Τρία συν (στην κυβερνητική πλειοψηφία) τρία πλην (στην κυβέρνηση) χθες που ο μήνας είχε δεκατρείς και δεν ήταν ούτε Τρίτη ούτε Παρασκευή αλλά μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη Κυριακή της κατηγορίας να την πιεις στο ποτήρι. Εγώ βασικά ήμουν στα Γιάννενα, σε πάνελ για την παρουσίαση του τόσο επίκαιρου βιβλίου του Βενιζέλου περί Δημοκρατίας και ιστορικής συγκυρίας, όταν με βρήκε το κακό μαντάτο, ότι ο Καμμένος πρόεδρος αποχωρεί από την κυβέρνηση. Ετοιμος ήμουν να το αναγγείλω στο πολυπληθές ακροατήριο που είχε κατακλύσει την αίθουσα της εκδήλωσης, να συμμετάσχει και αυτό στη χαρά, αλλά συγκρατήθηκα. Η εκδήλωση ήταν σοβαρή, και οι ομιλητές ήταν καθηλωτικοί, με πρώτον και καλύτερο τον συγγραφέα που έχει τον τρόπο του να κρατάει «δέσμιο» και το πιο δύσκολο κοινό.

Νωρίτερα πάντως είχαμε κάνει χοντρή πλάκα με την εικόνα του… ευσεβούς Καμμένου προέδρου να μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων στη Μητρόπολη των Αθηνών, πριν μεταβεί στον Τσίπρα για το οριστικό σουτάκι έξωσης από την  κυβέρνηση. Τον ρώτησα (τον Βενιζέλο, ντε, ποιον τον Καμμένο;) γνωρίζοντας τις πολυσχιδείς γνώσεις του περί τα θρησκευτικά, διότι οι δικές μου παρότι… Παπα-χρήστος δεν τον συναγωνίζονται, αν καλώς τον μετέλαβε ο ιερέας της Μητρόπολης, δεδομένου ότι προηγουμένως δεν είχε εξομολογηθεί και εάν αυτό συνιστά «αμαρτία» και παράβαση των ιερών κανόνων.

– Κατ’ οικονομίαν ο ιερεύς μπορεί να δεχθεί να μεταλάβει κάποιον ο οποίος δεν έχει εξομολογηθεί, απήντησε στη διαπορούσα ομήγυρη. Εκτός και αν έχει ιδίαν άποψη περί της αγνότητας ή μη του ατόμου.

Περιττό να αναφέρω ότι από τα γέλια μάς άκουσαν μέχρι έξω από το καφέ του Grand Serai, που φιλοξένησε την εκδήλωση…

3 συν και 3 πλην

Τα τρία συν και τα τρία πλην θέλω να αναλύσω λιγάκι, διότι ο Καμμένος πρόεδρος εμφανίστηκε να ομιλεί για το σύνολο των ΑΝΕΛ υπουργών, αλλά στην πραγματικότητα μόνος πορεύεται σε αυτή την άγρια ζούγκλα. Αντε αν όχι μόνος με δύο καμπαλέρος – την Κόλλια και τον Κατσίκη του. Αυτοί, μόνοι τους θα φύγουν από την κυβερνητική πλειοψηφία. Κουνάνε μαντίλι από χθες. Ολοι οι υπόλοιποι θα παραμείνουν. Οι τρεις «συν» στην κυβέρνηση που κουνούν μαντίλι στον Καμμένο είναι η Κουντουρά, η κυρα-Μαρίνα η Χρυσοβελώνη και – εδώ έχουμε το θέμα – ο Βασίλης Κόκκαλης ο υφυπουργός. Αυτός δεν φεύγει τελικά, όπως ήθελε ο πρόεδρός του, αυτός μένει και ψηφίζει υπέρ της κυβέρνησης, και είναι αυτός που προκαλεί εγκεφαλικά στον Καμμένο πρόεδρο. Του την έπεσε στη συνέντευξη που έδωσε – τα χειρότερα τα λέει κατ’ ιδίαν.

Και έχει εδώ που τα λέμε ένα δίκιο ο Καμμένος πρόεδρος – του το αναγνωρίζω. Τους έκανε όλους νοματαίους, και αυτοί τώρα του γυρίζουν την πλάτη. Ακαρδα. Οι αχάριστοι…

«Είναι πια βάρος»

Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι η νύχτα της Παρασκευής και εκείνη του Σαββάτου ήταν οι νύχτες που ο Καμμένος πρόεδρος διαλογίστηκε για το τι δέον γενέσθαι. Για το τι είναι πιο σωστό. Να συνεχίσει να κάνει κωλοτούμπες και έτσι κωλοτουμπαριστός να προσέλθει στο Μαξίμου ή να κρατήσει μια πιο μπρουτάλ στάση έναντι του Τσίπρα.

Ακουσε μεγάλες μορφές της δημοσιογραφίας (λέγε με Μάκη), συσκέφθηκε και με μεγάλες μορφές της πολιτικής (Κατσίκη, Τοσουνίδη, Μαυραγάνη), είχε και δυο-τρεις επικοινωνίες με ισάριθμoυς οικονομικούς παράγοντες, και κατέληξε στο «άσε να δούμε τι θα μας πει και ο Τσίπρας, και ανάλογα λειτουργούμε». Αλλά ο Τσίπρας τον είχε ήδη αποφασίσει – είχε καταλήξει δηλαδή για το τι θα κάνει με την περίπτωσή του.

Πέρασε ένα ολόκληρο Παρασκευοσάββατο με Βούτση, Φλαμπουράρη, Σκουρλέτη, Τζανακόπουλο, αλλά και Παππά, οι οποίοι τον έπεισαν ότι αυτό το έργο έχει πλέον τελειώσει. Οπως μάλιστα φέρεται να του είπε και ένας εξ αυτών (μου είπαν και το όνομα, αλλά δεν το γράφω, γιατί θα το αρνηθεί και θα έχουμε πάλι τα γνωστά «δεν το είπα», «το είπες», «όχι δεν το είπα»…) «ο χοντρός, μας είναι πια βάρος»!!

Φυσικά, ως υπέρβαρος καταγγέλλω τη ρατσιστική επίθεση, συν τοις άλλοις, στον Καμμένο πρόεδρο. Αλλά έτσι είναι αυτοί οι κομψεπίκομψοι…

Εκβιάζει;

Πάντως, και δεδομένου ότι και από τις δυο πλευρές καταβλήθηκε χθες όλο το απόγευμα και νωρίς το βράδυ μια προσπάθεια να φανεί ότι το διαζύγιο είναι συναινετικό, ενημερωτικά αναφέρω ότι ήταν της κατηγορίας «θα τα πεις με τον δικηγόρο μου» και αφού έχει προηγηθεί η καταστροφή της μισής οικοσκευής του σπιτιού!

Μου ειπώθηκε λοιπόν ότι μπορεί η συνάντηση ήταν πιο ψυχρή κι από το χιόνι που πέφτει τις τελευταίες ημέρες στη χώρα, όμως ο μεγάλος χαμός έγινε το Σάββατο και ήταν τηλεφωνικός – σε μια απόπειρα του Καμμένου προέδρου να τονίσει στον συνομιλητή του ότι δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί εξευτελιστικές εξελίξεις και πως αν επιχειρηθεί κάτι τέτοιο θα αντιδράσει έντονα, ο άλλος τα πήρε τόσο άσχημα, που η συζήτηση διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη.

Η πηγή μου, υποστηρίζει ότι η αντίδραση του Τσίπρα οφειλόταν στο ότι ένιωσε μια αδιόρατη, σαν το πρώτο σύννεφο που στέκεται αλαζονικά την αυγή μπροστά στον ήλιο (μα τι λέω ο άνθρωπος…), απειλή εκβιασμού, αλλά επ’ αυτού άντε να βρεις άκρη. Διότι λες εσύ κάτι, άλλο καταλαβαίνω εγώ, άλλο ένας δεύτερος, άλλο ένας τρίτος κ.ο.κ.

Και επιπλέον, το λέω για να ισχυροποιήσω την άποψή μου, είναι δυνατόν να εκβιάζει τον Πρωθυπουργό ο Καμμένος; Με τι και με ποιον τρόπο;

Δεν είναι δυνατόν θα υπογραμμίσω, δεν συνάδει με την άριστη «συνεργασία» που είχαν έως τώρα, και θα τα αθροίσω όλα αυτά μαζί με τη θέση μου ότι δεν έχω ακούσει κανέναν να υποστηρίζει κάτι σχετικό.

Ασε δε που όπως μου είπε ο άνθρωπός μου στο Μαξίμου, ο οποίος μου μετέφερε όλα τα  προηγούμενα, «θα ήταν και μια πολύ κακή ιδέα»…

«Αρχίζουν τα δύσκολα»

Φταίει και αυτός, ο Καμμένος, όμως. Α, ότι φταίει, φταίει. Δεν τους είχε «δέσει», όπως ο πρόεδρος Αλέξης. Δεν τους είχε βάλει να υπογράψουν ότι όποιος διαφωνεί μαζί του, παραδίδει την έδρα και αποχωρεί. Τους άφησε χύμα στο κύμα, είχε και ένα σωρό ασχολίες ο άνθρωπος (αεροπλάνα ναυτικής συνεργασίας, F-16, αντισταθμιστικά, φρεγάτες, πράγματα) ένιωσαν κι αυτοί σαν απελεύθεροι είλωτες την ώρα που τους χαρίζει κάποιος την ελευθερία τους. Υπ’ αυτή την έννοια δικαιώνω απολύτως τον πικραμένο πρόεδρο, είμαι αλληλέγγυος μαζί του, και τον ενημερώνω, αν και αυτό θα το καταλαβαίνει κι από μόνος του πια, ότι «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα», που τραγουδούσε και ο Ρουβάς πριν από μερικά χρόνια. Θυμίζω μερικούς στίχους, και τους αφιερώνω εξαιρετικά στον πρόεδρο. Μπορεί και να τους χορέψει αν θέλει, όπως απέδειξε (μετά τις τόσες κωλοτούμπες), διαθέτει την απαραίτητη ευλυγισία:

«Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

Τώρα που έδαφος χάνουμε

Τώρα για πες μου τι κάνουμε

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

Τώρα τον έλεγχο χάνουμε

Τώρα που παρασυρθήκαμε

Τώρα για πες μου τι κάνουμε»…

Δακρύζω, ρε φίλε…