Υποθέτω οτι ο Αποστολάκης δεν είναι ο πρώτος (εν ενεργεία) αρχηγός Γενικού Επιτελείου που αναλαμβάνει υπουργός Αμυνας.

Ο τελευταίος πάντως στην Ελλάδα λεγόταν Γρηγόριος Σπαντιδάκης, ήταν αρχηγός του ΓΕΣ και ορκίστηκε υπουργός Εθνικής Αμυνας στις 21 Απριλίου 1967.

Φυσικά του Σπαντιδάκη είχε προηγηθεί ένα πραξικόπημα. Του Αποστολάκη μόνο ένα γεύμα στα βόρεια προάστια.

Αρα, πάλι καλά. Φτηνά τη γλιτώσαμε.

Ο νέος υπουργός άλλωστε διευκρίνισε ότι «είμαι στρατιώτης κι έχω μάθει να υπηρετώ το καθήκον» – αν και ομολογώ ότι αγνοούσα πως στα καθήκοντα του στρατιώτη περιλαμβάνεται και… υπουργός ΣΥΡΙΖΑ!

Ευτυχώς όμως η πρώτη φορά Αριστερά δεν έχει τέτοιες απορίες, ούτε ενδοιασμούς. Πετάγεται από τον Τζουμπέ στον Σπαντιδάκη χωρίς δυσκολία κι ενδιάμεσες στάσεις.

Και γι’ αυτό άλλωστε διεκδικεί μια παγκόσμια ευρεσιτεχνία: είναι η πρώτη κυβέρνηση που λειτουργεί με leasing βουλευτών.

Τώρα νοίκιασε βουλευτές του Καμμένου. Αύριο για τα Σκόπια θα νοικιάσει βουλευτές του Θεοδωράκη. Την Παπακώστα την έχει με σύμβαση έργου.

Πώς το καταφέρνει; Πολύ απλά. Επειδή βασικό χαρακτηριστικό της Αριστεράς είναι ο κυνισμός. Θεωρεί ότι όλα της επιτρέπονται αν είναι να πετύχει τον στόχο της.

Θέλει να μείνει στην εξουσία; Τρεις σκασίλες έχει πώς θα το μεθοδεύσει, με ποιον θα συνεταιριστεί και τι θα κοστίσει.

Με το πρόσχημα του «ταξικού προσδιορισμού» δεν υπηρετούν καμία αίσθηση του γενικού καλού και του εθνικού συνόλου.

Υποθέτω λοιπόν πως όταν μαζεύονται το πρωί στο Μέγαρο Μαξίμου, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα ξαναβρεθούν στο Μαξίμου το επόμενο πρωί.

Γι’ αυτό ακριβώς καμία άλλη κυβέρνηση από το 1974 δεν έχει πολιτευτεί χωρίς κάποιο μέτρο κανόνων και ορίων. Χωρίς μια διάκριση του θεμιτού από το αθέμιτο.

Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ γίνεται υπουργός Αμυνας και η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου πάει σύμβουλος του Πρωθυπουργού πριν μετακινηθεί σε προεδρία ανεξάρτητης Αρχής.

Δεν είναι σπουδαίο αλλά αξίζει να το σημειώσω: ο Βούτσης έδωσε μάχη να περιορίσει τη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης σε δυο ημέρες.

Τυπικά είναι συνταγματικό.

Υποδηλώνει όμως μια ψυχρά διεκπεραιωτική αντίληψη για μια κορυφαία κοινοβουλευτική διαδικασία. Υποθέτω πως αν μπορούσε ο Βούτσης, θα την παρέκαμπτε εντελώς.

Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι το μεγάλο κόστος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι στην οικονομία ή στην παιδεία, παρόλο που σακάτεψαν και τις δυο.

Είναι στην επιβολή του κοινωνικού δόγματος «όλα μπορούν να γίνουν κι όλοι μπορεί να γίνουν».

Αλλά όταν φτιάχνεις κυβέρνηση με leasing, τι είναι αυτό που θα σε εμποδίσει να λειτουργήσεις σαν παράταξη σαλταδόρων;