«Το έργο αυτό είναι μια αφιέρωση εις την κλασσική συμφωνία. Ενας εσωτερικός θαυμασμός εις την μεγάλη μορφή της συμφωνίας που με την περιγραφήν όλων των μουσικών αισθημάτων και στοιχείων μάς αφήνει μια μουσική τελειότητα, μιαν ανώτερη έννοια. Η απόλυτη μουσική όπως και η μουσική περιγραφή που συναντάται, συγκρούεται, χωρίζει και ξαναβρίσκεται δεν αποδίδει τίποτ’ άλλο απ’ το συμφωνικό ύφος που απαιτεί η μεγάλη και άφθαστη μουσική φαντασία της συμφωνίας. Η μεγάλη συμφωνική μορφή διέπει εις το έργο αυτό απ’ αρχής μέχρι τέλους, το μουσικό περιεχόμενο εντελώς ελεύθερο μας ανακρούει και μουσικές φράσεις ή ρυθμούς της κλασσικής συμφωνίας σαν μια ανάμνηση στην εποχή μας. Η ορχήστρα αποχωρίζεται τα έγχορδα [.] Τα πνευστά όργανα, [τα] βαθύχορδα και οι δύο άρπες είναι σε μια ωρισμένη κατάταξι του γενικού ήχου. Ο γενικός ήχος εις τα Tutti είναι ιδίας επιμόνου δυναμικότητος, εις άλλα διάφορα ενδιάμεσα μέρη ηχούν σολιστικά μουσικά μέρη των οργάνων με παραμένουσαν και χαρακτηριστικήν τάσιν.

Το πρώτο μέρος χαρακτηρίζουν τα σαλπίσματα των χαλκίνων, μια μακρινή δραματική αγγελία. η μικρή εισαγωγή της συμφωνίας αποτελείται από τρία αυστηρά στοιχεία, ένα ρυθμικό και αρμονικό, ένα εις τον τρόπο των σαλπισμάτων και ένα (μεγαλύτερο και αντίθετο εις τον μουσικό χαρακτήρα των δύο πρώτων) μελωδικό. Το μελωδικό αυτό θέμα μοιάζει σαν ένα απλό κλασσικό τραγούδι. […] Το δεύτερο μέρος είναι το τραγούδι του παρελθόντος, το τραγούδι του παληού καιρού – ένα αργό κλασσικό τραγούδι της συμφωνίας· η μορφή του είναι Rondo και αποτελείται από τέσσερα κύρια θέματα και μια μικρή εισαγωγή της αρχής η οποία επαναλαμβάνεται συχνά εις όλο το μέρος και συνδέει πότε το ένα, πότε το άλλο θέμα. Τα θέματα αυτά είναι εντελώς αντίθετα εις τον μουσικόν των χαρακτήρα· το πρώτο παθητικό σαν μια Romance λαϊκή, το δεύτερο πολυφωνικό ως τόσο εις τη μελωδική του γραμμή λυρικό, το τρίτον εντελώς ρυθμικό και το τέταρτον ερωτικό και φλογερά παθητικό. Η επανάληψη των θεμάτων αυτών είναι εις το δεύτερον μέρος της μορφής εις άλλη μουσική γραμμή και ανάλογα με την όλη εξέλιξη των μουσικών αντιθέσεων και χαρακτήρων όπως πολλές φορές με την παραλλαγή του ελάσσονος και μείζονος τόνου. Ολο το μέρος αυτό τελειώνει με μια ανάμνησι του ρυθμικού θέματος εις ένα μελαγχολικό και λυπητερό τόνο και χαρακτηρίζεται από ένα τραγούδι με πολλά θέματα συμφωνικού ύφους. Το τραγούδι του παληού καιρού σαν μια μουσική στην εποχή μας. Το τρίτο μέρος της συμφωνίας, το Scherzo, είναι εκτενές, ρυθμικό και φανερώνει πολλές φορές και τους κλασσικούς τρόπους της εποχής μας. Μια μικρή εισαγωγή καθορίζει το ρυθμό, την αρμονία, αμέσως κατόπιν μια ostinato συνοδεία σε τρίτες συνοδεύει το πρώτο θέμα που είναι ένα ελληνικό χωριάτικο βουνήσιο τραγούδι. Αυτό επαναλαμβάνεται απ’ την ορχήστρα και ακούγεται σαν ένα γλέντι από φυσαρμόνικες, λαγούτα και λαϊκά όργανα. Αυτή είναι μια μικρή εικόνα – η μουσική εξέλιξη του πρώτου μέρους του Scherzo είναι ποικίλη σε ρυθμούς, θέματα και μοτίβα και περιπλέκεται ρυθμικά και αρμονικά εις την επεξεργασία των θεμάτων εις την στιγμή που επαναλαμβάνεται το κύριο θέμα καθαρά απ’ όλη την ορχήστρα σαν ένα λαϊκό γλέντι.

Το τελευταίο μέρος της συμφωνίας είναι ένα εύθυμο εμβατήριο συμφωνικού χαρακτήρος και συμφωνικής μορφής. Η ευθυμία, η ευχαρίστηση, η χαρά και η νίκη όλου του κόσμου που απολυτρώνεται και ελευθερώνεται από κάθε τι που τον καταπολεμά και που για πρώτη φορά μανθάνει ότι η Αλήθεια έρχεται εις όλο το Φως – ακούγεται εις τους πρώτους ήχους του εμβατηρίου που unisono ανακρούει το κύριο θέμα. Το ίδιο θέμα ακούγεται ξέγνοιαστα και εύθυμα αμέσως μετά την ανάκρουσι του unisono σε πολλά όργανα και σε αρμονική κατάταξι[…]».