντίθετο του νεαρού, το «κακό» παιδί που γοητεύει την κοπέλα. Ενα σιντριβάνι συναισθημάτων θα αναβλύσει κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της ιστορίας που χοροπηδά με άνεση, σχεδόν αβίαστα, ανάμεσα στην ωμότητα και την τρυφερότητα, τον ρεαλισμό και την ποίηση, το χιούμορ και την απόλυτη τραγωδία. «Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχουν μόνον οι νόμοι της φύσης» ακούμε κάποια στιγμή και ίσως εκεί να βρίσκεται η ουσία στο «Παιχνίδι της φωτιάς», το φιλμ που αδικήθηκε περισσότερο από κάθε άλλο στο περσινό φεστιβάλ των Καννών.

Βαθμολογία: 9

Πάλι τα ίδια…

Mια ακόμη παραλλαγή του μύθου των ζόμπι εμφανίζεται στις αίθουσες, ενώ δεν έχουμε καλά καλά χωνέψει το φιάσκο του μιούζικαλ – ζόμπι «Η Αννα και η αποκάλυψη». Λέγεται «Το βράδυ που έφαγε τον κόσμο» («La nuit a dévoré le monde», Γαλλία, 2018), το γύρισε η Ντομινίκ Ροσέρ και το εύρημα εδώ είναι ότι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν έγιναν ζόμπι (Αντερς Ντάνιελσεν Λίε) βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι στο Παρίσι όπου προσπαθεί να ζήσει κατά δύναμιν «φυσιολογικά» τη ζωή του. Αρα δεν γίνεται σχεδόν τίποτε (αλλάζει ρούχα, ξυρίζεται, παίζει ντραμς, ακούει μουσική) την ώρα που μόνο μια ιδέα δείχνει ενδιαφέρουσα χωρίς όμως να καλλιεργείται καλά: ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να κουβεντιάζει με ένα ζόμπι παγιδευμένο στο σπίτι χωρίς να μπορεί να κινηθεί (Ντενί Λαβάν). Σε γενικές γραμμές ένα φιλμ που αναμασά πράγματα ήδη ειπωμένα αδυνατώντας να προσθέσει κάτι παραπάνω σε έναν μύθο που όλα δείχνουν ότι χρειάζεται μια πραγματική τονωτική ένεση.

Βαθμολογία: 3

Ντοκιμαντέρ

Από τα δύο ντοκιμαντέρ που βλέπουμε στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα, με άνεση ξεχωρίζει η «Ιστορία της Jiyan» (Συρία, Τουρκία, Ελλάδα) του Χαλούκ Ουνάλ. Είναι μια ματιά πάνω στην «Επανάσταση των Γυναικών» της Συρίας, μέσα από τις αφηγήσεις μιας αγωνίστριας, της Τζιχάν. Τόσο η απίστευτη ιστορία αυτής της γυναίκας όσο και η ίδια η προσωπικότητά της, βοηθούν τον θεατή να πάρει μια «γεύση» από έναν εμπεριστατωμένο απολογισμό των πρόσφατων γεγονότων στη Βόρεια Συρία με βαρόμετρο τη θέση της γυναίκας και των αγώνων της, δυστυχώς για τα… αυτονόητα.

Βαθμολογία: 5

Αντιθέτως το ντοκιμαντέρ «Στο σώμα της» του Ζαχαρία Μαυροειδή είναι μια κουραστική καταγραφή στιγμών (που δείχνουν ατελείωτες) από το έθιμο των «δεκαπεντάρηδων» στη Μονή της Κοίμησης στο νότιο άκρο της Θηρασίας στη Σαντορίνη. Το έθιμο αφορά την προετοιμασία για την γιορτή του Δεκαπενταύγουστου και στην (κινηματογραφική) πράξη αυτό σημαίνει ηλικιωμένες γυναίκες να αναβοσβήνουν καντήλια, να σφουγγαρίζουν, να μαγειρεύουν, να πλένουν και να κουτσομπολεύουν σε σημείο εξάντλησης, όχι δικής τους βέβαια, αλλά του θεατή (προβολές μόνο Σάββατο στην Ταινιοθήκη).

Βαθμολογία: 2

n Προβάλλεται επίσης το οικογενειακό δράμα «Η επιστροφή του Μπεν» («Ben is back», ΗΠΑ, 2018) του Πίτερ Χέτζες, όπου η Τζούλια Ρόμπερτς υποδύεται τη δυναμική μητέρα που είναι αποφασισμένη να βοηθήσει τον γιοτης (Λούκας Χέτζες, γιος του σκηνοθέτη) να ξεφύγει από τον εθισμό του στα ναρκωτικά.

Βαθμολογία από το 0 ώς το 10