Το Σαββατοκύριακο είναι για εμένα κάτι ιερό. Είναι τόσο σημαντικό όσο η αναπνοή μας – σαν να σταματάμε για να αναπνεύσουμε. Παρ’ όλ’ αυτά, δύσκολα καταφέρνω να το απολαύσω απόλυτα, αφού τα τελευταία χρόνια προσπαθώ κι εγώ, όπως οι περισσότεροι, να απαγκιστρωθώ από αυτόν τον μύλο που γυρίζει αδιάκοπα τις ζωές μας.

Το Σάββατο το πρωί έχω την τάση να ξυπνάω νωρίς. Εκτός αν έχω παίξει κάπου το προηγούμενο βράδυ, όπως για παράδειγμα τις δύο επόμενες Παρασκευές που θα εμφανίζομαι στη Σφίγγα. Είναι μια ωραία μέρα το Σάββατο για βόλτα στον Πειραιά, την πόλη όπου γεννήθηκα και κατοικώ. Μ’ αρέσει να κατεβαίνω με την αγαπημένη μου στη Δημοτική Αγορά και να κάνω μερικά ψώνια: Τσάγια και άλλα «μαντζούνια» – υπάρχουν αρκετά ωραία μαγαζάκια στην περιοχή. Εκεί, στην οδό Γούναρη, μέσα στη Στοά Πολίτου όπου βρίσκεται και το σουτζούκι του Αβακιάν, υπάρχει ένα καριώτικο καφενείο όπου μπορεί κάποιος να φάει σπιτικό φαγητό και να πιει καλό κρασί. Είναι ένα από τα σημεία του Πειραιά που διατηρούν ακόμη τον παλιό χαρακτήρα της πόλης. Κι εγώ ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν πως το πιο ωραίο σημείο της Αθήνας είναι το… λιμάνι της! Αστειεύομαι, ΟΚ…

Το μεσημεράκι του Σαββάτου συνήθως θα ανέβω στην Αθήνα. Μου αρέσει μια βόλτα προς την Πλάκα – η περιοχή γύρω από την Ακρόπολη έχει μια απίστευτη ενέργεια. Τα στενά και τα σπίτια της Πλάκας δίνουν την αίσθηση νησιού, κάτι το οποίο ενισχύεται από την πυκνή παρουσία χαρούμενων τουριστών.

Οταν όμως μπορώ, φεύγω από την πόλη. Συνήθως πηγαίνω στο χωριό του πατέρα μου, στην Πλέσσα, δίπλα από το Λιδορίκι στη Λίμνη Μόρνου της Φωκίδας, ένα μέρος από το οποίο έχω παιδικές αναμνήσεις καθώς εκεί περνούσαμε τα καλοκαίρια. Ακόμη κι όταν είμαι εκτός πόλης για δουλειά, για κάποια περιοδεία, θα προσπαθήσω να κάτσω μία ημέρα παραπάνω στο μέρος που έχω επισκεφθεί, ώστε να το δω λίγο καλύτερα και να νιώσω λίγο πιο ανθρώπινα. Είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να συμβεί λόγω επαγγελματικών δυσκολιών και έλλειψης χρόνου, αλλά το προσπαθώ.

Οταν βρίσκομαι εντός των τειχών, το απογευματάκι του Σαββάτου με βρίσκει συνήθως σε κάποιο από τα αγαπημένα στέκια της γειτονιάς: Το ένα είναι η Ζωοδόχος Πηγή στην οδό Κατσούλη στα Καμίνια, ένα μαγαζί που το έχουν φίλοι καλλιτέχνες, ηθοποιοί, μάγειροι, μουσικοί. Ενα εξαιρετικό μέρος, με παρεΐστικο κλίμα. Ενα άλλο αγαπημένο μέρος είναι ο Μπαρμπαλέξης, ο ιδιοκτήτης του οποίου είναι φίλος. Η παρέα με καλούς φίλους είναι βασική ψυχολογική ανάγκη. Οταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, έρχεται κάποια στιγμή που έχεις ανάγκη τους λίγους με τους οποίους είσαι δεμένος.

Επίσης, κάποια στιγμή μέσα στην εβδομάδα χρειάζεται «αποτοξίνωση» από τη μουσική, υπάρχει η ανάγκη για παύση. Εχουμε υποχρέωση να φροντίσουμε τον πιο βαθύ εαυτό μας, έτσι για παράδειγμα περνάω ευχάριστα δημιουργικό χρόνο στον Γνωστικό Σύλλογο Ανθρωπολογικών & Επιστημονικών Μελετών AGEAC. Ειδικά σε αυτούς τους καιρούς ο… νους μας έχει ανάγκη κάποια στιγμή να αδειάσει τελείως από όλον αυτόν τον καταιγισμό πληροφοριών που δέχεται, να ησυχάσει και να δώσει την ευκαιρία στο να αισθανθεί η καρδιά την πραγματικότητα.

Τα πρωινά της Κυριακής σηκώνομαι κατά τις 10. Σχεδόν μεσάνυχτα για έναν μουσικό! Συνήθως κάνω μια βόλτα στη θάλασσα στον… Πειραιά και μετά ίσως άραγμα στο σπίτι. Ακολουθεί μια καλή ταινιούλα – προτιμώ ένα κλασικό έργο ή κάποια ταινία που σε «ταρακουνάει», που να έχει κάτι να δώσει, δεν τρελαίνομαι τόσο για τις ταινίες δράσης.

Και όταν πια το Σαββατοκύριακο φτάνει στο τέλος του, από το απογευματάκι της Κυριακής ήδη, αυτό που πάντα κυριαρχεί είναι μια – αξεπέραστη από παιδί – κυριακάτικη μελαγχολία…