Το τέλος από το υπουργείο Αμυνας ήρθε με έναν λυγμό γι’ αυτό που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως θυσία: «Το θέμα της Μακεδονίας δεν μου επιτρέπει να μη θυσιάσω την καρέκλα» είπε ο Πάνος Καμμένος έξω από το Μέγαρο Μαξίμου μετά τη συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά το τέλος της κυβέρνησης; Θα έρθει κι αυτό με έναν λυγμό, όπως έρχεται το τέλος του κόσμου στο ποίημα του Τ.Σ. Ελιοτ «Κούφιοι Ανθρωποι»; Ή θα έρθει με έναν κρότο; Θα έρθει με γογγυσμούς για την εξουσία που χάνεται ή θα κάνει πάταγο; Την απάντηση δεν θα τη δώσουν ασφαλώς οι αριθμοί, τα κουκιά που μέτρησαν ξανά και ξανά Τσίπρας και Καμμένος, ο ένας για να εξασφαλίσει την ψήφο εμπιστοσύνης και ο άλλος για να μην πέσει από τα ψηλά του αρχηγού κοινοβουλευτικού κόμματος στα χαμηλά. Την απάντηση θα τη δώσει η πολιτική. Και μπορεί η πολιτική να είναι πολλές φορές και μαθηματικά, αλλά σπανίως είναι μόνο μαθηματικά.

Από αυτήν την άποψη, δεν είναι μόνο η αριθμητική του τρόμου, εκείνο το 150 – πλην ένας – συν ένας, που εκθέτει την κυβέρνηση «Τσίπρας και φίλοι» σε χίλιους ανέμους. Είναι και ότι το είδος της πολιτικής συμφωνίας του Πρωθυπουργού με τον πρώην εταίρο του κάνει το χρονικό διάστημα που απομένει έως τον Οκτώβριο, τον διακηρυγμένο στόχο του Μαξίμου για τις κάλπες, να μοιάζει με αιωνιότητα. Η συμφωνία μπορεί να είναι εγκάρδια ή «έντιμη», σύμφωνα με το περιεχόμενο που δίνει στην έννοια ο Καμμένος, πολιτικά όμως είναι εξαιρετικά εύθραυστη. Στο βελούδο αυτού που παρουσιάζεται ως βελούδινο διαζύγιο φαίνονται ήδη οι πρώτες τρύπες. Από τη δήλωση Τσίπρα στον κήπο του Μαξίμου, για παράδειγμα, θα πρέπει να κρατήσει κανείς τη διευκρίνιση ότι θα αποδεχτεί την παραίτηση όποιων ανελιτών την υποβάλουν. Και να τη συγκρίνει με την πεποίθηση που εξέφρασε ο Καμμένος στη συνέντευξη Τύπου ότι η έντιμη σχέση που έχουν αναπτύξει αυτά τα τέσσερα χρόνια (πάντα με το περιεχόμενο που δίνει στην έννοια της εντιμότητας ο ίδιος) θα κάνει τον Τσίπρα να πετάξει όλους τους ανελίτες από την κυβέρνησή του.

Αυτή η διαφορά ανάμεσα στο μέρος και το σύνολο, ανάμεσα στο όποιος και το όλοι, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια τρύπα στο βελούδο που θα μεγαλώνει συνεχώς.

Ο Χαμένος. Ιδιοσυγκρασιακά και μόνο, ο Καμμένος δεν χρειάζεται και πολύ για να αισθανθεί ριγμένος, ο χαμένος μιας παρτίδας πόκερ όπου ο Τσίπρας μάζεψε ό,τι υπήρχε πάνω στο τραπέζι ενώ ο ίδιος έμεινε ρέστος. Είναι ένα συναίσθημα ταπείνωσης που ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, ή των μισών ΑΝΕΛ αν έχουν φύγει οι άλλοι μισοί, εκτονώνει συνήθως με εθνικοπατριωτικές θεωρίες συνωμοσίας. Εκεί, ας πούμε, είναι το σημείο όπου στο καμμενικό σύμπαν οι εναπομείναντες ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση θα μπορούσαν να συνδεθούν πριν προλάβουν να το καταλάβουν με προδοσίες και σκοτεινά κέντρα αορίστως ή τον Τζορτζ Σόρος ονομαστικά.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Καμμένος δεν θα είχε παρά να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε στο Υπουργικό Συμβούλιο όταν ενέπλεξε το ίδρυμα του αμερικανού μεγαλοεπενδυτή με τη συμφωνία των Πρεσπών και το υπουργείο Εξωτερικών του Νίκου Κοτζιά. Δεν είναι δύσκολο για τον Καμμένο να τυλίξει κι άλλους στο κουβάρι του. Αντίθετα, είναι απολύτως καμμενικό και μάλιστα σε μια φάση που ο Καμμένος στήνει το νέο του αφήγημα – του «Μακεδονομάχου» που θυσίασε την καρέκλα του υπέρ πίστεως και πατρίδος με αυτήν ακριβώς τη σειρά: το πρωί πήγε στη Μητρόπολη για να κοινωνήσει και το απόγευμα πέταξε στα Ιμια, κι αν όχι στα Ιμια, κάπου εκεί κοντά.

Ακόμη κι αν η σειρά είναι τυχαία, το βέβαιο είναι πως για τον Καμμένο δεν αρκεί να ποντάρει στο ιδεολογικό του στίγμα – δεν αρκεί διότι οι διάφοροι Βελόπουλοι που συνωστίζονται στα δεξιά της ΝΔ  τού έχουν κλέψει την εκλογική πελατεία. Δεν του μένει επομένως παρά να δώσει και ένα κάποιο αντιπολιτευτικό στίγμα, ακόμη και να απλώσει τον ανένδοτό του, τον ανένδοτο που πριν στεγνώσει το μελάνι στο tweet του καταχωρίσθηκε ως ανέκδοτο, στον «νέο δικομματισμό». Η τελευταία ελπίδα του αρχηγού των ΑΝΕΛ μετά τη λυγμική του αποχώρηση από την κυβέρνηση είναι να σταδιοδρομήσει ως απρόβλεπτος παράγων.

Η τελευταία ελπίδα; Και για τον Πρωθυπουργό; Αρχίζει πράγματι μια νέα ζωή μεθαύριο με την ψήφο εμπιστοσύνης; Είναι η κυβέρνηση «Τσίπρας και φίλοι» η δική του τελευταία ελπίδα; Είναι το ρέκβιεμ της πρώτη φορά Αριστεράς; Κανείς δεν επιβιώνει για πολύ με την αριθμητική του τρόμου. Επιβιώνει ακόμη λιγότερο όταν στην αριθμητική του τρόμου οι «φίλοι» στην κυβέρνηση «Τσίπρας και φίλοι» προέρχονται πολιτικά από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ο Τσίπρας κέρδισε την παρτίδα με τον Καμμένο αλλά στο εξής θα πρέπει να ανακατεύει συνεχώς την τράπουλα, η αριθμητική του τρόμου τον υποχρεώνει να αναζητά συνεχώς άσους. Πώς ζει κάθε μέρα μια τέτοια κυβέρνηση; Μα σαν είναι η τελευταία της μέρα. Μέχρι να ακουστεί ο κρότος.