Η αδυναμία σου είναι η δύναμη του άλλου. Μπορεί να το σκέφτηκε η ηγεσία της ΑΕΚ βλέποντας την ουρά του Μπακασέτα στα σκέλια. Μπορεί να το σκέφτηκαν όμως και οι αντίπαλοι του Δικεφάλου, βλέποντας το μειωμένο αγοραστικό ενδιαφέρον για τους παίκτες του που βρίσκονται στη βιτρίνα.

Η ΑΕΚ πιθανόν να νιώθει δικαιωμένη με τη στάση της. «Σου δίνω πολύ περισσότερα χρήματα απ’ αυτά που αξίζεις» – ή κάπως έτσι. «Γιατί αν άξιζες παραπάνω θα στα έδιναν άλλοι σύλλογοι».

Στη διασταλτική ερμηνεία της υπόθεσης, χαμένες είναι και οι δύο πλευρές.

Αποδεικνύεται εμμέσως πλην σαφώς πως η ΑΕΚ δεν έχει ερείσματα εκτός συνόρων. Η κιτρινόμαυρη φανέλα δεν προσφέρει προστιθέμενη αξία σε αυτούς που τη φορούν, τουλάχιστον στην παρούσα φάση.

Η ήττα δεν ανήκει μόνο στον Μπακασέτα αλλά και στην ομάδα του. Στον αθλητισμό δεν έχει σημασία μόνο ποιος είσαι αλλά και ποιον εκπροσωπείς.

Ο τελευταίος παίκτης της σημερινής Μπαρτσελόνα, της Λίβερπουλ ή της Γιουβέντους μπορεί να βρει μεγάλο συμβόλαιο με μεγαλύτερη ευκολία σε σχέση με έναν παίκτη της Μίλαν. Είναι περιττή η σημειολογική υποσημείωση.

Δεν προσφέρει λοιπόν λόγους για πανηγυρισμούς η άτακτη υποχώρηση του Μπακασέτα και όποιου άλλου παίκτη επιστρέψει με κατεβασμένους ώμους. Και καλά θα κάνει η ΑΕΚ να διατηρήσει χαμηλούς τόνους γιατί η φλόγα για τη ρεβάνς δεν σβήνει εύκολα.

Σήμερα ο Μπακασέτας μπορεί να επιστρέφει με τη συνένοχη ψευδαίσθηση του ηττημένου, αύριο όμως και σε μια κρίσιμη καμπή για την ομάδα μπορεί να φορέσει μάσκα Πρίγιοβιτς. Και τότε το πρώτο που θα ακουστεί από τα κιτρινόμαυρα χείλη θα είναι «αχάριστος».

Στον επαγγελματικό αθλητισμό κανείς δεν κάνει χάρες. Και οι συναισθηματικές φορτίσεις αποτελούν ωραίες ιστορίες για όσους πιστεύουν ακόμα πως υπάρχουν ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται για τη φανέλα. Αυτοί βρίσκονται πια τοποθετημένοι σε περίοπτες θέσεις στο μουσείο του ποδοσφαίρου.