Στην μπακαλίστικη λογιστική του αθλητισμού οι προσθαφαιρέσεις βγάζουν ολυμπιονίκες και πρωταθλητές.

Ηταν παραμονή των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης, το 1992 και ένας έγκριτος δημοσιογράφος ανέλυε τα δεδομένα της διοργάνωσης.

Τα αθλητικολογιστικά του έβγαζαν πρώτη δύναμη τη Γερμανία η οποία επανεμφανιζόταν ενωμένη για πρώτη φορά από το 1964.

Ο καλός συνάδελφος έκανε αυτό που πιθανόν να έκαναν και πολλοί άλλοι στη θέση του. Σκέφτηκε το εξής: στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, στη Σεούλ, η Ανατολική Γερμανία κατέκτησε 102 μετάλλια εκ των οποίων τα 37 ήταν χρυσά. Ενδεκα χρυσά μετάλλια κατέκτησε και η Δυτική Γερμανία από τα συνολικά 40.

Πήρε λοιπόν τον αριθμό των μεταλλίων, τα πρόσθεσε και έβγαλε το συμπέρασμα πως στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης η Γερμανία θα κατακτήσει την πρώτη θέση στα μετάλλια, κατακτώντας περισσότερα από 140.

Βεβαίως δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο. Η Γερμανία κατετάγη τρίτη με 82 μετάλλια εκ των οποίων μόλις τα 33 χρυσά, λιγότερα δηλαδή απ’ όσα είχε κατακτήσει μόνη της η Ανατολική Γερμανία τέσσερα χρόνια νωρίτερα.

Η εξήγηση ήταν απλή. Η Γερμανία έστειλε συγκεκριμένο αριθμό αθλητών στη διοργάνωση, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί και όχι δύο ομάδες.

Θυμήθηκα την μπακαλίστικη θεωρία του παλιού συναδέλφου διότι είμαι βέβαιος πως κάποια αντίστοιχη θεωρία θα διοχετευτεί στους σωλήνες του αποχετευτικού της αθλητικής διανόησης κατά την ανάλυση της απώλειας του Πρίγιοβιτς από τον ΠΑΟΚ.

Ο Σέρβος έχει πετύχει το 38% των τερμάτων του Δικεφάλου στο πρωτάθλημα και τα γκολ του έχουν χαρίσει ουσιαστικά 15 βαθμούς. Το κενό που θα αφήσει πίσω του φεύγοντας δεν μπορεί να μετρηθεί με θεωρίες του μπακαλόγατου τύπου Ζήκου.

Το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει ο ΠΑΟΚ θα είναι πρωτίστως ψυχολογικό. Στην πρώτη ήττα η αμφισβήτηση θα πάρει σάρκα και οστά. Η μεμψιμοιρία θα γίνει μόνιμη επωδός των ποδοσφαιριστών και το ενδιαφέρον θα στραφεί στον αποδιοπομπαίο τράγο, τον άλλοτε Μέγα Αλεξάνταρ που θα αντιμετωπίζεται πια ως άπιστος υπηρέτης του χρήματος.