Μετά τις προσπάθειες των 58 για ανασύνταξη του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς και την απόφαση πολλών που συμμετείχαμε να στηρίξουμε τη δημιουργία ενός νέου φορέα, συνταχτήκαμε με Το Ποτάμι. Κινητοποιήσαμε πολλούς σημαντικούς Ελληνες, μέσα κι έξω από τη χώρα, οι οποίοι εμπιστεύθηκαν τη θέση μας ότι Το Ποτάμι αφορά σε μια δημοκρατική προσπάθεια ανανέωσης του πολιτικού συστήματος από τα κάτω. Πολλοί δεν είχαμε πριν συμμετάσχει στην πολιτική. Οι προτεραιότητές μας ήταν ο επαγγελματικός μας χώρος, πάντα όμως ως πολίτες με ενδιαφέρον για τα δημόσια πράγματα.

Συμμετείχαμε στο Ποτάμι με τον όρο να προωθήσουμε προτάσεις ανασύνταξης της οικονομίας προς μια φιλελεύθερη και αναπτυξιακή, αντικρατικίστικη, αντισυντεχνιακή κατεύθυνση. Βασικός όρος συμμετοχής μας ήταν η σαφής απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ που ακριβώς εξέφραζε και συνεχίσει να εκφράζει τον κρατισμό, τον συντεχνιασμό, τον κομματισμό, τον πολιτικό αναχρονισμό. Και βέβαια διαπιστωμένα πλέον τον καθεστωτισμό και την αμφισβήτηση των θεσμών της Δημοκρατίας. Από τα πρώτα βήματά του όμως Το Ποτάμι, κυρίως με αποφάσεις του επικεφαλής του, στήριξε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις πολιτικά δύσκολες στιγμές της. Μέσα στο Ποτάμι λειτουργούσε πάντα σαν φάντασμα η πρώην ΔΗΜΑΡ πλευρά του. Αυτή που υπόγεια ή υποσυνείδητα είχε πάντα επαφή με τον ολετήρα ΣΥΡΙΖΑ. Ο επικεφαλής του ήταν διαρκώς έτοιμος να ενδώσει στη σειρήνα Τσίπρας. Είχε την ψευδαίσθηση ότι ο κορυφαίος πολιτικός της αυταπάτης/απάτης τον άκουγε. Αποδείχθηκε τοις πράγμασι ότι οι δύο αυτοί πολιτικοί έχουν πολλά κοινά: ρηχοί, με τεράστια ελλείμματα γνώσης, πολιτικοί της επικοινωνίας και όχι της ουσίας, επιφανειακά αντισυστημικοί, στην ουσία όμως ποτισμένοι από το παλιό μέχρι το μεδούλι τους. Αποδείχθηκαν πιο παλιοί κι από τους πιο παλιούς, παρά τα δισάκια και την αγραβατοσύνη.

Ο επικεφαλής του Ποταμιού και τα ΔΗΜΑΡ φαντάσματά του τρέχουν και πάλι να συνδράμουν τον ολετήρα ΣΥΡΙΖΑ. Πιστοί στην παράδοση Κουβέλη, που στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας βοήθησε να έρθουν στην εξουσία, στηρίζουν σήμερα την πολιτική του στο Μακεδονικό, στην ουσία τον κρατούν κοινοβουλευτικά ζωντανό, αντικαθιστώντας τους ΑΝΕΛ. Κι όμως είχαν την ευκαιρία στο Μακεδονικό να προτείνουν την εύλογη και διεθνή πρακτική το όνομα του κράτους να συνοδεύει την υπηκοότητα των πολιτών του: Βόρεια Μακεδονία με βορειομακεδόνες πολίτες όπως Νότια Αφρική με νοτιοαφρικανούς πολίτες. Στην ουσία συνηγορούν στην απόδοση της μακεδονικής ταυτότητας αποκλειστικά στους Βορειομακεδόνες. Το θλιβερό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που από παλιά στήριζε την ονομασία σκέτο Μακεδονία ούτε καν τους ρώτησε για την επιλογή του. Αυτοί μόνοι σύρθηκαν τυφλά στην πολιτική του. Το αίμα νερό δεν γίνεται.

Πολλοί από μας που συμμετείχαμε στο Ποτάμι, μετά τις αλλεπάλληλες, εμφανείς ή αφανείς κολεγιές του επικεφαλής και του περιβάλλοντός του με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το προσβλητικό έλλειμμα εσωκομματικής δημοκρατίας απομακρυνθήκαμε διακριτικά. Σήμερα και μετά την ανακοίνωση στήριξης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στο Μακεδονικό για άλλη μια φορά η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών και των εθελοντών του Ποταμιού νιώθουν την απόλυτη διάψευσή τους. Δεν θα ξεχάσω τη συζήτηση μας με τον Σταύρο Τσακυράκη που έγκαιρα και ευγενικά με προέτρεψε να κρατήσω αποστάσεις. Οι ουσιαστικές αδυναμίες και ο συγκαλυμμένος παλαιοκομματικός ναρκισσισμός του επικεφαλής του Ποταμιού δυστυχώς ακύρωσαν ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά εγχειρήματα των τελευταίων δεκαετιών. Αποθάρρυναν πολλούς άξιους πολίτες από την ενεργό ενασχόλησή τους με την πολιτική. Νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από τους φίλους που με μεγάλη προσωπική προσπάθεια έπεισα να στρατευθούν στο Ποτάμι.

Ο Αχιλλέας Γραβάνης είναι καθηγητής Φαρμακολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης