«Ημασταν δύο δημοσιογράφοι, ένας συντάκτης και ένας εικονολήπτης, στη Ρουέν. Μας συνόδευαν δύο φρουροί ασφαλείας, ένας για κάθε δημοσιογράφο. Ετσι γίνεται εδώ και αρκετές εβδομάδες. Προηγουμένως, πήγαινε ένας ανά δύο, το σύστημα άλλαξε όμως λόγω των επιθέσεων που δέχθηκαν πολλοί δημοσιογράφοι».

Μια ιστορία σε συνέχειες, από τη Γαλλία των Κίτρινων Γιλέκων, ή μάλλον της μερίδας εκείνης των Κίτρινων Γιλέκων, ακροδεξιάς ή ακροαριστερής ή απλά ακραίας, που δικαιώνει το ερώτημα του Maitre Eolas, ενός παριζιάνου δικηγόρου με έντονη παρουσία στο Ιντερνετ: «Κάποια στιγμή, πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως “το σύστημα” που καταπολεμούν τα Κίτρινα Γιλέκα ονομάζεται δημοκρατία».

«Αρχισαν να μας γιουχάρουν με το που φτάσαμε. Μόνο η κάμερα ήταν ορατή, δεν υπήρχε κανένα λογότυπο που να μας ταυτοποιεί. Από τα γιουχαΐσματα περάσαμε γρήγορα στις βρισιές, μετά στη ρίψη αντικειμένων. Βλέπεις ένα μπουκάλι μπίρα να σπάει στο έδαφος και μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα, είσαι περικυκλωμένος».

Οι δημοσιογράφοι στο στόχαστρο. Ως «συνεργάτες» της εξουσίας, με τη λέξη «collabos» να παραπέμπει τεχνηέντως στους συνεργάτες των ναζί. Κατηγορούμενοι ότι πριμοδοτούν τον κυβερνητικό λόγο, ότι συγκαλύπτουν την αστυνομική βία, ότι λένε ψέματα για τον αριθμό των διαδηλωτών. Ορισμένα Κίτρινα Γιλέκα μισούν τα mainstream ΜΜΕ. Δεν εμπιστεύονται για την ενημέρωσή τους παρά μόνο τα σόσιαλ μίντια – και το RT, το Russia Today.

«Βλέπω τον συντάκτη που με συνόδευε να πέφτει στο έδαφος, να τον σηκώνει ο φρουρός ασφαλείας του, να το βάζει στα πόδια. Ο φρουρός μου μού λέει “δίνε του, δίνε του”, αρχίζω να τρέχω προς κάτι θάμνους. Ο φρουρός μου έχει πια πέσει στο έδαφος και τον κλωτσάνε».

Αρχικά, στο στόχαστρο έμπαιναν πρωτίστως οι δημοσιογράφοι του BFMTV, του μεγαλύτερου ειδησεογραφικού δικτύου της Γαλλίας. Η μπάλα πήρε όμως στη συνέχεια σχεδόν όλους τους δημοσιογράφους. «Βοηθάει» και η εμπρηστική ρητορική των πολιτικών άκρων, του ακροαριστερού Ζαν-Λικ Μελανσόν και της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν. Το Russia Today τα Κίτρινα Γιλέκα το εξαιρούν γιατί η κόντρα του με τον Εμανουέλ Μακρόν είναι γνωστή – και η κόντρα του με τη δυτική δημοκρατία εν γένει πιο υπόγεια και ύπουλη.

«Η επίθεση έληξε γιατί μπήκαν ανάμεσα άλλοι διαδηλωτές, τον σήκωσαν και τον φυγάδευσαν. Κάτι ανάλογο έγινε και με μένα, με πλησίασε ένας 45χρονος και με συνόδευσε πιο πέρα. Ο φρουρός δέχθηκε πολλά χτυπήματα, προστάτευσε όμως σωστά τον εαυτό του, είναι εκπαιδευμένος. Εχει εκχυμώσεις στο πρόσωπο και σπασμένη μύτη».

Περίεργο πράγμα, η τελευταία, 9η κατά σειρά Πράξη διαμαρτυρίας των Κίτρινων Γιλέκων συνοδεύτηκε γενικά από λιγότερα επεισόδια, οι βιαιότητες ωστόσο απέναντι στους δημοσιογράφους αυξάνονται. Τόσο, που ο γ.γ. των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα έκρουσε τον κώδωνα κινδύνου, καλώντας τους πολιτικούς ιθύνοντες αλλά και τα ίδια τα Κίτρινα Γιλέκα, όσους μιλούν στο όνομά τους, να τις αποδοκιμάσουν ξεκάθαρα.

«Δεν είναι εύκολο να βλέπω τον φρουρό ασφαλείας μου να δέχεται χτυπήματα για μένα. Εκείνος λέει πως είναι η δουλειά του, αλλά ΟΚ… Τους δημοσιογράφους είχαν στόχο τα χτυπήματα».

Την ιστορία αυτή, μία ανάμεσα σε τόσες άλλες, την αφηγείται ένας δημοσιογράφος του ειδησεογραφικού δικτύου LCI. «Οι δημοσιογράφοι του LCI που δέχονται επιθέσεις από τα Κίτρινα Γιλέκα είναι υπεύθυνοι για τα όσα υφίστανται, όπως και για τα όσα υφίστανται εξαιτίας τους οι δυνάμεις της τάξεις μέρα παρά μέρα. Εδωσαν βήμα στην οικοδόμηση της βίας, στην υποδαύλιση του μίσους, στην ύβρη και την ανοησία» αποφάνθηκε μία πρώην υπουργός της Δεξιάς, η Νοέλ Λενουάρ.

«Δεν είναι εύκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου εκείνες τις στιγμές. Φόβος, ναι, φυσικά. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Είσαι χαμένος. Όταν ξαναβλέπω τις εικόνες, ανατριχιάζω. Δεν καταλαβαίνω πώς περάσαμε από τις βρισιές, στις οποίες έχουμε συνηθίσει αυτές τις τελευταίες εβδομάδες, σε ένα τέτοιο ξέσπασμα μίσους».

Η τραγική ειρωνεία είναι πως αυτοί που δέχονται επιθέσεις, οι δημοσιογράφοι που στέλνονται να καλύψουν τις διαδηλώσεις, συχνά συμπεριλαμβάνονται στους Γάλλους που δυσκολεύονται να βγάλουν τον μήνα. Πώς το είπαν τις προάλλες οι δικοί μας «Λαϊκοί Αγωνιστές»; «Το αναρχικό σύνθημα “Αλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι”, που διόλου τυχαία υιοθετήθηκε από ευρείες λαϊκές μάζες, ίσως να αδικεί πολλούς δημοσιογράφους και εργαζόμενους στα ΜΜΕ που στέκονται με αξιοπρέπεια μέσα στο ζοφερό περιβάλλον του μιντιακού κεφαλαίου…». Μεγάλες καρδιές.

«Δεν νιώθω αποστροφή για το επάγγελμά μου, θα επιστρέψω άμεσα, από το Σάββατο όμως σκέφτομαι πολύ αυτό το μίσος προς τους δημοσιογράφους. Θεωρώ τραγικό το να πρέπει να μας συνοδεύουν σωματοφύλακες. Υπάρχει έλλειμμα παιδείας. Το μόνο παρήγορο είναι ότι είχα μεγάλη στήριξη από τους συναδέλφους μου».

Μπαίνω στον πειρασμό να πω «πάλι καλά». Εδώ στην Ελλάδα, πολύ συχνά, λείπει και αυτό ακόμη.