Γιατί μόνο δύο μαχητικά; Γιατί να μην πετάξει ένα ολόκληρο σμήνος πάνω από την Αθήνα για να τιμήσει τον Πάνο Καμμένο που αποχωρεί από το υπουργείο Αμυνας; Αν και η εικόνα είναι βγαλμένη από τα καθεστωτικά βάθη λατινοαμερικανικής μπανανίας, θα ήταν λάθος να μείνει η απάντηση μόνο στον συμβολισμό του πράγματος. Πέρα από τον συμβολισμό υπάρχει και η ουσία: Ποιος είναι αυτός που δικαιούται να δίνει εντολές απογείωσης σε μαχητικά αεροσκάφη και να τα μετατρέψει σε ντεκόρ παράδοσης – παραλαβής ενός υπουργείου; Αυτός που φεύγει με δάκρυα; Αυτός που έρχεται γεμάτος γαλόνια; Και ποιος πληρώνει την ανατριχιαστική επίδειξη στρατιωτικής γαλαντομίας σε καιρό δημοκρατίας; Κάποιος από τους δύο; Ή μήπως η διακοσμητική κατάχρηση γίνεται με τα λεφτά των άλλων;

Ακόμη πιο αυτονόητες από τις απαντήσεις είναι οι διαπιστώσεις. Τα μαχητικά πάνω από την Αθήνα υπενθύμισαν ότι ο Καμμένος ήταν κάτι παραπάνω από μια κακή επιλογή για το υπουργείο Αμυνας. Ηταν επικίνδυνη. Οχι μόνο επειδή καρναβάλισε στολές παραλλαγής και αρχαίες ναυμαχίες. Αλλά κι επειδή χρησιμοποίησε αεροπλάνα, βαπόρια και ελικόπτερα για να κάνει τα εθνικά θέματα μέρος της πολιτικής του ατζέντας. Επειδή επιδόθηκε σε πατριδοκάπηλα τουρ πάνω από το Αιγαίο και πάνω από τα Ιμια – ή και μακριά από τα Ιμια όταν η πατριδοκαπηλία κινδύνευε να εξελιχθεί σε θερμό επεισόδιο. Ο Καμμένος δεν έπαιξε μόνο με εναέρια και θαλάσσια μέσα, έπαιξε και με το θερμόμετρο της έντασης θερμαίνοντας τον υδράργυρο. Δεν μετέτρεψε μόνο ένα δημόσιο αξίωμα σε προσωπικό βίτσιο, έκανε και εξωτερική πολιτική.

Από αυτή την άποψη, η αποχώρηση Καμμένου από το υπουργείο Αμυνας δεν αφήνει το Αιγαίο απλώς στα ψάρια του, εκεί δηλαδή όπου θα ήθελε να ανήκει εκείνο το παλιό πασιφιστικό σύνθημα. Το αφήνει και στην ησυχία του. Κι αυτό δεν είναι πασιφισμός, αλλά ανάγκη. Μια ανάγκη για την οποία αξίζει να υπομείνει κανείς ακόμη και μια πτήση μαχητικών πάνω από την Αθήνα. Ακόμη και μια καθεστωτική επίδειξη λατινοαμερικανικής μπανανίας.