Η στροφή του Αλέξη Τσίπρα του 2015 κρίθηκε από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Για άλλους υπήρξε η κανονικοποίηση ενός αντισυστημικού κόμματος, για άλλους η σοσιαλδημοκρατικοποίηση ενός αριστερίστικου κόμματος και για άλλους η κυνική αποδοχή της πραγματικότητας από τον φόβο των συνεπειών για την καταστροφή της χώρας. Τέλος, για κάποιους η στροφή ταυτίζεται με τη Λήθη. Ειδικά γι’ αυτούς, θα ανατρέξω στην ελληνική μυθολογία. Μητέρα της Λήθης ήταν η Ερις, αδέλφια της ο Λιμός και η Δυσνομία, θεία της η Απάτη και παππούς της το Χάος. Κατά την ιστορικό Μαρία Ευθυμίου, η λήθη, αντίθετα από τη μνήμη, οδηγεί στο χάος και στην αποδιοργάνωση. Μόνο η αυτογνωσία και η δημόσια αναγνώριση των λαθών οδηγούν στην αμοιβαία κατανόηση και συνεννόηση… κάτι που στην περίπτωση Τσίπρα δεν υπάρχει!

Αυτό, όμως, που αφορά τους πάντες είναι τι αφήνει πίσω της η μετάλλαξη του Αλ. Τσίπρα.

Δύσκολα μπορεί κανείς να αποτιμήσει θετικό και χειροπιαστό έργο. Ο ίδιος βλέπει τη συμφωνία των Πρεσπών, παρά τον διχαστικό της χαρακτήρα, ως το μόνο ορόσημο της κυβερνητικής του θητείας.

Κατά τα άλλα, το Ασφαλιστικό κινδυνεύει να τινάξει και πάλι την οικονομία στον αέρα, το κράτος επέστρεψε στις παθογένειες του πελατειασμού, τα τεράστια πλεονάσματα απειλούν κάθε προοπτική ανάπτυξης, η παιδεία αποδομείται, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν έγιναν, οι δημόσιες επενδύσεις συρρικνώθηκαν και οι εμβληματικές επενδύσεις παραμένουν στα χαρτιά. Ακόμα και τα επιδόματα του πλεονάσματος υπολείπονται των αυξήσεων στους έμμεσους φόρους (κατά 5% το 2018) που οι αποδέκτες τους πληρώνουν. Την ίδια στιγμή οι θεσμοί της χώρας δέχονται πρωτοφανή υπονόμευση.

Ολα τα παραπάνω αποτυπώνονται στις ιεραρχήσεις διεθνών οργανισμών όπου η Ελλάδα χάνει συνεχώς θέσεις από την ανταγωνιστικότητα και τη δημοκρατία μέχρι την ψηφιακή εποχή και την παιδεία.

Το 2019 είναι προφανώς έτος εξελίξεων για την Ευρώπη και την Ελλάδα.

Στην πατρίδα μας θα κριθεί αν θα γίνει το αναγκαίο αναπτυξιακό άλμα ή θα συνεχίσει η στασιμότητα που διώχνει νιάτα και μυαλά.

Δύο είναι οι βασικές προϋποθέσεις ώστε να υπάρξει μια τελευταία δυνατότητα διαφυγής αντί της επιστροφής του 2010.

Η πρώτη είναι η επείγουσα ανάγκη να δοθεί τέλος σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο κατά την οποία η χώρα καθηλώνεται, η κυβέρνηση ευτελίζεται, κόμματα αποσυντίθενται και η βουλευτική ιδιότητα απαξιώνεται. Η πόλωση και ο διχασμός βλάπτουν σοβαρά το μέλλον της χώρας. Με μια φράση, ΓΡΗΓΟΡΑ εκλογές.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η διασφάλιση της μετεκλογικής πολιτικής σταθερότητας.

Η χώρα έχει ανάγκη από ισχυρή κυβέρνηση με καθαρή στόχευση και άμεση δράση. Η συνέχιση του φαινομένου αναζήτησης του όποιου μείγματος βουλευτών χάρη του μαγικού 151 και μετά τις εκλογές θα επιτείνει το αδιέξοδο.

Η προοπτική συνεργασίας κομμάτων με σαφές πολιτικό πλαίσιο είναι το ιδανικό ζητούμενο. Δυστυχώς αυτό δεν διαφαίνεται προς το παρόν.

Αρα η λύση είναι η αυτοδυναμία, αλλά όχι η αλαζονεία του πρώτου κόμματος. Αυτό σημαίνει συγκρότηση κυβέρνησης εθνικών προδιαγραφών και επίτευξη συναινέσεων στα μείζονα ζητήματα που θα εξασφαλίσουν δυναμική διακυβέρνηση τετραετίας. Είναι η ύστατη ευκαιρία ανάταξης της χώρας και βασική συνθήκη μη επιστροφής στο 2010.

Η Αννα Διαμαντοπούλου είναι πρόεδρος του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, πρώην επίτροπος ΕΕ – πρώην υπουργός