Οσα αναφέρονται στο κείμενό της Διονυσίας Μαρίνου μπορούν να παρατεθούν κάτω από την ετικέτα «μακαρθισμός». Εκ του Τζόζεφ Μακάρθι, του αμερικανού γερουσιαστή που στη δεκαετία του 1950 πρωτοστάτησε στο κύμα διώξεων εναντίον όσων υπήρχαν υπόνοιες ότι ρέπουν προς τον κομμουνισμό και απεργάζονται το κακό των ΗΠΑ. Χωρίς επίσημες καταγγελίες, χωρίς αποδείξεις. Γνωστά αυτά όπως επίσης ότι ο μακαρθισμός σάρωσε εκείνη την εποχή το Χόλιγουντ. Και ότι ένα από τα θύματά του υπήρξε ο Ζυλ Ντασσέν.

Με την καριέρα του σε τροχιά απογείωσης το 1950, μοιραζόταν το ίδιο γραφείο με τον Ελία Καζάν, με τον οποίο τους ένωνε μια, υποτίθεται, βαθιά φιλία. Αλλά ποιος ξέρει πώς λοξοδρομεί κάποιες φορές η ψυχή, πώς καλλιτέχνες που δημιουργούν αριστουργηματικές ταινίες για τον άνθρωπο μπορεί να είναι σκληροί με τους ανθρώπους. O Καζάν κάρφωσε τον Ντασσέν στο FBI. Μαζί και τη γραμματέα τους. Οι πόρτες των στούντιο άρχισαν να κλείνουν παταγωδώς. Ετσι ο Ντασσέν διέφυγε στη Γαλλία, γύρισε το «Ριφιφί», πήρε το βραβείο στις Κάννες, γνώρισε τη Μελίνα.

Από τότε όμως δεν συγχώρεσε ποτέ την προδοσία. Κάθε φορά που άκουγε το όνομα του Καζάν έπαιρνε φωτιά κι εκείνο το χαρακτηριστικό «no comments» που έβγαινε σαν σφύριγμα από τα χείλη του ήταν απολύτως δηλωτικό της διάθεσής του. Η Μανουέλα Παυλίδου, διευθύντρια του γραφείου της Μελίνας Μερκούρη, θυμάται μία επίσκεψη του Καζάν στο υπουργείο στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Με το βάρος της προδοσίας στους ώμους του, ζητούσε από τη Μελίνα να μεσολαβήσει όχι να τον συγχωρέσει ο Ντασσέν, αλλά να πάνε μόνο μία βόλτα οι δυο τους στην Ακρόπολη, χωρίς να μιλάνε. Θυμάται και τη Μελίνα να παρακαλάει συγκινημένη τον Ντασσέν να «μαλακώσει». Εκείνος όμως ανένδοτος. Μέχρι το Τέλος. Το τέλος του Καζάν, το τέλος το δικό του, το τέλος της ψευδαίσθησης ότι η προδοσία μπορεί να συγχωρεθεί από κάποιον που έχει υποστεί τις συνέπειές της.