«Δάκρυα και κηλίδες στη ράχη της παλάμης / Η ανακούφιση να γράφεις ξανά και ξανά κάτι φανταστικό / Ολ’ οι όγκοι ήταν κάποτε καλοήθεις / Το DNA μετά ξέχασε την προσωδία του / Και τα κύτταρα διαιρούνται χωρίς σταματημό / Η θολή ομορφιά της άτεχνης ποίησης. / Χρωματιστή κάτω απ’ το μικροσκόπιο / Μια ωοθήκη είναι σαν τη Βενετία με ηλιοβασίλεμα / “Πολύ όμορφη για να τη ζωγραφίσεις” που είπε ο Μονέ…». Παρόμοιους στίχους (συγχωρήστε τη μετάφραση στα πρόχειρα), που αναφέρονται στην περιπέτεια ενός καρκίνου, διάβασε η κριτική επιτροπή πριν απονείμει, το βράδυ της Δευτέρας, το σημαντικό βραβείο ποίησης T.S. Eliot στην 39χρονη Χάνα Σάλιβαν για την πρώτη συλλογή της «Τρία ποιήματα». Το βραβείο, που συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 25.000 στερλινών, δίνεται για τρίτη φορά σε συγγραφικό ντεμπούτο: οι δύο προηγούμενοι κάτοχοι ήταν ο Αμερικανοβιετναμέζος Οσιαν Βουόνγκ (2017) και η Βρετανίδα, κινεζικής καταγωγής, Σάρα Χάουι (2015). Ποιητές και ποιήτριες της νεότερης γενιάς που συνέχισαν μια παράδοση, στην οποία ξεχώρισαν, εκτός άλλων, ο Ντέρεκ Γουόλκοτ, η Κάρολ Αν Ντάφι, ο Τεντ Χιουζ και ο Σάιμους Χίνι, όπως σημειώνει η βρετανική «Γκάρντιαν».

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ. Η Σάλιβαν, που έχει σπουδάσει στο Κέιμπριτζ και το Χάρβαρντ, είναι σήμερα αναπληρώτρια καθηγήτρια Αγγλικής Λογοτεχνίας στο Νέο Κολέγιο της Οξφόρδης και δεν έχει απασχολήσει την κριτική στα προηγούμενα χρόνια. Κι όμως, η υποδοχή της επιτροπής ήταν γενναιόδωρη: «Ενα αστέρι γεννιέται. Από πού μας ήρθε; Δεν τη γνωρίζω προσωπικά, δεν την έχω διαβάσει σε περιοδικά ή οπουδήποτε αλλού. Δεν κατέφθασε καν από τον “συνήθη” δρόμο της δημιουργικής γραφής. Εφτασε, όμως, και είναι κάτι εντυπωσιακό» δήλωσε εκ μέρους της η ποιήτρια και πρόεδρος της επιτροπής Σίνεντ Μόρισεϊ. Το ποιητικό ντεμπούτο της Σάλιβαν αποτελείται από τρία μακροσκελή ποιήματα: «Εσύ, πολύ νεαρός στη Νέα Υόρκη», με στίχους για τις ζωές ανθρώπων που τους ενώνουν ο κυνισμός και η ανασφάλεια, «Αέναη επανάληψη» και «Αμμόλακκος μετά τη βροχή» (απ’ όπου και οι στίχοι της αρχής), όπου η ποιήτρια αναφέρεται στον χρόνο ανάμεσα στη γέννηση του παιδιού της και στον θάνατο του πατέρα της.

Η Μόρισεϊ δήλωσε ότι η απόφαση της επιτροπής ήταν ομόφωνη. «Η σχέση μας με το έργο της γινόταν βαθύτερη κάθε φορά που ξαναδιαβάζαμε τα ποιήματά της. Δεν είναι από μόνη της η δεξιοτεχνία στη φόρμα, αλλά πώς τη χειρίζεται ώστε να γίνει “αόρατη”. Σχεδόν χάνεις από μπροστά σου την “αρχιτεκτονική” που βρίσκεται κάτω από τους στίχους, επειδή σε συνεπαίρνει αυτό που εκφράζουν». Η πρόεδρος της επιτροπής, ωστόσο, επισήμανε και την ανάδυση των νέων ποιητικών φωνών, όπως αυτή φάνηκε από τους ανθυποψηφίους της Σάλιβαν: «Πολλές από τις πρώτες εμφανίσεις δεν είναι μόνο ολοκληρωμένες ποιητικά, αλλά πειραματίζονται με τα όρια της ποίησης. Νομίζω ότι ζούμε μια εξαιρετική στιγμή, επειδή οι εκδότες παίρνουν μεγαλύτερο ρίσκο».