Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν όντως ξεκάθαρος: Θα επιδιώξει να παραμείνει στο Μαξίμου. Το ζητούμενο είναι τι θέλει ο Καμμένος. Κι αν έχει σχέδιο για ένα πολιτικό βήμα που δείχνει απονενοημένο, ακόμη και για τους δυο-τρεις βουλευτές των ΑΝΕΛ που εξακολουθούν να στοιχίζονται πίσω του. Με τη βεβαιότητα ότι εξαρτάται λιγότερο από τον Καμμένο από όσο νομίζει ο κυβερνητικός εταίρος του ότι εξαρτάται, οι απειλές του Πρωθυπουργού δεν απευθύνονταν σε εκείνον. Ούτε το μείζον ήταν η προαναγγελία για την ψήφο εμπιστοσύνης. Η πραγματική απειλή που εκτόξευσε ο Τσίπρας στόχευε την αντιπολίτευση, πρωτίστως τη ΝΔ και το Κίνημα Αλλαγής – και κρυβόταν πίσω από την προαναγγελία ότι με κυβέρνηση ανοχής η συμφωνία των Πρεσπών θα κληρονομηθεί από την επόμενη Βουλή. Οχι η εφαρμογή της, αλλά η κύρωσή της. Μπορεί η ίδια κυβέρνηση που δεν θα διαθέτει 151 βουλευτές να προχωρήσει στο επόμενο τρίμηνο τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης ή να περνά νομοσχέδια για την εκκλησιαστική περιουσία και την αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά οι Πρέσπες θα μείνουν στην άκρη – δοκιμασία για τους επόμενους. Με τη Μέρκελ να κάνει την ίδια ώρα τουρ στην Αθήνα και να στέλνει τα δικά της καθαρά μηνύματα για το Σκοπιανό, στο Μαξίμου εκτιμούν ότι οι αποδέκτες δεν χρειάζονται περισσότερα.

Για τη διαχείριση – ή τον αφοπλισμό – του Καμμένου ήταν εξίσου προφανές ότι ο Τσίπρας είχε εξετάσει διάφορες εναλλακτικές και είχε προκρίνει το «μοντέλο Κουβέλη». Κάπως έτσι, ο νυν υπουργός Ναυτιλίας βρέθηκε, έστω κι από σπόντα, να πρωταγωνιστεί σε άλλη μία κυβερνητική κρίση. Δεν είναι ευκρινές τι ξεχώρισε ο Πρωθυπουργός από αυτό το μοντέλο, ιδίως ως προς τη λειτουργικότητά του, αλλά με αυτό έδωσε ραντεβού με τον Καμμένο στο Μαξίμου – σε μια τελευταία κίνηση να διασωθεί ο συνεταιρισμός. Η πρόταση, εν ολίγοις, θα ήταν να αποχωρήσει ο Καμμένος από το υπουργείο Αμυνας και το κυβερνητικό σχήμα, όπως και κάθε άλλος ανελίτης που διαφωνεί με τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά να παραμείνουν όσοι υπουργοί του συμφωνούν και, συνεπώς, η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ να πάρει παράταση. Ηταν μια λύση για να παραμείνει η Ελενα Κουντουρά στο υπουργείο Τουρισμού χωρίς να φύγει από τους ΑΝΕΛ.

Με τον Καμμένο θα τα έλεγε στο εξής σε συναντήσεις των αρχηγών του συνασπισμού, όπως τα έλεγε ο Φώτης Κουβέλης με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο από τον Ιούνιο  του 2012 έως τον Ιούνιο του 2013, όταν ήταν συγκυβερνήτης χωρίς να μετέχει στην κυβέρνηση.

Μάλλον πρόκειται για δυσλειτουργική πατέντα: εκείνο το δωδεκάμηνο κανείς δεν μπορούσε να ξεχωρίσει εάν το κέντρο εξουσίας βρισκόταν στο Μαξίμου, στο Υπουργικό Συμβούλιο ή στο συμβούλιο των τριών αρχηγών.

Στην περίπτωση που οι Πρέσπες είναι για τον Καμμένο ό,τι ήταν το λουκέτο στην ΕΡΤ για τον Κουβέλη, είναι σαφές ότι το μοντέλο δεν έχει τύχη. Ο Τσίπρας θα χρειαστεί δεκανίκια πέραν των ΑΝΕΛ για μια ολιγόμηνη επιβίωση στο Μαξίμου. Ούτε ο Καμμένος μπορεί να ελπίζει σε μια επανεκκίνηση εφόσον βρεθεί απέναντι σε μια κυβέρνηση που στήριζε επί τέσσερα χρόνια. Ο Κουβέλης που το έκανε, βρέθηκε με τη δική του ΔΗΜΑΡ από το 6% σε ποσοστά πολιτικής εξαφάνισης (κάτω της μονάδας), που τον οδήγησαν λίγα χρόνια αργότερα να ενταχθεί ως ανεξάρτητος μεμονωμένος σε ένα κυβερνητικό σχήμα – ως υφυπουργός του Καμμένου, επειδή και στην πολιτική η Ιστορία πάντοτε εκδικείται. Είναι κι αυτή μια διάσταση που θα λάβουν υπόψη ο Τσίπρας και ο Καμμένος για τις αποφάσεις τους – προσπερνώντας το έλλειμμα σοβαρότητας που χαρακτηρίζει όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες στο δικό τους μοντέλο διακυβέρνησης.