«Δεν θα πάω από αδέσποτη» δήλωσε ο κ. Καμμένος στη διαμάχη του με τον κ. Κοτζιά, και τους «συνοδοιπόρους». Ωστόσο έχει γράψει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος:

«Πάλι καλά που πήγες από αδέσποτη.

Σκέψου να πήγαινες από δεσποτική».

Και το ωραίο είναι πως ο υπουργός Αμυνας, έπειτα από τρία, πέντε χρόνια συνεργασίας και συνοδοιπορίας με τους «κομμουνιστάς» θυμήθηκε τώρα να χρησιμοποιήσει τη λέξη «συνοδοιπόροι» που είναι εύστοχη μεν, αλλά ελαφρώς εμφυλιοπολεμική – πάλι καλά που δεν θυμήθηκε και εκείνο το ωραιότατο: «στιλβωταί των αιματόβρεκτων υποδημάτων του Αρη Βελουχιώτη».

Να όμως που το πρόβλημα καθώς φαίνεται είναι κυρίως μέσα στο ίδιο του το κόμμα όπου ορισμένοι έχουν μολυνθεί όχι από τον ιδεολογικό «περονόσπορο», αλλά μάλλον από την ασθένεια που λέγεται «εξουσιοφρένεια». Αυτοάνοσο νόσημα. Και πάσχουν απ’ αυτό αρκετοί από εκείνους που ιππεύουν ευκαιριακά την εξουσία: την θέλουν για πάντα δική τους, θέλουν να θαφτούν αγκαλιά με αυτήν, νιώθουν πως το «εγώ» τους βρίσκει κάποια δικαιωματική, φαντασιακή δικαίωση και είναι έτοιμοι για κάθε παραχώρηση. Αρκεί να μην τους ξεκολλήσουν απ’ την καρέκλα στην οποία έχουν προσκολληθεί συμπαγώς με ενισχυμένη ψαρόκολλα-αρμέ. Οπότε η αποκόλληση είναι ιδιαιτέρως οδυνηρή. (Πιθανώς να ξεπατωθεί και το ένα ημικώλιο). Τι πατρίδα, τι Μακεδονία, τι κόμμα και τι ιδεολογία – αυτά είναι για τους αφελείς που δεν γεύτηκαν επ’ ολίγον τη γλύκα της ισχύος. Σε κάθε περίπτωση βρίσκει κανείς δικαιολογίες για κάθε είδους επίκυψη, αρκεί να μη χάσει το νταλαβέρι του δοτού αξιώματος. Καλόμαθε η γριά στα σύκα και τρώει και τα συκόφυλλα. Μέχρι και τον φλοιό του δέντρου θα φάει. Αλλοι απλώς ανταλλάσσουν τις ιδέες με τα τζάμπα ταξίδια στη Ζιμπάμπουε, ή στο Κιργιστάν – είναι ολιγαρκείς. Σαν τη γάτα που για ένα ψάρι πούλησε το σπίτι. Το ξέρει καλά ο κ. Καμμένος από τον στενό του κύκλο και τους ευεργετηθέντες του. Τουλάχιστον ένας πίστεψε πως είναι Μάρκο Πόλο με δικά μας έξοδα. Ή, Μαγγελάνος στην κούτρα. Σορόπιασε με τις απογειώσεις.

Απ’ την άλλη δεν είναι δυνατόν να μην ξέρει ο κ. υπουργός Αμυνας πως οι «συνοδοιπόροι» δεν είχαν ποτέ (ιστορικά αποδειγμένο) κανέναν ενδοιασμό να εξαφανίσουν πολιτικά οποιονδήποτε συνεργάτη τους προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι, ακόμα και τους πλέον κοντινούς. Πολύ περισσότερο, όταν έρθει η στιγμή, να σκουπίσουν εν ψυχρώ εκείνους που θεωρούν καταφρονετικά (αλλά με χαμόγελο) «χρήσιμους ηλίθιους», και με τους οποίους, κατά παλιά δήλωση του κ. Τσίπρα, τους χωρίζει «ιδεολογική και αισθητική άβυσσος». (Τώρα πώς προέκυψε η αισθητική είναι απορίας άξιον – ίσως του τη θύμισε ο λεπταίσθητος κ. Καρανίκας).

Το δίλημμα εξ υπαρχής για τον κ. Καμμένο ήταν πάντα ίδιο: θα τους την κάνει, ή θα προλάβουν να του την κάνουν; Ποιος θα χτυπήσει πρώτος; Χάθηκε πολύς καιρός στη σκιαμαχία και στους ψευδο-έρωτες της αθεμιτογαμίας. Οπότε κάποιοι συνεργάτες του έπαθαν εν τω μεταξύ σύνδρομο της Στοκχόλμης και τα πράγματα σιγά σιγά κακοφόρμισαν. Κι ενώ θα είχε σωθεί πολιτικά κι εκλογικά κι αυτός και το κόμμα του αν απ’ την αρχή είχαν διαχωρίσει κάθετα τη θέση τους για το Μακεδονικό και δεν είχαν αφήσει να εξελιχθεί καμιά συμφωνία, ήταν τόσο το μένος τους κατά της αντιπολίτευσης (συν τη γλύκα της εξουσίας) που χάσανε σχεδόν το timing. Αντιφατικές δηλώσεις, διαρκείς παλινωδίες, συχνά πέρα απ’ τα όρια της πλήρους ασυνέπειας και της φαιδρότητας. Προσχήματα, μεταστροφές, σαλτανάτια, κωλοτούμπες και ντρίμπλες πέριξ του εαυτού τους.

Τώρα είναι αργά; Οχι απολύτως. Ενδέχεται να μπορέσει να σώσει την παρτίδα ο κ. Καμμένος στο παρά ένα λεπτό, αλλά το ζήτημα προέκυψε, πια, είπαμε: εκ των ένδον. Κάποιοι, πιθανώς μαστούρωσαν με την εξουσία σε βαθμό εξάρτησης – αυτό συνήθως συμβαίνει συχνά σε όσους  έχει ανατεθεί αξίωμα και ξέρουν ότι δεν θα τους ξανατύχει διά βίου τέτοιο τζόκερ. Οπότε θέλουν να γευτούν το όνειρο μέχρις εσχάτων και ανεξαρτήτως συνεπειών – τα λοιπά είναι δικαιολογίες, και κυρίως εφόσον ξέρουν πως το 70% των Ελλήνων είναι κατά της συμφωνίας. Που σημαίνει ότι σε ένα τέτοιο εθνικό θέμα που απαιτεί μέγιστη συναίνεση, δεν φέρεσαι επιπόλαια – πέραν της πολιτικής σου ιδιοτέλειας που ταυτίζεται με την άρνηση της συμφωνίας. Εκτός και αν μόνο ο κ. Παπαχριστόπουλος κατέχει, αίφνης, την αλήθεια κι όλα τα εκατομμύρια των Μακεδόνων, των Θρακών, των Κρητών, όλων των Ελλήνων, είμαστε άγευστοι της Ιστορίας και με ξεκάρφωτο φρόνημα. Συντάσσεται λοιπόν με κείνους που είχαν το απωθημένο απ’ τον Εμφύλιο (και πριν ακόμα) να βγάλουν τη Μακεδονία στη διατίμηση. Να πάρουν κάποια ανόητη ρεβάνς. Αυτό ισχύει και τίποτε άλλο. Τα λοιπά είναι σαντιγί για αφελείς. Ισως να βαυκαλίζονται και με την ιδέα κάποιου παιδαριώδους διεθνισμού, ενώ πρόκειται απλώς για υποταγή στον εθνικισμό των γειτόνων. Αυτός δεν τους ενοχλεί. Λες και να τους αρέσει;

Ισως ο κ. υπουργός Αμυνας να θεώρησε πως όλα στην πολιτική είναι ένα παίγνιο προσχημάτων και εξαπάτησης, αθέτησης και αναστροφής χωρίς όριο. Μια μικροπολιτική. Αυτό στα μεγάλα θέματα, και δη στα εθνικά δεν μπορεί να ισχύσει διότι μας βλέπουν. Μας βλέπουνε όλοι. Η σκηνή είναι φωταγωγημένη εκτυφλωτικά. Και πριν φτάσει ο κόμπος στο χτένι έπρεπε να κινηθεί αποφασιστικά, κι ανελέητα. Γιατί δεν το έκανε;  Υπάρχουν εκατέρωθεν μυστικά, που κρατούνε τον εξαμβλωματικό γάμο με το ζόρι; Πιθανώς. Αλλά ο γάμος έχει λήξει. Είναι εκπρόθεσμος. Δεν σώζεται. Και τώρα; Οι Ινδοί λένε: αν κρυώνουν τα πόδια σου δεν χρειάζεται να στρώσεις χαλί σε όλο το σπίτι. Απλώς φόρεσε εσύ παντόφλες.

Συνεπώς δεν υπάρχει φόβος για καμιά «αδέσποτη». Εχει δίκιο ο Ντίνος: τη δεσποτική να φοβάται κανείς, ιδίως αν έχει ήδη φύγει απ’ την κάννη.