Ο βασιλιάς Ληρ θα έδινε το βασίλειό του για ένα άλογο. Ο Πάνος Καμμένος έδωσε το δικό του για μια τροπολογία. Οχι για μια οποιαδήποτε τροπολογία. Ούτε σε μια οποιαδήποτε συγκυρία. Τόσο το είδος της νομοθετικής ρύθμισης όσο και ο χρόνος της κατάθεσης στη Βουλή εξηγούν την ένταση της αντίδρασης από την πλευρά της αντιπολίτευσης και την αίσθηση, σαιξπηρικά πάντα μιλώντας, πως κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Η αίσθηση πάνω-κάτω είναι πως η ιστορία έχει τόσες τρύπες όσες και ένα ελβετικό τυρί. Απ’ όπου προέκυψαν και τα ερωτήματα: Γιατί η τροπολογία για τα αντισταθμιστικά οφέλη κατατέθηκε κατευθείαν στην Ολομέλεια κάπου στις έξι το απόγευμα και αφού είχαν ολοκληρωθεί διάφορες εργασίες; Γιατί δεν πέρασε από την Επιτροπή Εξοπλισμών όπου οι συνεδριάσεις είναι κλειστές; Πώς ο Καμμένος, ενώ ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το υπουργείο Αμυνας και ψάχνει τους βουλευτές του με το κιάλι, τρέχει να καταθέσει την τροπολογία; Και γιατί τρέχει αφού η σύμβαση για τα F-16 θα πρέπει να ολοκληρωθεί έως τις 15 Μαρτίου, κάτι που σημαίνει ότι ο διάδοχός του θα είχε όλο τον χρόνο και την άνεση να καταθέσει ο ίδιος την τροπολογία;

Το μεγάλο ερώτημα. Ολα αυτά τα ερωτήματα τίθενται κάτω από την ομπρέλα ενός μεγαλύτερου ερωτήματος: γιατί επαναφέρει ο υπουργός Αμυνας από την πίσω πόρτα τα αντισταθμιστικά ωφελήματα, μια πρακτική που έχει καταγγελθεί από τον ίδιο και τον Πρωθυπουργό του ως εστία διαφθοράς και έχει καταργηθεί από το 2011 με νόμο του Ευάγγελου Βενιζέλου; Ακόμη χειρότερα, ο Καμμένος δεν επιχείρησε μόνο να επαναφέρει μια πρακτική που αποτελεί παρελθόν εδώ και οκτώ ολόκληρα χρόνια. Αλλά και μια πρακτική που παραπέμπει σε μπανανίες – ενώ η τάση πια είναι οι χώρες που αγοράζουν όπλα από τις πολεμικές βιομηχανίες να συμμετέχουν στην παραγωγή, ώστε να εισάγουν με αυτόν τον τρόπο και πολεμική τεχνογνωσία.

Ονόματα και διευθύνσεις. Σε κάθε περίπτωση, το πλήθος και το βάρος των ερωτημάτων εξηγεί και την πιρουέτα Καμμένου, ο οποίος δέχθηκε να συζητηθεί η επίμαχη τροπολογία στην Επιτροπή Εξοπλισμών. Εκεί θα ακουστούν ονόματα και διευθύνσεις για τις σχέσεις της Lockhead με ελληνικές εταιρείες τα αφεντικά των οποίων δεν είναι καθόλου άγνωστα στον υπουργό Αμυνας – τουλάχιστον αυτό είπε στη Βουλή ο Αδωνις Γεωργιάδης.

Στριμωγμένος. Στο μεταξύ, πάντως, η υποχώρηση Καμμένου ερμηνεύεται πολιτικά. Και πολιτικά ο αρχηγός των ΑΝΕΛ είναι στριμωγμένος. Η Ιστορία, για παράδειγμα, θα γράψει πως ο Πάνος Καμμένος έγινε ο πρώτος αρχηγός κόμματος που συγκάλεσε την Κοινοβουλευτική του Ομάδα για να μη βρει σχεδόν ούτε έναν βουλευτή του να τον περιμένει. Δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά βουλευτές να στήσουν τον αρχηγό τους. Και αυτό, αν μη τι άλλο, επιτείνει το αίσθημα της απομόνωσης – επιτείνει ασφαλώς και το αίσθημα του φόβου για κάποιον που κάποτε είχε ένα βασίλειο και σε λίγο δεν θα έχει ούτε κόμμα, ούτε υπουργείο.

Ολα αυτά δεν κάνουν έναν σαιξπηρικό βασιλιά αλλά έναν βασιλιά που είναι γυμνός και το ξέρει. Ο Καμμένος θα μείνει πολιτικά γυμνός ακόμη και αν ο Αλέξης Τσίπρας αδειάσει την κυβέρνησή του από τους ανελίτες υπουργούς για να κερδίσει τη στήριξή του. Πολιτικά όμως κανένας δεν κάνει ταμείο έτσι. Ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ θα δημιουργήσει απλώς μια στρατιά από πολιτικά και υπουργικά άστεγους ανελίτες που θα βλέπουν τον πρώην αρχηγό τους σαν τον άνθρωπο που όχι μόνο τους στέρησε το υπουργικό παρόν αλλά και ένα πολιτικό μέλλον στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι μένει; Η τροπολογία. Ο υπουργός Αμυνας λέει πως χάρη σε αυτά τα 230 εκατομμύρια ευρώ από τα αντισταθμιστικά ωφελήματα για την αναβάθμιση των F-16 θα σωθεί η ΕΑΒ. Ισως είναι κι αυτός ένας τρόπος για να κάνει κανείς ταμείο – πολιτικά μιλώντας πάντα…