Αν και λογικά σήμερα που φθάνει στα μέρη μας η κυρία Ανγκελα Μέρκελ θα έπρεπε να κάνουμε ένα μορατόριουμ με την κυβέρνηση, κατά το πρότυπο εκείνου που συνήψε ο πρόεδρος Αλέξης με τον Καμμένο (συν)εταίρο του, είναι τα όσα διακινούν οι δικοί της από τα υπόγεια του Μεγάρου Μαξίμου που με τραβούν από το μανίκι και δεν μου το επιτρέπουν.

Εχει πλειοψηφία ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι αποχωρεί ο (συν)εταίρος του, υποστηρίζουν τα υπόγεια και διατείνονται ότι υπάρχουν τουλάχιστον 151 βουλευτές, οι οποίοι θα υπερψηφίσουν τη συμφωνία για το Σκοπιανό, αλλά και αν χρειαστεί θα στηρίξουν την κυβέρνηση σε πιθανή ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.

Ωραία, ας πούμε ότι υπάρχει αυτή η πλειοψηφία. Πώς έχει συγκροτηθεί όμως; Από τους 145 «μπετόν αρμέ» (οπλισμένο σκυρόδεμα σημαίνει αυτό) της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και από…

…Και από έξι βουλευτές που προέρχονται από άλλα κόμματα. Αυτοί οι βουλευτές τώρα θα ψηφίσουν παραμονή Τσίπρα στην πρωθυπουργία για ποιο λόγο ακριβώς; Γιατί είναι όμορφος; Γιατί είναι επιτυχημένος; Γιατί λέει ωραία ανέκδοτα; Ή γιατί κάνει παρέα με ορισμένους από τους (πολύ) πλούσιους αυτής της χώρας;

Η ομάδα των 6 II

Πάσα εξήγηση δεκτή, και εδώ είμαστε να τη φιλοξενήσουμε, διότι κακόπιστοι δεν είμαστε, αλλά ούτε και εμπαθείς. Αντιθέτως.

Αλλά να, είναι εκείνος ο σκληρός Δεκέμβρης του 2014, όχι πολύ μακριά, μόλις τέσσερα χρόνια πριν – κι ας φαίνεται σαν να έχει παρέλθει αιώνας και πλέον -, που επιμένει ότι τίποτε από όλα τα προηγούμενα δεν ισχύει.

Περιγράφω εν ολίγοις το πολιτικό σκηνικό εκείνης της περιόδου για να εξηγήσω τι εννοώ: η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έχει ισιώσει αρκετά το πράγμα στην οικονομία, όλα δείχνουν ότι σύντομα θα βγούμε στις αγορές, και αγωνίζεται να επιτύχει προεδρική πλειοψηφία προκειμένου να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να αποφύγει τη διάλυση της Βουλής και την εξ αυτής διενέργεια πρόωρων εκλογών.

Αλλά κάθε έκκληση που κάνει προς τα μικρότερα κόμματα πέφτει πάνω σε τοίχο, διότι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας καταγγέλλει κάθε τόσο ότι όποιος μη κυβερνητικός βουλευτής ψηφίσει υπέρ της κυβερνητικής πρότασης για πρόεδρο της Δημοκρατίας θα είναι α) πουλημένος β) εξωνημένος γ) αργυρώνητος δ) βρωμερός και ε) τρισάθλιος αποστάτης.

Στα καπάκια έρχεται και η δήθεν απόπειρα εξαγοράς του Παύλου Χαϊκάλη των ΑΝΕΛ και το πράγμα «έδεσε» ως γλυκό κυδώνι, οριστικά και αμετάκλητα.

Επειτα από αυτήν τη σύντομη αναδρομή επανερχόμαστε στο σήμερα. Αυτοί οι έξι, τουλάχιστον, βουλευτές που θα στηρίξουν την παραμονή ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα στην εξουσία τι ακριβώς θα είναι; Αργυρώνητοι, εξαγορασμένοι, πουλημένοι ή εξωνημένοι αποστάτες;

Πάσα εξήγηση δεκτή – το λέω και στην αρχή…

Αποστασία

Επίσης να σημειώσω και το εξής για να μην μπερδευόμαστε και για να μην παγιδευόμαστε σε ανούσιες και ατέρμονες συζητήσεις: η αποστασία δεν εχει ούτε χρώμα ούτε κόμμα. Κυρίως δεν έχει ούτε ιδεολογία ούτε δικαιολογία. Αποστασία είναι, όπως και να τη δεις, όπως και να την εξετάσεις.

Και δεν υπακούει σε βλακώδεις αιτιολογίες του τύπου «αυτό επιβάλλει το εθνικό συμφέρον». Κανείς δεν το επιβάλλει. Μόνο το προσωπικό όφελος του καθενός. Και αυτού που την εξυφαίνει, την κινεί, την υποθάλπει, την ενεργοποιεί. Και εκείνου που δέχεται να την υλοποιήσει. Και ναι, πάντα υπάρχει κάποιο αντάλλαγμα. Υλικό ή ηθικό. Τίποτε δεν είναι δωρεάν και τίποτε δεν χαρίζεται. Επίσης δεν την καθαγιάζει κανένας σκοπός. Και ναι, ηλίθιε, είναι η αποστασία!

Γιατί αν ήταν οτιδήποτε άλλο, δεν θα λεγόταν έτσι!

Στημένη (ν)τροπολογία;

Από την άλλη πλευρά, αυτό που κάνει ο Τσίπρας στον Καμμένο (συν)εταίρο του δεν έχει προηγούμενο. Και δεν αναφέρομαι στο ξεπουπούλιασμα της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, αναφέρομαι και σε αυτό που συνέβη με την (ν)τροπολογία για τα αντισταθμιστικά οφέλη της αναβάθμισης των αεροσκαφών F-16.

Κόσμος πολύς και διάφορος διακινεί τη φήμη, που κατά τα φαινόμενα δεν είναι και τόσο φήμη, ότι το φιάσκο με την (ν)τροπολογία για τα αντισταθμιστικά, που υπέβαλαν χθες τον Καμμένο υπουργό Αμυνας σε μια δεινή κοινοβουλευτική ήττα, δεν ήταν και τόσο λάθος. Αλλά ένα καλό «στήσιμο», από πλευράς Μεγάρου Μαξίμου, το οποίο θέλησε με τον τρόπο αυτό να συνοδεύσει τον Καμμένο (συν)εταίρο στην έξοδο – να έχει κάτι που θα το θυμάται για πολύ καιρό.

Φυσικά είμαι θλιμμένος γι’ αυτό. Μια αβάσταχτη πίκρα σκεπάζει την άδολη καρδιά μου, ειδικά για το πως οδεύει προς το τέλος αυτή η σπουδαία σχέση, που φόρτωσε τη χώρα με 100 δισ. χρέος επιπλέον και ένα Μνημόνιο, το τρίτο και χειρότερο, καθώς υποθήκευσε τον εθνικό πλούτο για πάνω από 60 χρόνια.

Και περιμένω όλος προσμονή την ημέρα εκείνη που ο ένας θα αρχίσει να απλώνει τα άπλυτα του άλλου στα σκοινιά…

Η σκληρή Ανγκελα…

Το απόγευμα φθάνει στην Αθήνα η γερμανίδα καγκελάριος κυρία Ανγκελα Μέρκελ και σε ό,τι με αφορά δεν μπορώ να μη θυμηθώ, μέρα που είναι, τη σκληρή στάση που είχε τηρήσει απέναντι στους Ελληνες, από κοινού με τον κύριο Σόιμπλε, στην έναρξη της οικονομικής μας κρίσης. Θυμάμαι τα αλλεπάλληλα ταξίδια που είχε κάνει τότε στο Βερολίνο ως πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου, εκλιπαρώντας τη να στηρίξει την Ελλάδα που είχε βγει στις αγορές αναζητώντας φθηνό χρήμα ώστε να μην καταρρεύσει. Την αγωνιώδη προσπάθεια που έκανε για να την πείσει ότι τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας θα είχε τρομακτικές επιπτώσεις και μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση.

Ακαρπες ήταν οι εκκλήσεις. Και θυμάμαι ότι στην τελευταία, προ του Μνημονίου, επίσκεψη του Παπανδρέου στην καγκελαρία μού είχε δοθεί ο λόγος να της υποβάλω ερώτηση στην κοινή συνέντευξη των δύο πρωθυπουργών μετά τις συνομιλίες. Τη ρώτησα για το γιατί η Γερμανία είναι τόσο σκληρή με την Ελλάδα ενώ κλείνει τα μάτια σε ανάλογα προβλήματα χρέους που αντιμετωπίζουν άλλες υπό ένταξη ή νεοεντασσόμενες χώρες στην ευρωζώνη. Μου είχε απαντήσει με κάτι του είδους άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, το οποίο, διότι, άλλωστε και ίσως και ενδέχεται κ.λπ., κ.λπ. Και η ουσία ήταν ότι, όπως μου εξομολογήθηκε το ίδιο βράδυ στο ξενοδοχείο στο Βερολίνο ο Παπανδρέου, έφυγε από τη συνάντηση αυτή (Μάρτιος του 2010 ήταν) με εντελώς άδεια χέρια και μόνο ευχολόγια.

Ενάμιση μήνα μετά, η χώρα μας εντάχθηκε στα Μνημόνια για να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία…

…και το έπος Τσίπρα

Τέσσερα χρόνια από τότε, τον Ιούνιο του 2014, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Τσίπρας μεταβαίνει στη Μυτιλήνη για να μιλήσει στους κατοίκους του νησιού ενόψει των ευρωεκλογών, που είναι τρόπον τινά η πρόβα τζενεράλε για την άνοδό του στην εξουσία. Σε μεγάλα κέφια ο πρόεδρος Αλέξης εκστομίζει μια ιστορική φράση, την οποία θέλω εδώ να μεταφέρω, διότι, όπως έχουμε ξαναπεί, αυτός είναι και ο ρόλος μου, να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι:

«Go back, κυρία Μέρκελ, κύριε Σόιμπλε, κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης. Η Ελλάδα δεν είναι πειραματόζωο. Δεν θα ανεχθούμε να μετατρέψετε τη χώρα μας σε μπανανία…».

Το ηχητικό υπάρχει, μπορείτε να το αναζητήσετε στο YouTube, και ευκαιρίας δοθείσης, ρίξτε και μια ματιά σε κάτι άλλο ανάλογης, ιστορικής, αξίας – αυτό που λέει για τα νταούλια που θα βαρούσε ο μικρός Αλέξης και θα χόρευαν σεληνιασμένες οι αγορές, αν θυμάστε…

Είναι το (μοναδικό) έπος Τσίπρα!