Ηταν την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν στους πάντες τα πάντα όταν σημαίνον στέλεχός του διαβεβαίωνε πως με την ανάληψη της εξουσίας τα ΜΑΤ δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης, αφού οι πολίτες δεν θα είχαν λόγο να διαδηλώνουν. Σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε, διαπιστώνει με βίαιο τρόπο κανείς ποια ήταν η κατάληξη εκείνης της υπόσχεσης περί κατάργησης των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης: από τα άτομα με ειδικές ανάγκες έως τους εκπαιδευτικούς, οι πολίτες έχουν γευτεί τη διάψευση στις πλάτες τους.

Θα έπρεπε να απολογηθεί το κυβερνών κόμμα και για το παρελθόν των ανεδαφικών υποσχέσεων και για το παρόν της αστυνομικής βίας. Θα ήταν ωφέλιμο να εξηγήσει πώς έφτασε στο σημείο προκειμένου να κατακτήσει την εξουσία να κατασκευάζει ένα ψέμα με ευτυχείς πολίτες που θα έβλεπαν να λύνονται από τη μία ημέρα στην άλλη όλα τους τα προβλήματα. Και να εξηγήσει παράλληλα πώς, αφού δεν κατάφερε να χτίσει την ουτοπία του, δεν καταφέρνει ούτε να ελέγξει τον υπέρμετρο ζήλο που επιδεικνύουν πολλές φορές οι δυνάμεις της τάξης.

Συμβαίνει το αντίθετο. Οχι μόνο δεν απολογείται το κυβερνών κόμμα αλλά φαίνεται να έχει εξαντληθεί και η άλλοτε άφθονη ευαισθησία του: όχι μόνο δεν καταγγέλλει την αστυνομική βία, όπως έκανε με την παραμικρή αφορμή άλλοτε, αλλά ούτε μία λέξη δεν βρήκε να πει για τα επεισόδια, ούτε μισή συγγνώμη δεν ψέλλισε. Κάτι που δεν δείχνει μόνο το μέγεθος της υποκρισίας. Δείχνει και το μέγεθος της αναισθησίας.