Τη νύχτα πριν από τις εισαγωγικές εξετάσεις μου στη Δραματική Σχολή του Εθνικού ονειρεύτηκα ότι βρίσκομαι σε έναν λάκκο γεμάτο φίδια. Την επόμενη νύχτα, χωρίς να γνωρίζω τα αποτελέσματα, ονειρεύτηκα ότι βρίσκομαι πάνω από τον λάκκο με τα φίδια και τα παρατηρώ. Αυτά τα όνειρα σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής μου τα θυμάμαι καθαρά όπως τη στιγμή που ξύπνησα. Είχα άραγε συνδέσει τα φίδια με τον κίνδυνο της αποτυχίας; Επειτα από χρόνια μια Γερμανίδα που είχα ερωτευτεί μου αποκάλυψε ότι σύμφωνα με τον Φρόιντ τα φίδια ήταν σύμβολα ερωτισμού και σκέφτηκα ότι τα όνειρα με τα φίδια συμβόλιζαν ίσως τον ερωτικό δεσμό που ήθελα να έχω με το θέατρο.

Αργότερα, σε μια στιγμή ερωτικής έξαρσης είδα στον ύπνο μου μια αγέλη πανέμορφα άλογα να τρέχουν προς το μέρος μου και συνέδεσα τα άλογα με την ερωτική επιθυμία.

Πριν από πολλά χρόνια είδα όνειρο ότι καθόμουν μαζί με τον Μάο Τσετούνγκ και μιλούσαμε για την επανάσταση. Αργότερα είδα άλλα όνειρα με πολιτικούς, να συμβουλεύω τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ή τον Ανδρέα Παπανδρέου και πρόσφατα να συνομιλώ με τον Ομπάμα για τις τύχες του κόσμου. Αυτά τα όνειρα ήταν σίγουρα επηρεασμένα από την επιθυμία μου να συμβάλω στην αλλαγή του κόσμου, αλλά ίσως ήταν και έκφραση της μεγαλομανίας μου.

Μπορώ να πω ότι το όνειρο της επανάστασης στην οποία πίστεψα έμεινε απραγματοποίητο και δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ αν δεν αλλάξει ο άνθρωπος. Και δεν μιλώ για εφήμερες κυβερνητικές αλλαγές, αλλά για αυτό που είπε ο Γράκχος Μπαμπέφ: «Η επανάσταση θα σταματήσει μόνο με την απόλυτη ευτυχία».

Τα πιο όμορφα όνειρα τα έκανα ξύπνιος, όταν σε δύσκολες στιγμές έκλεινα να μάτια, ονειρευόμουν ένα καινούργιο όραμα και δραπέτευα από τις δυσκολίες. Αυτά τα όνειρα με οδήγησαν σε δημιουργικές δράσεις.

Το θέατρο είναι γεμάτο από όνειρα που βλέπουν οι ήρωες, όπως αυτό της Καλπουρνίας που ονειρεύεται τη δολοφονία του Καίσαρα. «Η ζωή είναι όνειρο» λέει ένα έργο του Καλντερόν. Αλλά και η ταινία «Τα όνειρα» προβάλλει ίσως τα πραγματικά όνειρα του Κουροσάβα.

Εδώ και χρόνια τα όνειρα τριγυρνούν γύρω από τους ρόλους μου. Οταν ύστερα από πολλές πρόβες αγωνιώ ακόμη για το «ποιος είναι» ο ρόλος, κλείνω τα μάτια και κάπου ανάμεσα στη φαντασία και τον ύπνο, «βλέπω» τον ήρωα και τρέχω να μπω μέσα του και να γίνω ένα μ’ αυτόν.

Μήπως τελικά οι ρόλοι είναι όνειρα; Μήπως αυτά που επιλέγουμε στη ζωή μας να γίνουμε είναι ρόλοι; Μήπως ο «επαναστάτης» που επέλεξα να γίνω στη ζωή μου ήταν στην ουσία ένα ρόλος που ονειρεύτηκα;

Αισθάνομαι ότι τα όνειρα με κλειστά είτε με ανοιχτά μάτια δεν διαφέρουν και τόσο αφού μπαίνουν μέσα στη ζωή μας αυθαίρετα από το υποσυνείδητο και έπαψα να προσπαθώ να τα ερμηνεύω.

Αφήνομαι λοιπόν στη μαγική φράση του Πρόσπερου από την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ που λέει: «Είμαστε από την ύλη που είναι πλασμένα τα όνειρα και τη ζωή μας ολόκληρη την περιβάλλει ο ύπνος».