Ενα νέο είδος «δημοκρατίας» γεννήθηκε από προχθές στην Ελλάδα: η σαπιοκρατία. Οι κυβερνητικοί εταίροι, ό,τι κι αν λένε, με όποιες παραιτήσεις, διαγραφές και δημαγωγικές κορόνες, ουσιαστικά, εκ του αποτελέσματος, παραμένουν δύο. Μαζί βολεύτηκαν, κατάντησαν σάπιο σκουπίδι το πολίτευμα και έβλαψαν τα συμφέροντα της χώρας. Πρόκειται για πρωτοφανή κοινοβουλευτική μεθόδευση, ευτελιστική της ουσίας του πολιτεύματος. Που θα καταγραφεί στην Ιστορία ως μαύρη στιγμή. Και που κάνει γεγονότα όπως εκείνα του 1965 να μοιάζουν με παιδική εκδρομή. Ταυτόχρονα, η ευθύνη του Καμμένου για τις Πρέσπες παραμένει στο 100%: αυτός εγγυήθηκε, με προφανή σχεδιασμό, ότι θα φτάναμε έως εδώ. Ολα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια.

Φυσικά όλα αυτά δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν. Πάει καιρός που έχουμε βιώσει το πώς οι δύο κυβερνητικοί εταίροι αντιλαμβάνονται καθετί που έχει να κάνει με την έννοια της δημοκρατίας. Με αποκορύφωμα το διαβόητο δημοψήφισμά του και τον τρόπο με τον οποίο εξαπάτησε τον ελληνικό λαό, ο Τσίπρας ηγείται εδώ και καιρό μιας από τις πλέον αυταρχικές κυβερνήσεις που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος σε συνθήκες λειτουργούσας Βουλής. Προχθές, την ίδια ημέρα με την αποχώρηση του… ανεξάρτητου μακεδονομάχου από την κυβέρνηση, τη μεθόδευση για τη συμφωνία των Πρεσπών και την ψήφο εμπιστοσύνης, η Αστυνομία του Τσίπρα και της «Αριστεράς» συνέλαβε προληπτικά ανθρώπους που ετοιμάζονταν να διαδηλώσουν έξω από το Μέγαρο Μουσικής όπου θα μιλούσε ο… μεγάλος τιμονιέρης. Αυτό συνιστά ακραία εκδήλωση αστυνομικού αυταρχικού κράτους και βέβαια, αν το είχε πράξει οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, η «Αριστερά» θα μιλούσε σήμερα για ολοκληρωτισμό, για χούντα, για πολιτικές διώξεις και θα καλούσε τον λαό σε αγώνες για τη σωτηρία της δημοκρατίας. Το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε αν οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση σκαρφιζόταν τέτοιες μεθοδεύσεις για να συνεχίσει να άρχει την ώρα που ένα τμήμα της θα αναγκαζόταν να κρυφτεί πίσω από παραιτήσεις προκειμένου να διασωθεί στις κάλπες. Η ακραία αυτή διαστρέβλωση του σκληρού πυρήνα του πολιτεύματος και η απροκάλυπτη συναλλαγή που τη συνόδευσε θα είχαν βάλει, μεταφορικά και πιθανότατα και κυριολεκτικά, φωτιά στην Ελλάδα.

Πέραν όμως της εμπειρίας των τελευταίων ετών, υπάρχει και ένας ακόμα λόγος για τον οποίο κακώς μας εκπλήσσουν όλα αυτά: οι άνθρωποι που κυβερνούν δεν πιστεύουν στη δημοκρατία κοινοβουλευτικού τύπου. Δεν πίστεψαν ποτέ. Τόσο το «αριστερό» όσο και το δεξιό κομμάτι της συγκυβέρνησης, που τώρα απλώς φόρεσε κουκούλα για να εξυπηρετήσει τους στόχους του, προέρχονται από χώρους που έχουν αλλεργία στη δημοκρατία δυτικού τύπου. Και γι’ αυτό έχουν τόσο μεγάλη άνεση στο να την τσαλαπατούν με τέτοιον τρόπο.

Τσίπρας και Καμμένος, καθώς και οι βουλευτές και οι υπουργοί τους που μετέχουν σε αυτή την πρωτοφανή συμπαιγνία εις βάρος του πολιτεύματος αλλά και των συμφερόντων της χώρας, γράφουν από την Κυριακή τις πιο μαύρες σελίδες του μεταπολιτευτικού δημοκρατικού της βίου. Και επειδή το κάνουν με φύλλο συκής διαδικασίες του πολιτεύματος τις οποίες κατάφωρα και επικίνδυνα διαστρεβλώνουν, εξαντλούν τα όρια τόσο της αντοχής του όσο και των δυνατοτήτων του να αυτοπροστατευθεί από το σάπισμα. Γι’ αυτό και πλέον την απάντηση σε όλα αυτά μπορεί και πρέπει να τη δώσει μόνο ο ίδιος ο λαός. Αραγε θα του το επιτρέψουν;