Τελικά το μοιραίο συνέβη. Η Συμφωνία για την Αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση (Withdrawal Agreement – Brexit) καταψηφίστηκε με μεγάλη πλειοψηφία από τη Βουλή των Κοινοτήτων. Η πρωθυπουργός Τερίζα Μέι θα πρέπει να παρουσιάσει τώρα εναλλακτικό σχέδιο μέσα σε τρεις εργάσιμες μέρες. Οι επιλογές όμως είναι περιορισμένες: είτε άτακτη έξοδος χωρίς συμφωνία, όπως θα ήθελαν οι σκληροί οπαδοί της εξόδου – η απόλυτη καταστροφή κατά τον «Economist» – ή αναβολή της εξόδου με παράταση του άρθρου 50 της Συνθήκης (μπορεί να γίνει με ομοφωνία των 27 κρατών – μελών) ή η εγκατάλειψη της εξόδου/Brexit με ένα νέο δημοψήφισμα. Ή, τέλος, παραίτηση της κυβέρνησης και εκλογές όπως επιδιώκει το Εργατικό Κόμμα. Εν τω μεταξύ ο χρόνος τρέχει. Εάν δεν μεσολαβήσει κάτι από τα παραπάνω, την 29η Μαρτίου θα πρέπει να συντελεσθεί η έξοδος. Ως καλύτερη επιλογή και για τις δύο πλευρές (Ηνωμένο Βασίλειο και Ευρωπαϊκή Ενωση) εμφανίζεται βεβαίως η παραμονή της χώρας στην Ενωση, η εγκατάλειψη του Brexit δηλαδή. Καθώς τώρα, ακόμη και οι πλέον ακραίοι οπαδοί της εξόδου παραδέχονται μαζί με την πρωθυπουργό της χώρας ότι η έξοδος, όποια μορφή κι αν λάβει, θα έχει οικονομική (και όχι μόνο) ζημιά. Παρά ταύτα, για «ιδεοληπτικούς λόγους εθνικού γοήτρου» επιμένουν. Επιπλέον, όπως δείχνει η Διακήρυξη για το μελλοντικό καθεστώς σχέσεων Ηνωμένου Βασιλείου – ΕΕ, η κυβέρνηση ενώ επιδιώκει το Brexit θέλει ταυτόχρονα τη στενότερη δυνατή συνεργασία με την Ενωση σ’ όλους τους τομείς, από την οικονομία, εμπόριο, ενέργεια, χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες μέχρι τους τομείς εξωτερικής πολιτικής, ασφάλειας, άμυνας, καταπολέμησης της τρομοκρατίας, στα πάντα! Και τούτο καθώς διαπιστώνει ότι έχει ανάγκη την Ενωση. Ορισμένοι επομένως διερωτώνται γιατί επιδιώκεται το Brexit, αφού η χώρα εξαρτάται τόσο σημαντικά από την Ευρώπη; Η απάντηση είναι ότι επιδιώκεται ακριβώς γιατί οι ακραίοι εθνολαϊκιστές (κυρίως του Συντηρητικού Κόμματος) χαμένοι στην ιδεοληψία τους – νοσταλγοί της Αυτοκρατορίας – δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την αδήριτη πραγματικότητα της αλληλεξάρτησης. Και ως εκ τούτου και όπως συμβαίνει με όλους τους λαϊκιστές παντού, επιδιώκουν πράγματα που πολύ απλά δεν είναι επιτεύξιμα, όπως π.χ. ότι η Βρετανία θα γίνει ξανά «παγκόσμια δύναμη» («global power») και ότι «θα πάρει πίσω τον απόλυτο έλεγχο και κυριαρχία» («take back control») μέσω, μεταξύ άλλων, της υπογραφής ανεξάρτητων εμπορικών συμφωνιών με τρίτες χώρες κάτι που στη πράξη αποδεικνύεται ανέφικτο.

Ετσι κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η καλύτερη επιλογή εμφανίζεται το δεύτερο δημοψήφισμα που θα οδηγούσε στην παραμονή της χώρας στην Ενωση. Ηδη αυτή τη στιγμή καταγράφεται πλειοψηφία υπέρ της παραμονής ενώ προς την κατεύθυνση αυτή (της παραμονής) πιέζουν ιδιαίτερα οι οπαδοί του Εργατικού Κόμματος (αν και η ηγεσία του, Τζέρεμι Κόρμπιν, ακόμη διστάζει) και εφημερίδες όπως ο «Guardian». Σε μεγάλο βαθμό η απόφαση για το νέο δημοψήφισμα εξαρτάται πλέον από τη στάση του Εργατικού Κόμματος.Με την εγκατάλειψη του Brexit το μεν Ηνωμένο Βασίλειο θα βγει από το πολιτικό χάος στο οποίο έχει οδηγηθεί ενώ η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποκτήσει μια νέα ενοποιητική δυναμική…