Στη βιβλιοθήκη του φιλόλογου πατέρα μου σε δύσκολες οικονομικά και πολιτικά εποχές κατά και μετά τον Εμφύλιο αλλά με σπουδαίους δασκάλους στη Λαμία, όταν αρχίσαμε να διδασκόμαστε στα πρώτα χρόνια του γυμνασίου Λατινικά από σχολικά εγχειρίδια που έπρεπε να αγοράζουμε ανακάλυψα στην πατρική βιβλιοθήκη στις επιμελημένες καθαρογραμμένες πανεπιστημιακές παραδόσεις του μαθήματος των Λατινικών του καθηγητή Θεοφάνη Κακριδή.

Εχοντας καθηγητή μου τον επίσης σημαντικό Αθανάσιο Φλώρο λάτρεψα τον Οράτιο, την «Αινειάδα», τον Προπέρτιο. Η πρώτη μετάφραση στη ζωή μου ποιητικού κειμένου ήταν η πρώτη Ωδή του Οράτιου! Σε ηλικία 13 ετών οφείλω στον παππού Κακριδή αυτή τη φιλολογική μου εμμονή. Ετσι αργότερα με οδήγησαν οι δρόμοι μου στον μεγάλο Ιωάννη Κακριδή (που έχω ακόμη στη βιβλιοθήκη μου το διδακτορικό του στη Γερμανία), την έξοχη φιλόλογο σύζυγό του Ολγα Κακριδή (που δίδαξα την πεζή μετάφραση των ομηρικών επών στην τάξη), την κόρη του Ελένη Κακριδή, πρόεδρο κάποτε των μετεκπαιδευόμενων εκπαιδευτικών (θεσμός που καταργήθηκε πριν από λίγα χρόνια! Τώρα βλέπετε όλοι γεννιούνται φιλόλογοι!) που με κάλεσε να δώσω οδηγίες στους συναδέλφους με την ευκαιρία που είχε διανεμηθεί στα γυμνάσια το εγχειρίδιο που είχα επιμεληθεί για την αρχαία τραγωδία από μετάφραση.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που αυτό μου το πόνημα (διδάχτηκε 25 χρόνια στα γυμνάσια) με έφερε στη γνωριμία μου με τον Φάνη Κακριδή. Γνώριζα βέβαια τον έξοχο καθηγητή του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων από τα βιβλία του. Αλλά αυτός ο ρέκτης κυρίως μέγας Δάσκαλος, θα έλεγα μανιακός, ήταν ο πρώτος και ΜΟΝΟΣ σ’ όλες τις φιλοσοφικές σχολές της χώρας που δίδαξε συστηματικά στο Αμφιθέατρο, ως μάθημα εξεταστέο, τη διδασκαλία του αρχαίου δράματος από μετάφραση. Αφήνοντας στον κλασικό φιλόλογο τα μέτρα της τραγωδίας, τα συντακτικά, γραμματικά και άλλα γλωσσικά φαινόμενα της αρχαίας γλώσσας, δίδαξε ήθη και διάνοιες, πλοκή, λύση και δέση και κυρίως την εκπληκτική επικαιρότητα της τραγικής εμπειρίας. Τυχεροί οι έλληνες φιλόλογοι, μαθητές του Κακριδή, που μπήκαν και δίδαξαν τραγωδία από μετάφραση στην τάξη. Γιατί ξέρετε όταν μπήκε, επί Παπανούτσου, το μάθημα, παλιοί φιλόλογοι περιδεείς κυκλοφορούσαν στον διάδρομο μονολογώντας «Πώς θα διδάξω τώρα από κει που έως τώρα τέλειωνα το μάθημα, διαβάζοντας τη μετάφραση»!

Ο Κακριδής υπήρξε μέγας δάσκαλος γιατί ήταν προσγειωμένος και με έναν έξοχο οπλισμό λεπτής ειρωνείας γνώριζε στρεβλά συνήθως εργαλεία και εφόδια ενός φιλολόγου που μπαίνει στην τάξη να εμπνεύσει παιδιά.

Γι’ αυτό και το σημαντικότερο έργο του είναι βιβλία – εργαλεία για τον φιλόλογο, όπλα για τη μάχη της πειθούς και μέθοδοι γοητευτικής μετάδοσης της γνώσης.

Μόνο έτσι θα κατανοήσουν οι πολλοί την αξιοζήλευτη πρωτοβουλία του να διδάξει αρχαία ελληνικά μέσω του Αστερίξ. Μιμούμενος πρωτοπόρους μεθόδους της Ευρώπης όπου Γάλλοι δίδασκαν αγγλικά με κόμικς, ο Κακριδής δίδαξε ακόμη και ομηρικό λεξιλόγιο μεταφράζοντας διάσημες ιστορίες του Αστερίξ και Οβελίξ!

Συναντούσα συχνά, κάθε δύο χρόνια, στη Θεσσαλονίκη, τον Φάνη στα συνέδρια για τη γλώσσα που διοργάνωνε ο αείμνηστος κι αυτός σπουδαίος δάσκαλος Χρήστος Τσολάκης. Και λέγαμε τον καημό μας, αλλά συνάμα ελπίζαμε μέσα σ’ ένα μεγάλο αμφιθέατρο που βούιζε από όρεξη και γνώση ένα μελισσολόι δασκάλων και καθηγητών, και ιδιαίτερα νέων κοριτσιών.

Θυμάμαι την ευφορία του ακροατηρίου όταν ο Κακριδής με το φιλοπαίγμον ύφος του μιλούσε για τα λάθη κυρίως όσων συντάσσουν τα νέα ελληνικά με αρχαίο ελληνικό τρόπο!

Ηταν μια εμπειρία εκείνα τα συνέδρια όπου η σύνθεση των ομιλητών περιελάμβανε τον Κριαρά, τον Μαρωνίτη, τον Χουρμουζιάδη, τον Μπαμπινιώτη, τον Κακριδή, καθένας και μια διαφορετική άποψη, άλλη σχολή κι άλλο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Η ανοιχτή δημοκρατική βεντάλια που με μαεστρία χειριζόταν ο Τσολάκης.

Τρία θεμελιώδη έργα του έχουν άμεσο και έμμεσο σκοπό τον οπλισμό του δασκάλου για τον αρχαίο κόσμο συναρτήσει τον συγχρόνων πνευματικών και ηθικών αναγκών αλλά και τον εφοδιασμό του εγγράμματου συμπολίτη με αξίες διαχρονικές. Πολλές φορές είχαμε δημόσια με τον Κακριδή συμφωνήσει πως η παράδοση είναι προίκα διαχρονική και μελλοντική.

Ο Φάνης συχνά έλεγε σ’ όσους ρητόρευαν ότι η παράδοση είναι μούχλα, πως ο Φλέμινγκ στη μούχλα μέσα ανακάλυψε την πενικιλίνη – ως δάσκαλος λειτούργησε όταν εξέδωσε τη μετάφρασή του των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη (ο Αριστοφάνης ήταν μια σχεδόν παθολογική φιλολογική αγάπη του Κακριδή) κυρίως ως υπόδειγμα σύγχρονης διδασκαλίας της κωμωδίας με κεφάλαια υφολογικά, κοινωνιολογικά, ιστορικά, ιατρικά και σατιρικά κριτήρια.

Ο Κακριδής δεν αρνήθηκε συχνά να αποδεχτεί δημόσια λειτουργήματα στον χώρο που έλεγχε με τις γνώσεις του και την πείρα του.

Μετέσχε ως κύριο στέλεχος στο «Κέντρο Εκπαιδευτικών μελετών και Επιμορφώσεως» και από αγάπη για τον νέο επιστήμονα και τις γερές του αρματωσιές έγινε πρόεδρος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.

Οπως κάθε προικισμένος δάσκαλος η ιστορία του είναι οι μαθητές του και οι μαθητές του Κακριδή ευτυχώς σήμερα είναι τα μπουντένια της κλονιζόμενης εκπαίδευσής μας.