Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία.

Απαντες ανέμεναν εξελίξεις στη βάση της μεγάλης αντίθεσης που διαμορφώθηκε με το Μακεδονικό.

Απλώς οι περισσότεροι δεν πίστευαν ότι η υπόθεση αυτή μπορούσε να φθάσει στο τέλος της.

Πλάνες και επιθυμίες δεν επέτρεπαν στους περισσότερους να δουν χωρίς παραμορφωτικούς φακούς την πρωθυπουργική πρωτοβουλία και το βάθος της επιλογής που έκανε πριν από έναν χρόνο.

Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις πολιτικές εξελίξεις είχαν από τότε προειδοποιήσει ότι η απόφαση του κ. Τσίπρα να υπερασπίσει την επίλυση του Μακεδονικού δεν ήταν μια παρόρμηση της στιγμής, παρά επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα, με βάθος και ορίζοντα πολιτικό.

Μέσω αυτής ήθελε να κατοχυρωθεί από τότε ως ο έτερος πόλος του αναπτυσσόμενου δικομματισμού.

Επεδίωκε να αναδειχθεί αυτός μόνος αντίπαλος του κ. Μητσοτάκη και μάλιστα με τη σημαία ενός θέματος εθνικού, ενός ζητήματος που δίχαζε επί σχεδόν τρεις δεκαετίες την ελληνική κοινωνία.

Πίστευε και πιστεύει ο Πρωθυπουργός ότι με την επιλογή του ξεχωρίζει, αναδεικνύει και διατρανώνει τη διαφορά ανάμεσα σε εκείνον και τις συντηρητικότερες πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Και δι’ αυτής εκτιμούσε και εκτιμά ότι θα έχει την ευκαιρία να επανατοποθετηθεί, να απαλλαγεί από τις «ανάρμοστες» και εξαντλημένες σχέσεις της πρώτης περιόδου και έτσι να ηγεμονεύσει του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς.

Από τη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία αρνήθηκε τη συμφωνία των Πρεσπών διευκολύνθηκε αφάνταστα στην επιβεβαίωση του στόχου και στην επίτευξη του σκοπού του. Και βεβαίως ευνοήθηκε στον μέγιστο βαθμό από την αποτυχία του εγχειρήματος συνένωσης των κεντροαριστερών δυνάμεων που προηγήθηκε από την πλευρά του ΠαΣοΚ, του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ και άλλων.

Υπερασπιζόμενος μόνος τη συμφωνία των Πρεσπών και αναλαμβάνοντας πλήρως, χωρίς επιφυλάξεις, το πολιτικό κόστος της όλης υπόθεσης, κατάφερε όντως να διακριθεί και να ξεχωρίσει.

Ουδείς πια αμφιβάλλει ότι ο κ.Τσίπρας εκπροσωπεί τον άλλο πόλο απέναντι στον κ. Μητοστάκη. Και ουδείς επίσης αμφιβάλλει ότι οι υπόλοιποι, ένθεν κακείθεν, θα «λιώσουν» στις μυλόπετρες του αναδεικνυόμενου νέου διπόλου.

Οι ΑΝΕΛ βγήκαν ήδη από το παιχνίδι, το ΚΙΝΑΛ πιέζεται αφόρητα, το Ποτάμι χάνει την κοίτη του και χωρίζεται σε μικρότερους χειμάρρους που οδηγούν στις μεγάλες δεξαμενές της ελληνικής πολιτικής και η Ενωση Κεντρώων φυλλορροεί.

Κατά τα φαινόμενα, την Τετάρτη ο κ. Τσίπρας θα λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης που διεκδικεί και λίγο αργότερα, με ακόμη μεγαλύτερη άνεση, θα περάσει από την ελληνική Βουλή τη συμφωνία των Πρεσπών.

Θα ακολουθήσει η ψήφιση φιλολαϊκών νομοσχεδίων, η έγκριση της συνταγματικής μεταρρύθμισης και μια επίδειξη διεθνών επαφών και συναντήσεων που θα «φωτίζουν» τη συμβολή του στις διεθνείς υποθέσεις.

Και έτσι υπολογίζει να περιορίσει τη φθορά της διακυβέρνησης και να διαμορφώσει συνθήκες μιας αμφίρροπης εκλογικής μάχης, η οποία δεν θα βραδύνει.

Ντέρμπι θέλει να καταστήσει την επερχόμενη αναμέτρηση ο κ. Τσίπρας, και αν όχι, να επιτύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα ώστε να μείνει αδιαφιλονίκητος ηγέτης της αντιπολίτευσης και του ευρύτερου «προοδευτικού» χώρου, ώστε να μπορεί να διεκδικήσει γρήγορα την επάνοδό του.

Αυτό είναι το στρατήγημα του κ. Τσίπρα και με αυτό πορεύεται εδώ και έναν χρόνο. Οσοι δεν το βλέπουν απλώς εθελοτυφλούν.