Εμεινε στα ψιλά γράμματα της συνέντευξης Τσίπρα, αλλά αυτό δεν μειώνει την αξία της δήλωσης. Γιατί ήταν η πρώτη φορά που ο Πρωθυπουργός παραδέχθηκε ότι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός έχει όνομα, επίθετο και χρονική περίοδο. Ο Πρωθυπουργός παραδέχθηκε πως ο διπλασιασμός των δημόσιων δαπανών που οδήγησε στην εκτόξευση των ελλειμμάτων φέρνει την υπογραφή της κυβέρνησης Καραμανλή.

Είναι μια παραδοχή που ανατρέπει το βασικό αντιμνημονιακό αφήγημα. Αυτό που είπε στην ουσία ο Τσίπρας είναι πως δεν έφερε το Μνημόνιο την κρίση αλλά η κρίση το Μνημόνιο. Πως η ιστορία της ελληνικής χρεοκοπίας δεν πήγε από το τέλος προς την αρχή, σαν μια ταινία που γυρίζει κανείς από το τέλος προς τα πίσω, αλλά γραμμικά έτσι όπως η κρίση, δημοσιονομική ή τραπεζική, ανάγκασε την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο να υπογράψουν τα δικά τους Μνημόνια. Ο λόγος που έχει αξία η παραδοχή Τσίπρα δεν είναι ιστορικός. Εκείνη η αντίστροφη ανάγνωση της Ιστορίας, το rewind στην πραγματικότητα, έγινε η πρώτη ύλη του αντιμνημονιακού λαϊκισμού που εξέφρασε ο ίδιος ο Τσίπρας τουλάχιστον έως το καλοκαίρι του 2015. Κι αυτό δεν είναι ένα γεγονός απομονωμένο στο ιστορικό παρελθόν, αλλά ο καταλύτης γι’ αυτό που ακολούθησε και δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα νέο Μνημόνιο – το αχρείαστο Μνημόνιο. Το τίμημα δεν καταβλήθηκε άπαξ τότε, συνεχίζει να καταβάλλεται και θα συνεχίσει να καταβάλλεται έως το 2060.

Σε εκείνη την άρνηση της πραγματικότητας στηρίχθηκε όλος ο αντιμνημονιακός παραλογισμός – το χρέος που δεν ήταν προϊόν του δημοσιονομικού εκτροχιασμού αλλά απλώς επαχθές, οι «μερκελιστές» που ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία για να παραδώσουν τη χώρα στους ξένους τοκογλύφους, ένας αντιγερμανισμός που εικονογραφήθηκε με χιτλερικά μουστάκια και στολές των ναζί. Εκείνη η άρνηση της πραγματικότητας έγινε η βασική διαιρετική τομή μιας κοινωνίας που εκτός από το βάρος της οικονομικής κρίσης υποχρεώθηκε να σηκώσει και το βάρος της πολιτικής πόλωσης. Εκείνη η άρνηση έκανε τον Τσίπρα αυτό που είναι σήμερα: έναν πρωθυπουργό που η πραγματικότητα θα φέρνει συνεχώς απέναντι στις αρνήσεις του.