Η είδηση στριμώχτηκε στην ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών. Πρόκειται για τη νεαρή ελληνίδα τουρίστρια που συνελήφθη στην Ιταλία επειδή προσπάθησε να βάλει με μαρκαδόρο την υπογραφή της στην ιστορική γέφυρα Πόντε Βέκιο. Το όνομά της δεν έχει σημασία. Αλλωστε περί έφηβης πρόκειται και οι ιταλικές Αρχές περιορίστηκαν σε επίπληξη για βανδαλισμό μνημείου και χρηματικό πρόστιμο. Η δε ενέργειά της ούτε μεμονωμένο περιστατικό είναι ούτε την εκτιμώ ως νεανική επιπολαιότητα. Και δεν νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πως οι γονείς της δεν την έμαθαν να σέβεται τα μνημεία, όπως σχολιάστηκε. Αν συνέβαινε αυτό, δεν θα πήγαινε στην Πόντε Βέκιο, αλλά, σε ένα ολιγοήμερο ταξίδι, θα ξημεροβραδιαζόταν στα εξαιρετικά μαγαζιά και τα ωραιότατα καφέ της Φλωρεντίας.

Η πρόθεση του κοριτσιού αποτυπώνει μια νοοτροπία που έχει κατακαθίσει επάνω μας τα τελευταία χρόνια. Καμία σχέση με την παραφορά της νιότης. Εμπλοκή λόγω πλήρους άγνοιας θα την έλεγα. Αδυναμία συνειδητοποίησης μιας «άλλης» θεωρίας της σχετικότητας, αυτής που προσδιορίζει το μέτρο της προσωπικότητας και των δυνατοτήτων του καθενός από εμάς σε σχέση με τις νόρμες της πραγματικότητας. Για να το πω παραστατικά, κλεισμένοι κάποιοι μέσα στο κελί του αυτοπροσδιορισμού τους, αντιλαμβάνονται τα ελάχιστα τετραγωνικά του ως αχανές στάδιο, τρέχουν με φόρα και, επειδή χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, θεωρούν τα καρούμπαλα ως ένδειξη ότι μεγάλωσε ο εγκέφαλός τους. Και για να δώσω συγκεκριμένα παραδείγματα, είναι αυτό που κάνει ένα «παιδί» του κομματικού σωλήνα, όπως η Ράνια Σβίγκου, να εγκαλεί τον Κώστα Σημίτη. Εναν «κομήτη» με μηδενικά αντικειμενικά προσόντα, όπως η Κατερίνα Νοτοπούλου, να κουνάει το δάχτυλο στον Γιάννη Μπουτάρη. Και τον Πρωθυπουργό, ύστερα από όσα έχει κάνει, να δηλώνει ευθαρσώς ότι η οικονομία είναι το ατού του.

Οταν η κυρία Σβίγκου, η κυρία Νοτοπούλου και ο κύριος Τσίπρας (ο κατάλογος θα μπορούσε να συμπληρωθεί με πολλά ονόματα του δημόσιου βίου που ξεκινούν από την πολιτική και φτάνουν ίσαμε τα τηλεοπτικά ριάλιτι) νομίζουν ότι το πολιτικό και γνωστικό τους βάρος είναι τόσο τεράστιο ώστε θα αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην «επιφάνεια» της χώρας, γιατί να μη θεωρεί και η 15χρονη τουρίστρια ότι δικαιούται να αφήσει ανεξίτηλο το πέρασμά της πάνω σε ένα μνημείο δέκα αιώνων; Οι παλιοί αυτό το έλεγαν «μεγάλωσε ο ίσκιος του και τον πέρασε για μπόι». Οι νεότεροι το λέμε «πού πας, ρε Καραμήτρο;».

Για το «τις πταίει;» περί αυτού, πολλές οι απόψεις. Αλλοι λένε για το σύνδρομο του αυτοκράτορα, με το οποίο μεγάλωσαν οι γενιές μετά τη Μεταπολίτευση. Αλλοι λένε για τις βλαβερές συνέπειες των σόσιαλ μίντια, όπου φτάνει να πληκτρολογήσει κάποιος «εγώ είμαι εγώ κι άλλος κανένας» για να το εκλάβει ως πραγματικότητα. Το μόνο σίγουρο είναι η συντριβή αυτών των ατόμων όταν συγκρούονται με την πραγματικότητα, όταν το «ανεξίτηλό» τους γίνεται σμπαράλια. Ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιούν οι ίδιοι, το συνειδητοποιούν οι άλλοι. Και, ως γνωστόν, η Κόλαση είναι οι άλλοι ακόμη και για αυτούς που ζουν στον Παράδεισο της αμετροέπειάς τους.