Η εικόνα του Εριχ Χόνεκερ να ανταλλάσσει ένα φιλί στο στόμα με τον Λεονίτ Μπρέζνιεφ το 1979 στο Βερολίνο σοκάρει πολλούς ακόμα και σήμερα. Υπήρξε και παραμένει ένα από τα ισχυρότερα σύμβολα της εποχής του Ψυχρού Πολέμου και της παντοδυναμίας των κομμουνιστικών καθεστώτων σε πολλές χώρες της Μεσοανατολικής Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οχι, ο Μπρέζνιεφ και ο Χόνεκερ δεν ήταν ερωτευμένοι, ήθελαν απλώς να πετύχουν αυτό ακριβώς που πέτυχαν: να δείξουν ότι η ενότητά τους δεν πρόκειται να σπάσει ποτέ. Κάτι που ίσχυσε μέχρι, σχεδόν, την τελευταία στιγμή.

Αν και ο Χόνεκερ έχει μείνει στην Ιστορία ως ένας στυγνός, γρανιτένιος γραφειοκράτης δικτάτορας, στις ημέρες του οποίου η διαβόητη Στάζι εξουσίαζε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας με τον τρόμο που κάποτε σκόρπιζαν οι αντίστοιχες οργανώσεις των ναζί, ο ίδιος ο Χόνεκερ, ως νεαρός, είχε ισχυρές περγαμηνές στον αγώνα κατά του Χίτλερ. Ηταν σαν να είχε ζήσει δύο ζωές: στην «πρώτη» πολέμησε τους ναζί με πάθος, ενώ στη «δεύτερη» εξίσου με πάθος αντέγραψε πιστά κάποιες από τις πρακτικές τους, ειδικά στο πεδίο της κρατικής ασφάλειας.

Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα περιστατικά της γεμάτης ζωής του Εριχ Χόνεκερ ήταν ο πρώτος γάμος του με την πρώην δεσμοφύλακά του Σαρλότε Σάνουελ, την οποία γνώρισε όταν οι ναζί τον φυλάκισαν για ένα διάστημα σε γυναικείες φυλακές. Ο γάμος τους έληξε με τον πολύ πρώιμο θάνατό της. Σκληρός και επίμονος πολέμιος του ναζισμού, ο Χόνεκερ υπέστη πολλά εκείνη την περίοδο και, παρά το γεγονός ότι είχε καταφέρει να διαφύγει από τη Γερμανία επέστρεψε σε αυτήν για να συνεχίσει τον αντιναζιστικό αγώνα. Μετά τον πόλεμο, συνέχισε να είναι μέλος του κομουνιστικού κόμματος, όπως υπήρξε από τα νεανικά του μεσοπολεμικά χρόνια. Αθλητικός, ισχυρός σωματικά, ψυχικά και πνευματικά, βρέθηκε στην καρδιά του κόμματος για πρώτη φορά σε ηλικία 17 ετών ως σωματοφύλακας του Ερνστ Τέλμαν. Στάλθηκε από το κόμμα στη Μόσχα, όπου φοίτησε στην κομματική Σχολή Λένιν, ενώ αργότερα, επιστρέφοντας στη Γερμανία, ανέλαβε την ευθύνη της νεολαίας του κόμματος.

Ο Χόνεκερ υπήρξε πάντοτε φανατικά πιστός στην αποστολή του. Τόσο, που όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1950 καταβλήθηκαν κάποιες προσπάθειες για μία περιορισμένη πολιτική χαλάρωσης του καθεστώτος, αντιτάχθηκε σκληρά στην ίδια την ηγεσία του κόμματος και της χώρας. Κέρδισε τότε οριστικά και αμετάκλητα την εύνοια και την εμπιστοσύνη της Μόσχας και είδε τον δρόμο για την κορυφή να ανοίγεται μπροστά του. Η οικοδόμηση του Τείχους του Βερολίνου το 1961 όχι μόνον δεν βρήκε αντίσταση από τον Χόνεκερ, αλλά, αντιθέτως, όλα τα επόμενα χρόνια και από όποια θέση βρέθηκε έκανε ό,τι μπορούσε για να εξαλείψει κάθε δυνατότητα επαφής των Γερμανών της Ανατολικής με εκείνους της Δυτικής Γερμανίας.

Για τον Χόνεκερ, η Περεστρόικα υπήρξε προδοσία. Και ο Γκορμπατσόφ ο αρχιερέας της. «Το Τείχος θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο υπάρχουν και οι αιτίες που προκάλεσαν την οικοδόμησή του» είχε πει στις τελευταίες ημέρες του στην εξουσία. Το τείχος, αμέσως μετά, έπεσε. Η απώλεια στήριξης από τη Μόσχα άνοιξε τον δρόμο στην καθαίρεσή του. Και, σε συνέχεια μιας μεταπολεμικής πρακτικής για πολλούς ναζί που ξέφυγαν από τη Γερμανία το 1945, έτσι και για τον Χόνεκερ, η Χιλή, έγινε το τελευταίο του σπίτι.